Legenda Zapomnianego Miasteczka

Rozdział 19 cz.1

Przez cały następny dzień Mina nie potrafiła otrząsnąć się po widoku tajemniczej kobiety. Na początku jej nie poznała, lecz po dłuższym spojrzeniu na złociste loki, przypomniała sobie swój krótki sen z dnia, w którym przybyli do miasteczka.

Już wcześniej podejrzewała, że jej sny posiadają jakieś mistyczne znaczenie. Mimo to dopiero po ujrzeniu tamtej postaci zrozumiała, że musiała z kimś o tym porozmawiać. Jedynym słusznym wyborem wydał jej się Gerhard. Jak dotąd chłopak służył dziewczynie za swojego rodzaju przewodnika po nadnaturalnym świecie i stosunkowo dobrze mu to wychodziło. Zarazem musiała wymyślić jakiś pośredni sposób na zapytanie o prorocze sny, bez zdradzania, że to właśnie ona je miała.

Przed kolejnym spotkaniem z mieszkańcem zamku czekało ją jeszcze przesłuchanie rodziny Hansa. Theo wyglądał na bardzo podekscytowanego, dzięki możliwości poznania kolejnych szczegółów na temat życia ich ojca i zestawienia ich z tym, co przeczytał w jego ostatniej książce.

— Tak w ogóle, mógłbyś mi ją streścić? — Mina zapytała brata w odniesieniu do powieści, zawierających rzekome wspomnienia Friedricha Herschela. Jedli właśnie śniadanie, unikając tematu ich dzisiejszych planów, żeby nie denerwować babci.

— Wczoraj przecież jeszcze chciałaś ją przeczytać — westchnął Theo.

— Spojrzeć. Szukałam jednego fragmentu... z pewnego powodu. I tak jak zakładałam, był istotny. Dlatego pomyślałam, że warto dokładnej poznać inne fragmenty.

— Wiesz, że wyrażenie „z pewnego powodu" brzmi bardzo podejrzanie. — Brat posłał jej znaczące spojrzenie. — Chcesz mi o czymś powiedzieć?

— Tak. Niedługo. Jeszcze nie wiem, czy to coś... na tyle ważnego. — Znała podejście Theo do spraw nadnaturalnych, więc bała się przedstawić mu swoje odkrycia.

— Skoro tak twierdzisz — westchnął. — Prawdopodobnie zaraz wparuje tu Greta, więc powinniśmy się zbierać. Babciu, wychodzimy na spacer!

— Nie chcecie zaczekać na Gretę? Specjalnie robię dla was owocowy deser na południe. — Babcia wyszła z kuchni ze zdziwieniem wymalowanym na twarzy. — Zostańcie jeszcze z dwie godzinki.

— Naprawdę chętnie byśmy zostali, ale nie chcemy wam przeszkadzać. Bardzo lubimy Gretę, tylko mamy wrażenie, że nieco ją rozpraszamy. A przecież przychodzi tu, by kształcić się jako ogrodniczka. Mamy poczucie winy, że przez nas nie robi tego tak dobrze, jak powinna. — Dyplomatyczny ton Theo szybko przekonał Johannę Herschel, która dodatkowo przyznała mu rację i pochwaliła jego wybór.