Keeping a secret love | Juan Gomez de Liano

Kabanata 12

"Kae, you know Juan. He really cares about you. What's the problem? Bakit puro sugat ka at alalang alala siya? Like he's guilty of what happened to you." I can hear that he's really worried. Sino ba namang hindi mag a-alala, nakita kang puro sugat sa gilid ng kalsada at walang malay di ba? 

Nagagalit nga si Manang dahil siya na ang guardian namin ngayon, kala nya daw kasama ko lang si Juan. Di naman daw nya akalain na mangyayari ito. 

Ako din po manang, hindi ko alam na mangyayari pala to. Though I expect some but not like this. Kaya nung nagising ako, kinausap agad ako ng tito ko. 

"Kaela, we have to keep you sane. Masyado ka yatang nalulungkot sa pag kawala ng magulang mo. You should go to states. Doon ka na lang mag aral, kayo ni Cassie. And after ng studies mo, once you're ready. We will give you all the rights in this company." 

I just need a year or two to finish all of this.. Kakayanin ko naman siguro and do I have a choice?

"It's fine, Jave. Juan has nothing to do with this. I'm really okay. I will move."

Then my phone beeps.

Unknown number: 

"Hi, Kaela. This is Julianna. Can we meet? We'll just talk."

Siguro this is a chance to speak with her after what happened samin last time we met.

"Where and when?" I replied.

Then she texted me the details.

"Hey, you're busy is that Juan?" Jave bumped in

"No, it's Julianna. Magkikita kami today." I said

"What? Wait. Are you serious, Kae? You sure you're fine? Bakit kayo magkikita?" 

"Malapit lang dito, Jave! Ang OA mo hahahahaha. I'm fine probably." I stood up, para mag ayos.

"I'll call Juan." Javi na mukha ng nagpapanic.

"Hey, keep calm. I'm okay, I'll be safe. Relax!" Tinuturo ko pa sa kanya ang pag upo

Dali dali akong nagbihis para makaalis. Pag labas ko ng kwarto wala na si Jave. Siguro it takes 5-10 minutes drive lang para makapunta ako sa pagkikitaan namin ni Julianna.

I use my Honda Jazz and yes simula nung nawala yung mga parents ko, wala ng nakapigil sakin para gumamit ng sasakyan. After a few nakarating ako sa lugar na pagkikitaan namin ni Julianna. Isang restaurant na malapit sa village namin. Ang alam ko hindi siya pinapayagan na makapasok sa loob ng village dahil sa nangyari. Lunch ang usapan namin ni Julianna and I arrived here at 11:55 and nandoon na din siya sa loob.

Pagkapasok ko pa lang ng pinto ng restaurant, napatigin na siya sa'kin. Yes I am guilty of what I've done to her, kasi naramdaman ko din yun kay Louis. Kaya nandito ko, trying to fix what I started.

Nakita ko rin na may ginagawang part ang restaurant sa kanyang banda.

"Julianna." Tawag ko sa kanya ng nakatayo na ako sa tapat ng table niya. 

"Kaela, finally you're here. Hindi kita mapuntahan sa loob ng village n'yo kasi naka ban daw ako. You're family actually did that? E hindi nila alam, ikaw ang may kasalanan." Panimula nya sa akin ng nakataas ang kilay habang naka de kwatro ang paa.

"Julianna, I'm not here to cause a commotion with you. I want to fix this." I said, na parang nagsusumamo para sa kapatawaran.

"You think, I will forgive you, Kaela? You're a wrecker! Ang kapal din talaga ng mukha mo!" Tumayo siya at tinapon sa aking damit ang tubog na hawak hawak n'ya.

I was shocked. Wala akong nagawa. Since lunch time, a lot of people give their attention to us. Sumisigaw kasi si Julianna habang umiiyak. Nakakagulat kung gaano kabilis nagpapalit ang kanyang ugali.

"I'm really sorry for what happened. Hayaan mo aalis na'ko para hindi na 'ko makagulo sa inyo."  I said with finality. Tumayo ako para umalis.

I'm about to go and leave when I felt her pulling my hair. 

"Aray, Julianna. Sorry, ayoko na." I said habang maiiyak na

"Ikaw malandi ka hindi ka dapat pinapatawad! Kunyari bestfriend eh no? Ganyan ba kakapal mukha mo?" Sinasabi nya habang gigil na hinahatak ang aking buhok.

Nararamdaman ko ang pag atras nya at nagbagsakan na nga ang nakita kong ginagawang parte ng restaurant.

And everything, turns black.