Wolność | Levi x Oc

#3 "Niepokój"

Będąc w domu, ogarnęło ją poczucie spokoju. W ciszy przygotowała wieczorny posiłek dla siebie i dla swojej siostry, który zjadła, gdy ta wróciła z odwiedzin u koleżanki.

Posprzątawszy po kolacji, kobieta udała się do łazienki, gdzie obmyła się zimną wodą, a następnie ubrała szarą koszulę nocną. Jakiś czas później zawołała Miwaki, by i ona się umyła. Mała siostra grzecznie na to przystała i po kilku minutach również była już odświeżona.

Starsza siostra utuliła dziewczynkę do snu, czytając jej księgę o świecie za murami, dzięki czemu Miwaki zasnęła z uśmiechem na ustach. Brunetka cicho wyszła z pomieszczenia, gasząc przy tym świecę na stoliku obok łóżka. Ostatni raz spojrzała na śpiącą siostrę i oddaliła się do swojego pokoju. Położyła się na materacu, a po chwili zmorzył ją sen.

Rano Hanako obudziła się dość wcześnie, gdy za oknem było jeszcze szarawo. Wstała z łóżka i od razu je pościeliła, gdyż nie lubiła zostawiać bałaganu. Ubrała się w jasnożółtą suknię do kostek oraz czarne buty na małym obcasie. Następnie, cicho stąpając po drewnianej posadzce, skierowała się do kuchni, aby przygotować śniadanie.

***

Równo w południe brunetka wyszła na dziedziniec z zamiarem nazbierania drewna na opał. Chcąc jak najszybciej wrócić do domu, by uniknąć ciekawskich spojrzeń sąsiadów, wzięła swój drewniany koszyk i szybkim krokiem ruszyła wzdłuż brukowanej ulicy.

Ze spuszczoną głową dotarła do maleńkiego lasu, a po dłuższej chwili jej koszyk był już pełny po brzegi. Udała się więc w drogę powrotną, tym razem rozglądając się po okolicy i podziwiając jej piękno.

- Hanako? - zapytał dziewczęcy głos, a po chwili przy kobiecie stanęła drobna blondynka.

Brunetka ze zdziwieniem przyjrzała się twarzy dziewczyny. Po kilku sekundach jej źrenice rozszerzyły się z niedowierzania.

- Ana-chan? - spytała Hanako, na co blondynka pokiwała głową i z szerokim uśmiechem na bladziutkiej twarzy, objęła dawną znajomą ramionami tak, aż kobieta z zaskoczenia upuściła koszyk.

- Myślałam, że tamtego dnia zginęłaś - wychlipała Ana w ramię brunetki. - Byłam taka zrozpaczona - szepnęła i wybuchła głośnym płaczem, mocząc łzami suknię Hanako.

Brunetka lekko odepchnęła przyjaciółkę. Nie lubiła takich czułości ze strony innych ludzi. No.... Może nie wszystkich. Hayato ciągle pozwalał sobie na takie gesty i nie było to dla niej nieprzyjemnością.

- Jak widać, żyję... - westchnęła Hanako i schyliła się, aby pozbierać gałązki.

- Przepraszam. - Ana wytarła łzy. - Pomogę ci - rzekła cicho i zabrała się do pracy.

- Nigdy cię tu nie widziałam - powiedziała szeptem Hanako.

- Niedawno się przeprowadziłam.

- Rozumiem... Mieszkasz w okolicy? - spytała brunetka.

- Niezbyt. Mój dom jest na obrzeżach - rzekła ze smutkiem Ana.

Hanako pokiwała głową. Do tej pory pamiętała wszystkie wspólne chwile spędzone z przyjaciółką. Poznały się przez przypadek, gdy Ana miała problem ze znalezieniem domu swojej ciotki w Shingansinie. Nastolatki szybko znalazły wspólny język i od tamtej pory razem spędzały wolny czas. Po masakrze w dystrykcie, każda zamieszkała w innym miejscu, myśląc, że ta druga już nie żyła. I tak właśnie kontakt się urwał. Hanako bardzo przeżyła tę stratę, gdyż Ana była dla niej jak druga młodsza siostra.

- Cieszę się, że cię spotkałam, Hanako-san - rzekła blondynka, nadal ścierając z twarzy łzy wzruszenia.

- Ja też, Ana - odparła Hanako z lekkim uśmiechem, co było u niej rzadkością.

