Rehine [ZeyKer]

48. Bölüm - Bitmesin hikayemiz!

Selam Arkadaşlar. 

Kavga ve ayrılıkla ilgili bir çok tepki aldım ama hikaye çok sıradanlaşmış gibiydi. 

Araya aksiyon katmak istemiştim ama galiba pek sevmediniz. Bunu anlayışla karşılıyorum. Ve biraz sabır diyorum. :)

Gif alıntıdır. Temsili sarılma. :)

Beğeni ve yorumlarınızı eksik etmeyin lütfen.

İyi Okumalar. :)

Zeynep'in Ağzından

Kafayı yememek için kendimi zor tutarken Mert'in bu geceki huysuzluğu da beni iyice yormuştu. 

Biraz uyumak ve kafamdakilerden az da olsa kurtulmak istiyordum ama mümkün değil gibiydi.

Z-Hadi artık bebeğim, uyu lütfen.

Sinirden mi, üzüntüden mi, kırgınlık ya da kızgınlıktan mı? Bilmiyordum ama delicesine ağlamak istiyordum.

Saat gecenin üçüydü ve ben yalnız başıma oğlumuzla uğraşıyordum.

Küs olsak bile Kerem'in gelip bana yardımcı olmasını beklerdim. 

Sonuçta oğlumuz için yapacaktı, değil mi?

Bugünün, gecenin asla yaşanmamasını dilerdim. Ne iğrenç bir gündü. Üstelik nedenini bile bilmekte zorlanıyordum.

Belki de bilmek istemiyordum.

Odanın kapısı açılınca oraya döndüm. 

K-Ne oluyor?

Sesinin soğukluğuna bağırıp çağırmak istesemde halsizliğim daha baskın geliyordu.

Z-Bilmiyorum, çok huzursuz bu gece.

Alaylı bir ifadeyle bakıp Mert'i kucağımdan aldı.

Nedenini bilmiyorsun sanki der gibiydi. Bazen de O'nu bu kadar çok tanımak istemiyordum.

Yatağa oturduğumda belimin ağrısıyla inlememek için zor tuttum kendimi.  

İleri geri hareket ettirip rahatlamak istesem de sonuç başarısızdı.

Oluşan sessizlikle başımı kaldırdım.

İnanamıyordum. Kerem kucağına alınca susmuştu.

Z-Ne yani tüm bunlar sen olmadığın için miydi?

K-Ee güzelim bir Kerem Sayer kolay bulunmuyor.

Yaptığı itirafa ben gülümsemek isterken O pot kırmış bir ifadeyle arkasını döndü. Bir kaç defa boğazını temizledi.

Mert'le birlikte odadan çıkarken neden sadece benim çabaladığımı düşünüyordum. 

Yani ben de çok fazla çabalamıyordum ama tek pişman olan taraf hep ben oluyordum.

Saçmalama O da pişman!

İç seslerimden iyi olanı uyanmışa benziyordu. 

Tartışma anımızda yanımda olsaydı her şey daha iyi olabilirdi. 

İçimde bir yerlerdeydi  ve nerede olduğunu bilsem tutar kafasından duvara sürterdim. Belki de tüm suç onundu.

Delirecek kıvama gelmiştim. 

Kendimi sırt üstü yatağa atıp boş tavana baktım.

Az önce uyumak için tabiri caizse tepinen ben şimdi saatlerce boşluğa bakmak istiyordum.