D-Lair Trilogy #1: Rovan Veserra

Chapter 19: Memories

CHAPTER 19

Nararamdaman niya ang tensyon sa paligid. Hindi lang sa mga kaganapan na tila isang malaking paligsahan ng langit at ng lupa kundi sa kabuuan ni Rovan. May pagmamadali sa mga kilos nito nang magbihis ito at hindi na nito kinakailangan pang sabihin sa kaniya dahil kumilos na rin siya para mag-ayos. Saktong matapos siya ay lumapit sa kaniya ang lalaki at hinawakan siya sa kamay para hilahin pasunod dito.

"Leave everything."

Napapalunok na tumango siya at sumunod sa lalaki. Pero imbis na dumiretso sila sa kinapaparadahan ng sasakyan sa pagtataka niya ay tinahak nila ang daan papunta sa likod ng bahay kung saan sila nagtungo nang puntahan nila ang kinaroroonan ng mga magulang nito.

Kaagad nilang narating iyon pero hindi sila huminto ro'n at sa halip ay nagtuloy-tuloy sila papasok sa kasukalan. Mahigpit ang pagkakahawak ng binata sa kaniya na para bang sinisiguro nito na hindi siya mawawala habang ang mga mata nito ay nakatuon sa harapan nila.

Impit siyang napatili nang marinig niya ulit ang malakas na dagundong mula sa langit. Kasunod no'n ay ang bahagyang paggalaw ng inaapakan nila na lupa. Ginapangan siya ng takot sa nararamdaman sa paligid na kahit hindi niya alam kung ano ang nagbabadiya ay parang una iyong nakikilala ng buong systema niya. Mukhang hindi lang siya ang ganoon kundi maging ang mga maliliit na nilalang na namamalagi sa kinaroroonan nila. Naririnig niya ang maliliit na ingay mula sa mga insekto at ang mga ibon na kanina ay nagkukubli sa mga puno ay ngayon nagsisiliparan paalis sa kinaroroonan nila.

"Rovan..."

"Don't be scared." sabi nito sa kaniya habang nanatiling nakatingin sa harapan nila. "Don't be scared, baby. You'll be okay."

Sa loob ng ilang mga araw ang mga salitang iyon ang paulit-ulit niyang naririnig mula sa lalaki. Na magiging ayos sila. Magiging okay lang sila. Pero hindi na siya sigurado kung talaga bang iyon ang nararamdaman ng lalaki o sinasabi lang nito iyon para sa kaniya. Hindi siya sigurado kung ang mga salitang iyon ay para ba sa kanila...o para sa kaniya lang. Dahil alam niya na handa si Rovan gawin ang lahat basta maging ligtas siya. Kahit ano alam niya na kaya nitong itaya. Kahit maging ang sarili nitong kaligtasan. Iyon ang hindi niya magagawang hayaan.

Nagpatuloy sila sa paglalakad. Hindi niya alam kung gaano na katagal mula ng umalis sila sa bahay. Basta ang alam niya ay hindi niya na matanaw iyon mula sa kinatatayuan no'n. Tanging mga puno na lang ang nakapalibot sa kanila ang nakikita niya na para bang kinukubli sila ng mga iyon.

Kasabay ng kumakabog niyang dibdib ay bahagya na rin siyang nakakaramdam ng pagkahingal. Para sa taong katulad niya na kadalasang maghapon lang na nasa isang lugar at nagtatrabaho ay hindi ang mga pisikal na gawain ang nakasanayan ng katawan niya. Sa kabila no'n ay hindi siya nagreklamo at sumusunod lang siya sa lalaki.

Ngunit dahil na rin sa pagod ay unti-unti ng bumabagal ang paglakad niya na kung hindi lang dahil kay Rovan na nakahawak pa rin sa kaniya ay baka naiwan na siya nito. Mukhang nararamdaman naman iyon ng lalaki dahil sa unang pagkakataon ay bumagal ang paglalakad nito hanggang sa huminto ang lalaki.

Madilim ang mukha ng lalaki ngunit alam niya na hindi iyon para sa kaniya dahil nang magtama ang mga mata nila ay tanging pag-aalala lang ang nakita niyang naiwan na nakabakas doon. "We need to keep going. Just a little bit more."

"O-Okay."

Nagbaba ang lalaki ng tingin sa mga paa niya na dahil sa pagmamadali ay ang pambahay na tsinelas lang ang naisuot niya. Manipis lang iyon at dahil sa mga batong nadaanan nila ay ramdam niya ang bawat baon no'n sa talampakan niya.

Nagtagis ang mga bagang ng lalaki at mariing napapikit. Kita niya kung paanong parang sinisisi nito ang sarili sa nangyayari. Kusang umangat ang kamay niya at marahang inilapat niya iyon sa braso ng binata dahilan para mapamulat ito.