These Are The Times /\Martin Garrix

41

Palm Springs
Martijn

"What the fuck kom jij hier doen?!" roep ik verbaasd. Julian staat ineens in mijn slaapkamer. "Mijn excuses aanbieden en jullie relatie redden. Ja, sorry. Ik ben zo ontzettend jaloers op je Martijn. En toen Watse mij een kans gaf voor de Buma award, heb ik die met beide handen aangenomen. Maar ja, wat ik ook doe. Jij wint altijd! Altijd! En sorry, die kus was per ongeluk. Maar of ik spijt van alles heb? Zeker weten niet!" zegt Julian met een lachje. "Wacht wat, kus? Welke kus?" vraag ik aan Julian. Zijn blik gaat naar Lola en ik draai me om. "Heb jij dat niet gezegd? Ha, wat een vertrouwen in elkaar zeg." zegt Julian verwaand. Ik sla tegen de deur. "EN NOU IS HET GENOEG! Eruit, Julian, eruit!" roep ik en wijs naar de gang. "Ik wel, en Lola niet? Wat een voorttrekking. Maarja, dat ben ik ondertussen wel gewoon." zegt Julian en loopt de gang op. Ik sla de deur dicht en maak hem op slot. Lola begint heel hard te huilen. "Hebben jullie gezoend?" vraag ik. Lola knikt. "Maar ik heb hem meteen weggeduwd! Toen ben ik overstuur naar jullie toe gerend." zegt ze. "Maar waarom vertel je me dat dan niet, Lola?! Je hebt dan toch niks verkeerds gedaan? Ja, nu wel, want je hebt dingen voor mij verborgen gehouden" zeg ik. Lola schud haar hoofd. "Ik wilde je het serieus net zeggen. Ik was er klaar voor. Maar toen kwam die eikel binnen." zegt Lola. "Maar, vertel mij eens. Waarom moest jij überhaupt het huis van Julian binnen?" vraag ik. Mijn geduld begint hier een beetje op te raken. "Door mij weten we toch dat Watse hierachter zit." zegt Lola. "Ik ben er helemaal klaar mee. Met Watse, met Julian. Met alles en iedereen." zeg ik en loop richting de deur. "Martijn, wacht! Ik heb toch helemaal niks verkeerds gedaan?" zegt Lola. Ik draai me om. Zwijgend kijk ik haar en schud mijn hoofd. "Ik ga, kom me niet zoeken. Blijf jij maar gezellig hier met de rest." zeg ik en loop de trap af. "Martijn, alles goed?" vraagt mijn moeder. Ik doe alsof ik haar niet hoor en loop de voordeur uit. Even rust, zonder verraders.

Lola

Ik huil overstuur in de kamer. Karin maakt de deur open. "Ach, meid. Volgens mij gaat niet alles helemaal goed hier." zegt ze en geeft mij een knuffel. Ik schud mijn hoofd. "Martijn, Julian, Watse, het is allemaal mijn schuld." huil ik. "Dat is niet waar." hoor ik bij de deur. Daar staat Julian. Ik kijk hem aan. Karin kijkt van mij naar Julian. "Ik laat jullie wel eventjes alleen." zegt ze en loopt de kamer uit. Julian komt naar mij toe. "Juul, kan je alsjeblieft mij met rust laten?" vraag ik. Hij schud zijn hoofd. "Ik kom je helpen." zegt Julian. "Nee, dat heb je al genoeg gedaan." zeg ik sarcastisch. Dan vliegt de kamerdeur open en staan Louis en Menno daar. "Julian, laat haar met rust!" zegt Menno. Louis komt naar mij toe en geeft mij een knuffel. "Julian, ga deze kamer uit. Jij hoort hier helemaal niet te zijn." zegt Louis. Julian schud zijn hoofd. "Ik blijf hier, bekijk het maar." zegt hij. "Oké, blijf lekker hier zou ik zeggen." zegt Menno en loopt de kamer uit. Louis trekt mij mee erachter aan. "Weet jij waar Martijn is?" vraagt Menno op de gang. Ik schud mijn hoofd. "Hoezo, is hij weg?" vraag ik bezorgd. Menno knikt en ik voel een traan rollen over mijn wang. "Nee, niet huilen. Daar kan ik echt niet tegen! We gaan hem vinden hoor!" zegt Louis.

De deurbel gaat. Ik maak hem open. "Wat doe jij hier?!" vraag ik verbaasd. Voor mijn neus staat Watse. "Ook hallo. Martijn had mij nodig. Dus nu ben ik hier." zegt Watse. Ik blijf voor de deur staan en kijk hem emotieloos aan. "Mag ik door?" vraagt Watse en wijst naar de gang. Ik schud mijn hoofd. "En waarom dat dan niet?" vraagt Watse en doet zijn armen over elkaar. "We hoeven geen verraders in huis. En bovendien, Martijn is hier helemaal niet." zeg ik. Hij trekt zijn wenkbrauw op. "En waar is Martijn dan wel?" vraagt Watse. Ik haal mijn schouders op. "Weggelopen. Je bent net te laat." zeg ik en wil de deur dichtmaken. "Wacht!" zegt Watse en houdt de deur tegen. Ik trek mijn wenkbrauwen op. "Wil je dit aan Martijn geven?" vraagt Watse en houdt de usb-stick omhoog. Ik schud mijn hoofd. "Ik denk niet dat hij iets van mij aanneemt. Dat kan je beter zelf geven." zeg ik en wil de deur weer dicht maken. "Hebben jullie ruzie ofzo?" vraagt Watse. Ik kijk hem zwijgend aan. Dan hoor ik ineens iemand achter mij. "Wil jij mijn schatje niet lastigvallen?" hoor ik en draai me om. Gadverdamme, het is Julian. Hij legt zijn hand op mijn schouder en ik haal hem er meteen af. "Hebben jullie een relatie?!" roept Watse. "Wat zeg je me daar nou?" zegt Karin die ineens naast mij staat. Fuck, dat ook nog. "DIT IS ALLEMAAL EEN GROOT MISVERSTAND!" roep ik en ren naar boven.