Our Sundays

Κεφάλαιο 29: Η απόφαση

Καλή χρονιά, με υγεία και ευτυχία.

Pov Camila

Άκουσα τον εαυτό μου να ουρλιάζει πολύ πριν ξυπνήσω. Άλλος ένας εφιάλτης δεν με άφησε να κοιμηθώ το βράδυ. Πλέον βέβαια το είχα συνηθίσει. Πήρα μερικές βαθιές αναπνοές, ήπια λίγο νερό που είχα αφήσει στο κομοδίνο, και ξανά ξάπλωσα.

Ξημέρωνε μια ήρεμη και ευχάριστη Κυριακή, στην οποία θα πηγαίναμε με τα παιδιά σε ένα παρκάκι λίγο πιο έξω από την Αθήνα. Θα παίρναμε ένα αμάξι που θα οδηγούσε ο Κώστας. Ανυπομονούσα να φτιάξω χαρούμενες αναμνήσεις με τους φίλους μου, οι οποίες ήλπιζα να αντικαταστήσουν τους τελευταίους μήνες.

Το να περνάω χρόνο με την Lauren, όσο ήμασταν στο καταφύγιο, ήταν υπέροχο. Έχω χρόνια να νιώσω έτσι με κάποιον. Και εκείνο το φιλί,στο πλοίο, ακόμα δεν πιστεύω πώς το έκανα. Αλλά οι χαρούμενες αναμνήσεις μαζί της, συνδέονταν και με όλα όσα ακολούθησαν.

Σηκώθηκα και ετοιμάστηκα. Φόρεσα ένα τζινακι και ένα πουλόβερ που είχα πλέξει με τη μαμά μου. Λίγη ώρα αργότερα ο ήχος από το θυροτηλεφωνο αντήχησε στο σπίτι.

"Αγαπούλα μου, μην ξεχάσεις τα φαγητά." Είπε η μητέρα μου τρέχοντας στο δωμάτιο.

Είχε περάσει τέλεια στις διακοπές με τον πατέρα μου και είχε επιστρέψει πολύ ανανεωμένη. Χαιρομουν που την έβλεπα έτσι.

"Ναι, ναι, ξέρω μην ανησυχείς." Απάντησα παίρνοντας τη σακούλα με τα τυροπιτάκια και τους χυμούς.

Κατέβηκα γρήγορα με το ασανσέρ και είδα ότι ένα κόκκινο αυτοκίνητο με τους φίλους μου μέσα με περίμενε. Φυσικά ήξερα ότι υπήρχε και ένα άλλο αυτοκίνητο πιο πίσω, για το οποίο οι φίλοι μου δεν είχαν καμία ιδέα.

Είδα τον Κώστα στη θέση του οδηγού όλο καμάρι. Είχε ξανά δώσει πανελλήνιες και στο χρόνο εκείνο είχε πάρει και το δίπλωμα. Έκατσα δίπλα στην Αλίκη , η οποία φαινόταν πολύ ενθουσιασμένη που θα γνώριζα το αγόρι της.

Σε όλη την διαδρομή μου μιλούσε για το πώς γνωρίστηκαν, πώς μιλάει, τι κάνει με τη ζωή του. Ήταν πολύ γλυκό. Για μένα τουλάχιστον, γιατί ο Τομ και ο Κώστας ήταν έτοιμοι να πηδήξουν από το αμάξι με αυτά που άκουγαν. Η Μαρία καθόταν σιωπηλή στο παράθυρο και απολάμβανε την διαδρομή.

Φτάσαμε πρώτοι στο δασάκι, απλώσαμε το πανί, τοποθετήσαμε τα φαγητά και τα ποτά και καθίσαμε κυκλικά, περιμένοντας τους υπόλοιπους. Λίγο αργότερα εμφανίστηκαν.