𝘔𝘺 𝘣𝘳𝘰𝘵𝘩𝘦𝘳'𝘴 𝘣𝘦𝘴𝘵 𝘧𝘳𝘪𝘦𝘯𝘥 [𝘒.𝘛𝘏 𝘧𝘧]

025

"Μπαμπά! Μπορώ να προστατέψω τον εαυτο μου χωρίς την βοήθεια κάποιου!" Σταυρωσα τα χεριά μου στο στήθος μου.

"Όχι, Y/n, δεν ακούω τίποτα, ο Taehyung θα έρθει, θέλεις δεν θέλεις. Και πριν πεις ότι δεν σε εμπιστεύομαι, δεν εμπιστεύομαι ΑΥΤΟΥΣ. Ποιός ξέρει τι θα σε κάνουν οι κλέφτες;" Ξεφυσιξα και ένιωσα το αίμα μου να βράζει από τα νεύρα.

"Μπορεί να έρθει κανένας φίλος μου τουλάχιστον;"

"Όχι." Όχι;!

Το σύμπαν με μισεί.

"Γιατί!" Άρχισα να χτυπάω τον αέρα.

"Γιατί έτσι. Τώρα φεύγουμε, καλά να περάσεις." Βγήκε από το σπίτι και εγώ άρχισα να βρίζω.

Ο Taehyung είπε ναι στην προσφορά του μπαμπά μου για να με προσέχει μέχρι να έρθουν οι γονείς μου. Και εκεί που περίμενα ότι θα με μισήσει περισσότερο και θα πει όχι, δεν έγινε ποτέ. Εκτός αν το έκανε επίτηδες.

Και τώρα εγώ πρέπει να μείνω σπίτι μέχρι ο άλλος να έρθει εδώ, ενώ οι φίλες μου όλες είναι έξω. Γιατί; Γιατι είναι Παρασκευή βράδυ. Και εγώ τι κάνω; Κάθομαι εδώ, στον καναπέ, τρώγοντας πατατάκια.

Έτσι είναι η ζωή φίλε μου. Κάνεις κάτι που δεν της αρέσει, σε μισεί.

Και εκεί που ήδη η ψυχολογία μου ήταν σκατα, η Seulgi την έκανε πιο σκατα, καθώς έστειλε μια φωτογραφία που γλύφει το αυτί του Taehyung.

Πώς πρέπει να αντιδράσω εγώ τώρα;

Δεν απάντησα και την άφησα στο διαβάστηκε, έτσι και αλλιώς, εγώ θα είμαι αυτή που θα τον έχει εδώ να την προσέχει, ενώ η Seulgi θα είναι έξω και θα γυρίσει με έξι γκόμενους.

"Γαμω την ζωή μου!" Είπα κυριολεκτικά στον εαυτό μου και πήγα στο δωμάτιο μου. Αλλά μετά κατάλαβα ότι δεν έχω να κάνω κάτι, οπότε πήγα και έκατσα ξανά στον καναπέ.

Το κουδούνι χτύπησε και εγώ δεν είμαι έτοιμη να ανοίξω την πόρτα.

Αλλά πρέπει.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και άνοιξα την πόρτα.

Φαινόταν νευριασμένος. Άρα λογικά ήρθε με το ζόρι.

Ξεφυσιξα και τον κοίταξα. "Μπορείς να φύγεις αν θες, δεν θα πω τίποτα στον μπαμπά μου." Δεν με άκουσε και μπήκε μέσα στο σπίτι. Έκατσε στον καναπέ και άρχισε να παίζει με το τηλεχειριστήριο του.