Hated But Loved

- 13 -

Jane Delaro

Met een gelukkig gevoel wordt ik wakker. Het tintelende gevoel, op mijn zij, trekt mijn aandacht.
Oliver zijn hand rust op mijn zij. Hij ligt nog vredig te slapen. Zijn blik ziet er gerust uit, wat mij alleen maar gelukkiger maakt. Zijn donker bruine haren liggen wild op zijn hoofd en een paar plukjes hangen voor zijn voorhoofd.

"Staren is onbeleefd," mompelt hij plots, met een fucking sexy ochtend stem. "Ik staarde niet, ik was je aan het bewonderen," grinnik ik. Oliver zijn mondhoeken trekken omhoog en langzaam opent hij zijn ogen.

"Heb je lekker geslapen?" vraagt hij mij dan. Ik knik gelijk. "Mooi, ik ook," zegt hij en rekt zich dan uit. Zijn shirt kruipt iets omhoog, waardoor zijn buik zichtbaar wordt. Duidelijke lijntjes en spieren zijn te zien. Langzaam voel ik hoe mijn wangen roder worden en snel wend ik mijn blik af.

"Ben je nou verlegen?" Oliver pakt mijn kin vast en kijkt mij grijnzend aan. Ik rol met mijn ogen, maar kan een lachje niet onderdrukken. "Moet jij niet naar school?" Het schoot ineens in mijn gedachten.

"Nee, ik blijf bij je tot je beter bent," zegt Oliver. Zijn blik staat serieus. "Dat kun je toch niet doen? Je moet dit jaar afmaken, je diploma halen,"

Oliver grinnikt even.

"Wat is er zo grappig?" fronzend kijk ik hem aan. "Lieve Jane, je beseft je wel dat ik al negentien ben? Bijna twintig?" vraagt hij mij. Met grote ogen kijk ik hem aan, zo oud had ik hem niet geschat.

"Ik heb een paar schooljaren moeten overdoen, vanwege mijn vader," verklaart hij. Begrijpend knik ik. "Wanneer wordt jij negentien dan?" vragend kijkt hij mij aan.

"Welke datum is het vandaag?" Oliver denkt even na.

"22 september," zegt hij dan. Oh, shit.

"Volgende week," mompel ik zachtjes. Oliver zijn blik veranderd naar bezorgd. "Wat is er? Waar denk je aan?" vraagt hij achter elkaar. Ik schudt mijn hoofd even.

"De dag voor mijn verjaardag, overleed mijn moeder," zeg ik en slik de brok in mijn keel weg. Ik zie dat Oliver iets wilt vragen, waarschijnlijk weet ik wat. "Ze is 26 september overleden," zucht ik. Oliver knikt en wrijft even over mijn wang. "Doe je iets speciaals voor haar dan?" vraagt Oliver mij. Ik haal mijn schouders op. "Ik ga meestal naar haar graf, meer niet,"

"Dan doen we dat nu ook," zegt Oliver en glimlacht naar me. "Dat lijkt mij fijn," zeg ik en glimlach ook.

"Maar, jij gaat je nu klaar maken en naar school. Geen tegenspraak," zeg ik streng en sta op uit bed. Oliver zijn lach vult de ruimte en vlinders beginnen te dwarrelen door mijn maag. "Prima, zolang jij hier blijft. Als er iets is, wil ik dat je naar Sayn toe gaat of Alpha Luther," zegt Oliver, terwijl hij schoon kleding aantrekt.

Hij trekt zijn shirt over zijn hoofd en een ontbloot bovenlichaam komt tevoorschijn. Ik slik kort en snel wend ik mijn blik af. Nog even en White had het overgenomen. "Je mag wel weer kijken hoor," grinnikt Oliver. Ik heb een klein en nerveus lachje op mijn gezicht.

"Ik zie je vanmiddag, doe niks doms," zegt hij en drukt een kus op mijn voorhoofd. "Kan niks beloven," fluister ik, zodra hij de kamer uit is.

