These Are The Times /\Martin Garrix

1

AMC Amsterdam
Lola

"Nou Lola, dit is je nieuwe kamer. Hopelijk valt het allemaal een beetje mee. Maar als alles goed gaat, mag je binnen een paar daagjes alweer naar huis." zegt dokter Jacobsen. "Yes, die paar dagen kan ik het hier hopelijk wel volhouden." lach ik. Ik ga op mijn bed zitten. Jacobsen komt straks nog eens langs om te kijken wanneer mijn hechtingen eruit kunnen. Ja, je hoort het goed, hechtingen! Ik heb dus een nieuwe kledingkast gekocht en ging eerst de oude afbreken. Maar toen ik de bovenste plank los schroefde, viel die naar onder op mijn hoofd. Het enige dat ik toen herinnerde was dat ik daarna op de spoedeisende hulp zat. Heel raar. En ik blijk dus nu een lichte hersenschudding en een gat in mijn hoofd te hebben. Maar omdat ik nog steeds heel duizelig ben en weinig energie heb, moet ik nog in het ziekenhuis blijven voor verder onderzoek. Helaas, die kledingkast zal nog eventjes moeten wachten.

Ik ga in bed liggen en start Netflix op. Ineens hoor ik mensen praten voor mijn kamerdeur. De deurklink gaat naar onder en er komen zes mensen vrolijk naar binnen. Ik schrik van hen en zij schrikken van mij. "What the fuck doe jij in mijn kamer?" roept de jongen in de rolstoel naar mij. "Nou, ik ben hier zojuist naartoe gebracht. Maar wil je misschien iets zachter praten, want daar krijg ik nog meer hoofdpijn van." zei ik voorzichtig. "Daar krijg ik nog meer hoofdpijn van." mompelt de jongen mij na. "Watse, je had een privé kamer geregeld. Dat zei je tegen mij. Nou, waar is die nu dan?" vraagt de jongen onbeleefd naar een andere man bij hem. Dokter Jacobsen komt gelukkig eraan gelopen. "Ik hoor jullie helemaal tot in de gang kibbelen. Martijn, je moet je voet omhoog leggen en Lola, jij moet gaan rusten."

De jongen gaat in zijn bed liggen en de rest neemt afscheid van hem. Als iedereen weg is kijkt hij mij zuur aan en schuift hij het gordijn tussen ons dicht.
Ik draai me ook om.

Martijn, hmm. Die naam en dat gezicht komen mij wel bekend voor. "Niet te hard nadenken Lola, daar krijg je alleen nog maar meer hoofdpijn van." zegt dokter Jacobsen fronsend.
Ik zucht, doe mijn ogen dicht en denk na. Ooit kom ik er wel achter wie hij is. Ik luister naar Jacobsen die met Martijn praat in mijn kamer en val in slaap.