Matatawag mo ba akong tanga kung mahal ko parin siya?
I can't control my feelings because in the first place I let out. I let myself fall and now I'm crashing too hard, too fast.
How am I going to forget a person who means a lot? Who means almost the world to me?
"Kumain ka na kaya?" Tanong ng kaklase kong nag alok ng sandwich sa akin.
I gave her a slight smile and refuse her sandwich.
"Baka magkasakit ka.." I found the concern in her voice.
"Wala talaga akong gana eh. Don't worry." Sabi ko at ngumiti sa kanya. Busy silang nag memeryenda at ako naman ay busy sa paghahanda para sa darating na intrams. I'll be on swimming event and the lead on the photobooth.
"Ano sabi?" Dinig kong sabi nung member ko sa photobooth
"Ayaw niya talaga e." Sabi naman nung nag alok sakin kanina.
"I pity her. Baka magkasakit talaga siya. Masyado niyang pinagtutuunan pansin yung intrams at school works."
"I pity her too. But I understand her. Kung akong nasa posisyon niya baka hindi lang ganyan ang nangyari sakin. Bilib din ako sa kanya she can control her emotions. When to let it out, when to pour it, and when to ignore it."
Napakagat labi na lamang ako at ipinagpatuloy ang pagddrawing sa magiging design ng photobooth.
"Mag music naman tayo! The silence is killing me." Suggestion at angal nung isa kong ka memeber.
One of them played a song at umpisa palang nito.. Umpisa palang ng lyrics para sa akin na ata...
"Loving can hurt.. Loving can hurt sometimes."
I've been listening to this all time, its the most played music on my phone.
" and if you hurt me, thats okay baby only words bleed." Hindi ko napigilang sumabay sa kanya and they stopped singing along when i literally said those words without the tune.
"Uhmm, Jennica, tayo din daw bahalang mag manage ng mini fashion show if its okay daw feature some of your JennicaG." Sabi nung kasama ko and someone stopped the music.
I smiled at her "osige okay lang. And sige i'll feature some of my new works."
Ibinalik ko ang tingin ko sa dinedesign ko.
"Okay eto na ang magiging design ng photobooth, simple lang sya pero para may thrill tutal malapit na ang Halloween let's put some effects on their pictures at some halloween designs on our booth to catch attention." Sabi ko, karamihan sa kanila ay sumang ayon pero may isa akong kamyembro na salungat sa akin. Why? Because she dont like me.
"Nandun ka lang may attention na. Unless kulang sayo ang attention nila ay wait. Attention seeker ka nga pala." Sabi niya and gave me a btchy laugh. I dont know her, literally Ang alam ko lang she's fond at Patrick's and Trish's lovestory.
"Look, I dont know who you are, but I didnt chose you to be here and you dont chose it to be here, so it's a fair state then, so don't act like I wanted you to be here, and I wanted all the attention I get."
"Bakit? Hindi ba? Crying there, begging for someone's love! Being pityful and a desperate lover."
"Well, hindi mo alam kung anong naramdaman at nararamdaman ko. Hindi naman ikaw ang nasaktan you just like shipping couples and being fond on their lovestories because in a fact that you can't have one of those, or might as well you don't want to end up like me."
"Pero ikaw ang nag give up! At kung kelan wala na sayo, tsaka mo kukunin!" Sabi nito sa akin.
"Kinuha ko ba? I didn't he's the one that's holding his choices, hindi ako! Naging choice nalang ako but he didn't chose me. He chose her. And by that I let him go." Sa huli kong sinabi ay nanginig ang boses ko. Yumuko ako para pag takpan ito at kinuha na ang design. And she didn't give me a word.
"Sige pupunta muna ako sa dean, itatanong ko kung pwede siyang ilipat kila Trish at itatanong ko na rin kung pwede itong design." Sabi ko at lumabas na.
Huminga ako ng malalim bago magpatuloy sa paglalakad.
Nakasalubong ko siya. Oo. Siya.
"Tulungan na kita?" Tanong nito sa akin.
Umiling ako sa kanya "kaya ko na." Sabi ko at nag iwas ng tingin.
"Hindi I insist, masyado kang maraming dala e." Sabi niya pang muli.
At ako'y umiling sa pangalawang pagkakataon.
"Patrick, pwedeng break muna? Wag ka munang lalapit. Wag ka munang makipag usap. Masakit pa e. Pwedeng mag move on muna?" Tanong ko sa kanya tinitigan niya lang ako, yung tingin ni Patrick Cruz, yung famous cold stare niya at ng kanyang mga mata. Ngayon ko lang ulit nakita yan..
