şaheser|g×g

5.6 Episode

Seven

"Babama söyleyeceğim yani yönelimimi!" Yanımda yemeğini yiyen Açelya hızla kafasını bana çevirdi. Arkadaşlarımda şaşırmış ve bana bakıyorlardı.

"O annemden daha anlayışlı. Ben, ben; onun beni böyle kabul edeceğine inanıyorum." Kendimden emin cümlemin ardından mırıldandım. "İnanmak istiyorum." Kafamı Açelya'ya çevirdim. Gülümseyerek bana bakıyordu, elindeki kaşığı bırakıp kollarını boynuma doladı.

"Bunu yapmak zorunda değilsin Seven!"

"Eninde sonunda öğrenecekler, bir gün neden evlenmediğimle ilgili yaptıkları bir baskıya dayanamayıp söyleyeceğim ne fark eder ki?" Alev bir an iç çektiğinde bakışlarım ona döndü. Biricik çocukluk arkadaşım ailemi en az benim kadar tanıyor babamın nasıl bir homofobik olduğunu biliyordu ama aynı zamanda babam beni severdi de.

"Seven bırak o zaman öğrensin..." Tekrar Açelya'ya döndüm, sağ kolumu beline doladım çevre masadakilerin attığı iğrenici bakışları umursayamayacak kadar mutluydum.

"Ben söylemezsem ve annem söylerse çok kötü olur çiçeğim." Gözlerini kaçırdı, morali o kadar çok bozulmuştu ki.

"O gün size hiç gelmemeliydim!" Sol elim çenesini buldu ve yüzünü kendime çevirdim.

"O gün iyi ki bize geldin." Hafifçe gülümsediğinde yüzüme büyük bir gülümseme yerleştirdim. "Sana kurabiye sözüm vardı hatırlıyor musun?" Kafasını onaylar anlamda salladı. "Bir gün birlikte yapalım olur mu?" Dişlerini göstererek gülümsedi, aşık olduğum gözleri kısılmış mutlu mutlu bana bakıyordu.

Sizi mutlu eden kişiyi mutlu etmek tarif edilemez bir enerji veriyordu insana. O gün tüm dünyayı karşıma alabilirim diye düşündüm, tüm dünyaya bizi kabul ettirebilirmişim gibi düşündüm. Çünkü onun melek gülümseyişi ve umut veren gözleri herkese bu düşünceleri aşılayabilir gibi gözüküyordu.