The Day He Saw My Worth( Psyche Uno)

Kabanata 21

I couldn't believe it at first. Sino ba naman kasi ang maniniwala na ito, ganito pala ito. Wala akong kahit kaunting problema sa buhay. Ang problema ko lang siguro ay itong pagiging tsismosa at pakielamera ko.
When reality slaps you, sisiguraduhin niyang masasaktan ka talaga. Hindi lang sakit, para yatang pagdurusa na ito.

Para na ring sumasabog ang ulo ko sa kakaisip kung panaginip lang ba ito dahil kahit anong gawin ko, paggising ko ganun pa rin.

About that Aris. Hindi ako makapaniwalang ang taong sandalan ko noong minsang nagkasakit ako ay wala na pala. Sa mga kwento ni Montereal, he was my bestfriend, my best companion.

Hindi na ako mabibigyan ng pagkakataong makilala siya. The man behind my forgotten memories.

Parang hindi ko matanggap na nawala siya sa alaala ko. I couldn't utter a single word that time. Parang naging bingi at pipi ako.

“Bumaba na tayo Rae.”

Hindi ko namalayang nakarating na pala kami sa pupuntahan namin. Just like she said pupuntahan namin ang sinasabi niyang doctor na humawak sa amin noon.

Malaki ang pagamutan na aabot sa anim na palapag. Kahit na sabihing maunlad ang La Carta ay nakakamangha pa ring nakarating na ito sa ganitong estado. Kaya naman ito rin ang sentro ng pagamutan hindi lamang sa La Carta kung hindi sa karatig bayan din katulad na lamang ng La Grense at La Didas.

Binati kami ng guard nang pumasok kami. Ang ngiti sa mukha niya ang nagbibigay buhay sa mga pasyenteng sinusugod dito. Hindi ko alam kung paano niya nagagawang pangitiin din ako kahit na mabigat ang puso ko. Maybe he is not just a guard.

Pumunta kami sa receiving area and the little miss with a glasses approached us. Malapad na ngiti rin ang binigay niya sa amin.

The truth is I never been in hospital since then, let's skip the forgetten memories part. Kaya naman naninibago akong makita ang nga nag-iiyakang babae at lalaki na nakasunod sa isang stretcher.

“Nasa third floor po ang opisina ni Doc. Villamonte.” Sagot ng nurse.

Hinila ako ni Mama papunta sa elevator. Pamilyar sa akin ang paligid kahit na ito pa lang ang unang beses kong nakapunta rito. Unang beses nga ba ? Now I hate myself. Bakit ba ako nakalimot ? I wanted to ask Mama the reason why I lost my memories but she doesn't permit me. Nadagdagan lamang ang tampo ko dahil sa sinabi niya.

Nang makarating kami sa paroonan a gold shining rectangle object stated that this room is Doctor Villamonte's office. Binalingan muna ako ni Mama bago siya kumatok. Tinatanong ako kung uurong ba ako o magbabago ang isip ko. I wouldn't waste my time for a pointless transaction. Kung uurong man ako then I'm coward.

The door creaked. Iniluwa ang hinahanap ni Mama. Mukha itong kakagising lamang dahil singkit na singkit ang mata at magulo na buhok. I'm surprised, akala ko ay isang mataba at maputi na ang buhok ang mabubungaran ko. Well I'm wrong.
Matipuno ang lalaki ,hindi maikakailang maganda itong lalaki kaya nga lang ay nasa edad kwarenta na yata ito.

“Mrs. Vallderama what brought you here?” Gulat na tanong niya kay Mama.

Hindi pa niya naibabaling ang tingin sa akin. Mukhang hindi siya makapaniwalang dinalaw ulit siya ni Mama and for a doctor malakas ang memorya niya.

“I'm here for my daughter's consultation.”

Doon lamang niya napansin. Tila'y mas nagulat siya sa presensya ko.

“Si Rere na ito?”

Ok? What did he called me? Rere? That's new and a little bit awkward.

“Pumasok muna kayo.”

Binuksan niya ang pinto. May kaunting gulo sa opisina niya. Mukha ring antok na antok siya which is remarkable dahil isa siyang doctor.

“Take your seat.”

Umupo kami sa harap ng sinasabing doctor ko noon.

“As I told you just a minute ago I'm here for my daughter's consultation.”

“Nakakaalala na siya?”

Oh he knew it too.

“I think I will never able to retrieve my memories again,” sagot ko sa kanya.

Tumango-tango siya.

“Just as I thought. Well having a selective amnesia hindi na rin nakakagulat.”

Kumunot ang noo ko sa sinabi niya. A what? A selective amnesia? I'm not good when it comes to medical terms but amnesia?

Kahit na inaasahan ko na ito nakakagulat pa rin.

“I'm sorry did I spilled the beans?”
My mom smiled.

“No, no. My purposed it to come here for you to personally tell my daughter about that. Hindi ko kasi kayang ipaliwang iyon sa kanya ng hindi ko siya nasasaktan.” My mom's right.

Kahit saang anggulo, kahit sa pinakamahinahon paraan niya iyon ilahahad sa akin alam na alam niyang masasaktan niya ako.

“I thought, but well I should apologize for such a reckless action.”

Hindi pa rin ako nakakaahon sa sinabi ng Doctor sa akin. Amnesia ? Really ? Parang impossible pero totoo nga.

“So you have Selective Amnesia which means you don't totally lost your memories. Nawala lang iyong mga alaala na unconsciously ay gusto mong kalimutan.”

Tutok na tutok ang tenga ko sa mga sinasabi niya. Mahigpit na nakahawak sa akin si Mama. Mukha na rin itong iiyak. Pilit kong iniiwas ang mata sa kanya dahil baka umiyak lang ako.

“The person who suffers from it tends to cling on positive memories and neglecting the negative memories. In your case due to extreme damage in your frontal lobe it caused memory loss.”

Tumingin muna siya kay Mama. Tinatanong ang bagay na hindi ko alam kung ano. Tumango si Mama na parang binibigyan niya ito ng permiso na sabihin sa akin.

“Mrs. Vallderama sa tingin ko mas mabuting ikaw na lang ang magsabi sa kanya. Mas mabuting sa iyo mismong manggaling ito.”

My Mom nodded. Kahit hindi ko naiintindihan ang pinag-uusapan nila I know it is significant to me.

“A small chance of memories retrieval, remarkable. Maliit lang ang chance na maibabalik ang memories mo because of the extreme damage. It slightly decreased your cognitive and physical skills. Their is a theraphy for that but no assurance of being successful.”

Parang nauubusan ako ng hangin habang nakikinig sa kanya. A small chance or no chance at all ? Gusto kong umiyak pero ano naman ang magagawa ng luha ko ?

“A story telling of your forgetten memories is also not assurance. Hinay-hinay lang po tayo sa pagkukwento sa kanya dahil it may caused stress or depression. And knowing that you have a history of Athazagorophobia hindi maiiwasang bumalik ito since it vanished because of your memory loss.”

Kinapa ko ang sarili sa sinabi niya.
Kahit ilang ulit kong saktan ang sarili totoo itong naririnig ko.

“Thank you Doc Villamonte.”

“It's a pleasure madam. Hindi ko inaasahang babalik kayo rito. Tama nga sila. Makakalimot nga tayo pero merong taong magpapaalala na minsan itong nangyari.”

A/N : The idea about amnesia stuff here is only fictional that imagined by author and a little research about the topic. So kung may little critique kayo about that medical term you are free to suggest or inform me. Salamat gid kaayo.