"Kasi ang bilis masyado e... Oh sadyang mabagal lang ang takbo ng mundo ko at hindi makasabay sayo? Hayaan mo muna akong humabol ha? I need to catch things up, it looks like years but in reality its just days. And I know myself can't be stuck the sht here. I need to move forward on my own. I should not depend on temporary things" sabi ko sa kanya at dumiretso na sa Dean
"Ma'am eto na po yung design namin, at kung pwede pong ilipat ang isa kong myembro sa ibang grupo." Sabi ko sa kanya ng deretso.
She arranged her glasses.
"Give me a reasonable reason. May problema ba sa kanya? Hindi ba tumutulong? What?" Sabi nito sa akin.
Binigyan ko lamang siya ng ngiti.
"Ma'am may mga tao po kasing hindi mo pwedeng isiksik ang gusto mo, ang pananaw mo at ang sarili mo kung ayaw nila. They won't bother a space for you kung ayaw nila. Kaya mas mabuti pong hayaan sila sa gusto nila nang sa ganon ay magawa naman nila ang dapat nilang gawin ng buong puso."
"Why do I find it so hard for you to speak for those words Jennica? Bakit parang ang bigat ng mga salita mo. You've been working really hard in work and in school. Tell me Jennica do you still have time for yourself?" Tanong nito sa akin.
Ngumiti ako sakanya "ofcourse ma'am. And nandito nga rin po pala ako para pag usapan yung tungkol sa runway. I wan't it to be simple, peach, black or white just simple but elegant." Sabi ko sa kanya.
"If that's what you want. May pupuntahan naman ang perang mapagbebentahan ng ticket." Sabi sa akin ni Ma'am and I bid my goodbye.
**
lumipas ang mga araw at intrams na nga, kanya kanyang tayo ng booths.
Busy ang lahat.
Mabenta rin ang photobooth namin.
At ang wedding booth sa tapat namin.
Ako ang photographer.
Ang cucute ng mga nakukuhanan ko, may ibang stolen. May barkadahan. Ang saya nila tignan ang tamis ng mga ngiti nila.
"Jennica may client ha!" Sabi sa akin nung kasama kong nag cacashier sa labas ng booth.
Pumasok ang mag couple.
Isa pa sa pagiging mabenta ng booth namin ay dahil sa Wedding booth sa tapat. Dumederetso agad sila dito.
"Okay, 1..2..3..smile!" Sabi ko at ngumiti naman sila.
Maya maya pa ay nakatitig na si boy kay girl
Sunod naman na shot at stolen muli, nagkatinginan sila.
Their stares were so inlove.
Meron din silang picture na naka wacky at pinapakita ang kanilang singsing.
"5 minutes." Sabi ko para makuha nila ang picture.
Pagkatapos ma iprint ay napangiti ako. Ang ganda. Captured moments are the best.
"Wow! Thank you po!" Sabi nung babae. Ang ganda nung babae. Hindi siya girly na girly pero ang ganda niya simple lang medyo kulot ang mahaba niyang buhok. Morena at may mapupungay na mata.
"You're welcome. You two look cute together." Sabi ko.
"Haha! Mag bestfriend lang po kami. At napagtripan lang po kami ng wedding booth"
"Oo nga po, hindi ako papatol sa mas maskulado pa sakin." Sabi naman nong lalake.
"Talaga? Oh. Eto." May inabot ako sa lalake na picture nila, solo yung nakatitig siya sa babae. "I explain mo sa sarili mo yan ha. Before its too late" sabi ko at tumalikod na sa kanila.
**end of chapter nineteen**
A/N: I've been listening to Ed's Photograph and got addicted to it. Hahaha. So the song is PHOTOGRAPH of Ed Sheeran. Pagpasensyahan na ang pagkawala ng bold letters.
Sorry kakarampot ang update pero kasi, MAG UUPDATE PA AKO, BEFORE NOVEMBER 10, Promise. :)
Follow me!! :)
Intagram: katebcvalencia (in case gusto niyong makita ang pagmumukha ko.)
Twitter: katebcvalencia (incase gusto niyo akong itweet. Hahaha tweet niyo ako!)
Vote, comment thank you. Lovelots! :*
BINABASA MO ANG
MTP #3: Only One
Teen Fiction|| BOOK 3 of MTP || TRILOGY || Tapos na ba talaga ang lahat matapos ang sinasabi nating 'Happy Ending' o nag sisimula palang ang panibagong yugto, Hanggang saan ang kaya nilang dalawa para sa isa't isa? Hanggang saan ang kaya nang pag ibig nila?
