The Day He Saw My Worth( Psyche Uno)

Prologue

My Lola once said.

“Ang pinakamasakit na parte ng buhay ay ang dumating ang araw na tititigan ka ng taong mahal mo na para bang hindi ka niya kilala.”

That was so painful. Nakita ko ang lahat ng paghihirap ni Lola nang namatay si Lolo. He died shouting her name , hinahanap niya ito kahit na nasa harap niya lang. Accusing the woman he loved impostor and saying over over again how much he loves his wife.

That was so painful na kahit sa murang isip ko ay naiintindihan ko ang sakit.

At the age of 64, the doctor told my Lola that Lolo was experiencing Alzheimer's disease. Sa isang iglap nakita ko na lang kung paano nagbago ang buhay naming lahat. Parang isang araw lang ay naghahabulan pa kami sa pastulan...Paanong nangyaring nakahiga na siya ngayon sa hospital bed habang nakikipaglaban sa kanyang sakit.

Sa bawat araw na lumilipas unti-unting pinapatay ng sakit niya ang kanyang alaala. Mga simpleng bagay lang naman noong una ang nalilimutan niya, but as the time goes by, kahit na ang mukha ng kanyang mga anak ay unti-unti na ring nawala sa kanyang alaala.

I saw my Lola struggling to accept the fact that someday he'll forget her too. I saw how she cried every night.

Sinabi ko sa sarili ko noon na magiging malakas akong babae katulad ng aking Lola. Magiging mapagmahal akong asawa at aalagaan ko siya hanggang sa pagtanda ko.

“My Rosalinda live for me, for our children. I love you my love.” That was my Lolo's last word

My Lola live for Lolo and for us pero wala na ang sigla. Sa sobrang pangungulila niya sa aking Lolo she followed him the next year.

Nakita na lang namin siyang nakahiga habang yakap yakap ang wedding picture nilang dalawa. We let her go, kahit na masakit because we know that will make her happy.

Ang love story nilang dalawa ang ginawa kong inspirasyon simula nang magdalaga ako. I find it tragic but beautiful.

“Hindi mata at isip ang ginagamit sa pagmamahal, puso apo.”

Hindi ko inaakalang mas masakit pa pala ang aking loves story.