- Ana, chodźże już! Nie mamy całego dnia - krzyknęła z oddali matka blondynki.

- Muszę iść - westchnęła Ana, po czym pomachała niemrawo przyjaciółce i odeszła w stronę rodzicielki.

Nagle zatrzymała się w pół kroku i odwróciła.

- Mam nadzieję, że się jeszcze spotkamy, Hanako-san - oznajmiła z radością i znów ruszyła w stronę matki.

Brunetka tylko kiwnęła głową i udała się do swojego domu.

Wchodząc do budynku, miała wrażenie, że nie była tam sama. Jej przypuszczenia okazały się słuszne, bo przy stole w kuchni siedział Hayato, a za nim, na podłodze leżała jakaś podłużna rzecz przykryta szarozielonym płótnem.

- Nie mówiłeś, że przyjedziesz, bracie - rzekła Hanako, układając drewno obok piecyka. - Coś się stało? - spytała po chwili z zaniepokojeniem, gdy brunet milczał.

- Mam złe przeczucia - westchnął cicho. - Dlatego przyniosłem ci coś. - Wskazał ruchem głowy na tajemniczy przedmiot.

W pewnym momencie wstał z miejsca i jednym ruchem ręki zdjął płótno. Oczy Hanako rozszerzyły się z zaskoczenia.

- Czy ty....

- To sprzęt do trójwymiarowego manewru - oznajmił, chwytając broń w ręce.

Hayato podszedł do siostry i zaczął zapinać na jej nogach paski sprzętu. Hanako stała w osłupieniu, jednak po chwili strzepnęła ręce Hayato i drżącymi rękami próbowała odpiąć skórzane pasy.

- Proszę... - Brunet, nie dając za wygraną, ujął dłonie Hanako. - W razie kolejnego ataku musisz umieć się bronić. Nie chcę, by coś wam się stało.

- Skąd masz ten sprzęt? - spytała twardo dziewczyna.

Hayato spuścił głowę i milczał.

- Mów! - krzyknęła coraz bardziej zestresowana Hanako.

- Zabrałem jednemu z poległych - powiedział cicho.

- Czyś ty oszalał?! Jeśli dowództwo się dowie, to...

- Wiem, że to karalne, ale błagam cię Hanako, zachowaj go. - Hayato desperacko usiłował ubrać siostrę w sprzęt, lecz ona nie przestawała się wiercić.

- Możesz przez to zginąć! - krzyknęła drżącym głosem.

- Dla ciebie i Miwaki zrobię wszystko - rzekł poważnie, chwytając siostrę za ramiona.

- Bracie, proszę, zwróć go.

- Za późno. Patrz uważnie - powiedział, łapiąc znów za pasy. - Musisz umieć go założyć.

Hayato dobrą chwilę uczył siostrę poprawnie zakładać sprzęt.

- Jeśli wszystko gotowe, tu masz linki. - Wskazał na spust. - Ostrza wyciągasz tu, a tam masz zapasowe...

Właśnie w ten sposób bohaterka po raz pierwszy uczyła się podstawowych umiejętności korzystania ze sprzętu do trójwymiarowego manewru. Niestety tylko w teorii.

- Teraz ściągnij go i spróbuj ubrać z powrotem - rozkazał Hayato, a brunetka siłując się z pasami, zdjęła sprzęt i usiłowała go ponownie ubrać. - Szybciej, krasnalu.

Hanako chwilę się męcząc, podołała zadaniu.

- Załapałaś od razu. - Uśmiechnął się lekko mężczyzna i z uznaniem poklepał siostrę po głowie, a ta rzuciła mu gniewne spojrzenie. - Dobrze, już dobrze. - Hayato podniósł ręce w geście kapitulacji. - Skoro już wszystko wiesz, ja muszę iść - rzekł i skierował się do drzwi.

- Bracie! - krzyknęła za nim Hanako, na co ten odwrócił się. - Uważaj na siebie - dokończyła.

- Będę - odparł, po czym wyszedł z budynku i udał się w drogę powrotną do bazy.

Hanako natychmiast opadła na kanapę, kręcąc głową i zaciskając powieki z zaniepokojenia. Szybko ściągnęła z siebie sprzęt i ukryła go w swoim pokoju, po czym znów usiadła na siedzisko. Twarz schowała w dłoniach i próbowała uspokoić drżące ciało. Ten niepokój nie mógł świadczyć o niczym dobrym.

______

Ulala... Co ten Hayato zrobił? 😮

Do następnego!