Saga Nici 2: Poróżnieni. |boys love story|

20. Jak wykąpać szatana

      Lloyd jak zwykle jako pierwszy wyrwał się nad ranem z niespokojnego snu. Był cały spocony, tak że włosy lepiły mu się do twarzy, ale to te specyfiki od Idris musiały zadziałać, bo czuł się dużo lepiej niż wczoraj. Choć w dalszym ciągu był mocno osłabiony i obolały.
      Spojrzał na śpiącego obok na boku, z ręką pod głową, wilka, również układając się w jego stronę. Przyjrzał się pogrążonej we śnie twarzy.

      Zawsze się denerwował, gdy go dotykali (czy całowali, jak najbardziej wnerwiający ze wszystkich Gremlin), lecz kiedy nie czuł się dobrze, a Can z czułością przykładał swoją chłodną dłoń do jego rozgrzanej skóry, odczuwał jakąś dziwną potrzebę, by jej nie zabierał i gładził go dalej.

      Chyba dlatego wczoraj tak zabiegał o jego uwagę.

      No ale co mu się dziwić, był chory, nie myślał trzeźwo. Nikt nigdy nie opiekował się nim w chorobie i trochę mu odbiło, ale to nie jego wina, każdy chory chyba już tak ma, że pragnie opieki i czułości, choćby na co dzień nigdy jej nie potrzebował.
      Bo on jej nie potrzebował.
      I gdyby Canagana tu nie było, nawet w chorobie sam też by sobie doskonale poradził, tak jak zawsze. Tak.

      I choć teraz czuł się już lepiej... to...

      Przeniósł wzrok ze śpiącej twarzy trochę niżej, po czym powoli się pochylił, tak, że jego czoło dotknęło klatki piersiowej wilka, a wciąż lekko zarumieniona od gorączki twarz schowała się w ramieniu leżącej wzdłuż ciała ręki.

      Nagle poczuł całus na czubku głowy.
      – Dzień dobry. 
      – Łaa...! – Odsunął się z krzykiem i całkiem już czerwoną twarzą.

      Canagan się roześmiał.
      – No chodź, chodź, przytul się jeszcze. – Przygarnął go z powrotem do siebie, a Lloyd zaczął się wyrywać.

      – Wcale się nie przytulałem! Tylko... nie do końca się jeszcze obudziłem! A w ogóle to mam gorączkę i mnie puszczaj! – Bił wilkołaka po rękach, ale ten tylko dalej się z nim droczył.
      – To w końcu się nie przytulałeś, czy robiłeś to, ale z jakiegoś powodu, bo to róż...
      – NIE WYMĄDRZAJ SIĘ GŁUPI KUNDLU, TYLKO PUSZCZ...
      – Ćśśś... – Przytknął mu palec do ust. – Bo wszystkich obudzisz. No może z wyjątkiem Idris, ale ona i tak już się do ciebie nawstawała w nocy.

      Lloyd zmarszczył brwi, ale spuścił z tonu.
      – To właśnie lepiej niech wstanie jeszcze raz, bo muszę się umyć. Cały się kleję. – Odsunął się, zaczesując wilgotne włosy do tyłu.
      – Hmm, faktycznie przydałoby się szybko zmienić te przepocone bandaże, bo znowu się rozchorujesz. Zgaduję, że nic co powiem nie przekona cię, żebyś choć raz nie wydziwiał i poszedł ze mną wykąpać się normalnie w rzece, jak facet z facetem? 

      Brunet posłał rozmówcy piorunujące spojrzenie.
      – Obudź Idris. – Z jakiegoś powodu to jej ufał najbardziej, że nie spróbuje go podejrzeć.

      Wilk westchnął, zbierając się do wyjścia.
      – To ja najpierw poszukam jakiejś jaskini, niech sobie pośpi choć trochę dłużej. – Bo rzeka też odpadała, Lloyd kąpał się tylko w miejscach zapewniających mu prywatność, mimo konieczności bycia pilnowanym przez jednego (na więcej się definitywnie nie zgadzał) z nich.

      – Ja mogę z nim pójść do rzeki – zaspany głos obracającego się w ich stronę od ściany namiotu Monka zatrzymał wilka, który obejrzał się, zaskoczony, że syren nie śpi.
      Próbował mu powiedzieć, że nie rozumie, o co z Lloydem i jego kąpielą chodzi, lecz tryton przerwał te tłumaczenia, mówiąc, że wie – słyszał wcześniej, jak o tym rozmawiali – i właśnie dlatego się zaoferował. Dzięki receptorom czuciowym na całym ciele wyczuwa ruchy wodne bez patrzenia i od razu się dowie, jeśli chłopak wyjdzie z wody, więc ten będzie mógł odejść i umyć się w spokoju z dala od niego, cały czas będąc przez niego pilnowanym.
      Dodał, że i tak nie może spać (bolała go noga, choć serce wciąż bardziej, ale ani o jednym, ani – rzecz jasna – drugim nie wspomniał), więc może się z nim przejść, przynajmniej nie będzie trzeba budzić nikogo innego.