Ik moet ook gewoon even naar school, Quin weer spreken. Ze moet weten hoe het met mij gaat en ze moet al helemaal weten dat ik mijn mate heb gevonden. Maar, ik kan nu niet direct gaan. Oliver zal pas met vijf minuten op school zijn. Dus als ik een halfuur wacht, ben ik safe.

Ik heb mij omgekleed naar een zwarte legging en een zwarte ruime trui. De wond heb ik momenteel niet afgedekt, dus dan draag ik liever een ruim bovenstuk. Ik verlaat Oliver zijn huis en kijk even om mij heen. Zodra ik geen Alpha of Sayn zie, begin ik met lopen.

Aangekomen bij de grens, is het nog maar een paar minuten lopen. Gelukkig ben ik niet meer zo snel uitgeput, maar aansterken moet ik zeker. Ik maskeer mijn geur, zodat niemand ineens opkijkt.

Veel van mijn pack zijn hier, die kunnen het dan weer aan mijn vader verder vertellen. Ik ren naar de achterkant van het schoolgebouw en kom even op adem.

"Quin? Welke les heb je nu?" mind-link ik. "Jane! Mijn godinnen, hoe is het met je? Waar ben je?" mind-linked ze terug. Ik grinnik even. "Kom naar de achter kant van de school," Ik wacht vijf minuten en ruik dan Quin haar geur. Ze komt om de hoek vandaan en kijkt mij met een grote lach aan. Gelijk sluit ze haar armen om mij heen en zucht ze opgelucht.

"Wat zie je er goed uit," fluistert ze. Ik grinnik even. "Maar ik ben nog niet helemaal hersteld," mompel ik. Fronzend kijkt Quincy mij aan. Ik trek mijn trui omhoog, waarna de wond zichtbaar wordt. Met een pijnlijke blik kijkt ze er naar.

"H- hoe kan het? Hoe kun jij zelf er zo goed uitzien, maar de wond,"

"Omdat ik mijn mate-"

"Je hebt een mate?" onderbreekt ze mij en kijkt mij grijnzend aan. Door haar blik begin ik te lachen. Een pijnlijke kreun verlaat mijn mond, als ik een steek in mijn zij voel. "Oh, shit. Gaat het?" vraagt Quincy gelijk bezorgd. Flauw glimlach ik en knik.

"Ik heb inderdaad een mate en je gaat nooit geloven wie," Afwachtend kijkt ze mij aan.

"Oliver," zeg ik zachtjes. Quincy haar ogen vergroten en haar mond valt open. Volgens mij weet ze niet wat ze moet zeggen.

"Oliver is jou mate? Oh godinnen," mompelt ze. "Ik ben zo blij voor je!" gilt ze dan uit. Ik grinnik en leg mijn hand op haar mond. "Zachtjes, ik hoor hier eigenlijk niet te zijn,"

"Waarom niet? En nogmaals, die wond?" stelt Quincy de vragen achterelkaar. "Omdat Oliver wou dat ik bij hem thuis bleef. En over die wond, hij zal pas volledig verdwijnen als Oliver mij heeft gemarked," mompel ik. Quincy kijkt mij begrijpend aan. LJane, ik moet weer naar de les. Vanavond bellen we, ja?" vraagt ze mij. Ik knik. "Laat mijn vader weten dat alles goed met mij gaat," zeg ik nog snel, voor ze de hoek om verdwijnt.

"Doe ik!" hoor ik haar roepen. Ik grinnik kort.

Oké, nu moet ik hier weg zien te komen. Ik kijk om de hoek van het muurtje, maar zie dat het plein leeg is. Ik verberg mij weer achter de muur en doe de capuchon over mijn hoofd. Zodra ik achter de school weg wil lopen, bots ik gelijk tegen iemand op.

"O- Oliver,"

"Jij hoort hier inderdaad niet te zijn," gromt hij boos.