The Day He Saw My Worth( Psyche Uno)

Kabanta 10

Never been hit by massive frustration all of my life, just now. I want to strangle his neck, not minding how much hate I'll get doing that.

Tapos ngayon ay parang carefree lang siyang nakaupo sa tapat ko. Parang wala siyang naaalalang taong hindi niya sinipot. Ok I got the chance dragging him here and destiny knows I will never waste this opportunity.

“Im pissed you know,” wika ko habang pinapakita ang kamao sa kanya. Wala siyang ginawa kung hindi ang titigan ako, na para bang sinasabi niya sa akin kung ano na naman ang kinalaman niya rito?  Hindi niya lang alam kung paano ko siya pinatay sa isip  noong lumagapak ako sa gitna ng park. Nakakahiya talaga 'yon.

“You know baka hindi mo alam na umulan kagabi. Ang kawawang babaeng nasa harapan mo ay nakatanggap ng karumal-dumal na alaala dahil sa ginawa ng isang lalaking nasa harapan din niya,” sarkastiko kong pahayag.

“Sorry I forgot,” aniya.

I could hardly contain my anger. I know I couldn't but I'm trying.  Megad, high blood ako sa isang 'to.

“Nakalimutan mong may naghihintay sa'yo ng ilang oras sa park na iyon. Naiimagine mo bang naghihintay siyang mag-isa habang may lovers na naglalampugan sa harapan niya? Naisip mo rin bang na baka napahiya siya nang nadulas sa gitna ng park sa harap ng maraming tao?” I added.

Ayokong gawing big deal ito pero sa dahilang binigay niya sa akin, parang gusto ko siyang bigwasan. Pasalamat ako na wala kami ngayon sa teritoryo niya.

Wala siyang sinagot matapos kong sabihin iyon. I calmed my self. Kailangan ko pa rin ng maayos na isip para makauwi ako ng ligtas sa bahay, dahil baka masira ang bait ko sa lalaking ito.

“I don't want to throw this big insult but to tell you honestly you're such a devil-may-care. Hindi mo iniisip ang mga tao sa paligid mo. Lagi mong iniisip na baka mapahamak ka dahil sa kanila pero hindi mo iniisip na baka ikaw ang dahilan kung bakit sila napapahamak,” pahayag ko. I'm too furious. Nakakapagsalita ako ng mga bagay na kahit kailan ay hindi ko naiisip and I'm fully aware of that. Ito ang defensive mechanism ko to ease my anger.

“If you think so, why sticking up with me the whole time?”  Tanong niya.
Salubong ang kilay at hindi mawari ang emosyon sa mukha.

Mukhang hindi niya nagustuhan ang sinabi ko. Kung ganun patas lang kami, inis ako sa kanya inis din siya sa akin. I shut my mouth from speaking but not that too long.

“Alam mo ba kung bakit ako interesadong interesado sa'yo? Because the moment you held my Lolo's book I know he's guiding me to you. I don't know the reason but he did it twice so I thought maybe he's right. Maybe worth it na subukan ko ito. Palagi mo akong hinila papalit sa'yo gamit ang mga titig mo. Hindi  ko alam kung bakit ko ito ginagawa, but to tell you honestly this is all worth it. Maybe he sent me to you for whatever reason. I'm risking here. Can you risk? Are you going to risk too?”

May tao bang kumikilos ng walang dahilan? May tao ba na ginagawa ito sa walang katiyakan? I want to know because this whole damn thing makes me crazy.

“I'm fatal, I have personality disorder  and phobia mixed. Hindi mo alam kung ano ang tumatakbo sa isip ko. This social disorder caused me to suffer for a very long time,” wika niya. Nagulat ako sa binagsak niya ngayon lang. Napaawang ang labi ko, trying to absorbed what he said.

That's the reason why he was so distant. Ito ang unang beses na sinabi niya sa akin ng lantaran ang gumugulo sa isip niya. He sounded like he's seeking help. I'm so shocked. So ito pala ang dahilan kung bakit siya gustong gustong protektahan ng nanay niya. That he needed to isolate himself, that he should ignore the fact that having friends was so fantastic.