Geheim van emoties

9.

Toch een beetje nieuwsgierig vroeg ik aan Iris wie hij was.

"Dat is Matthew, maar de meesten noemen hem gewoon Matt."

"En zou ik hem van ergens kunnen kennen?"

"Waarschijnlijk niet hoor."

Ze antwoordde nogal snel en doordat ik toch de indruk had hem al gezien te hebben besloot ik om nog een beetje door te vragen, want ik was er vrij zeker van dat hij niet bij ons in de klas zat. Maar ik kreeg er echter de kans niet voor want hij stond al snel bij ons.

"Eh, hey Iris. En hey...jij bent de nieuwe he? Hoe heet je?"

"De nieuwe? Als jullie die bijnaam aan alle nieuwe leerlingen geven kan je toch onmogelijk weten wie wie is?"

"Oh, maar dat is niet moeilijk. Bij de leerlingen vanaf het tweede jaar ben jij de enige nieuwe. Maar nu wil ik ook een antwoord op mijn vraag."

"Ik ben Laressa."

"Aangename kennismaking, Laressa. Ik ben Matthew. Wat zijn  jullie van plan om vanavond nog te doen?"

Die vraag was volgens mij meer voor Iris bedoeld. Maar aangezien zij nogal naar alles behalve hem keek, antwoordde ik in haar plaats terwijl ik haar een duwtje gaf.

"Wij waren van plan om naar de bibliotheek te gaan om wat te studeren, toch Iris?"

"He! Eh, ja, inderdaad."

Matthew leek verbaast.

"Je kan toch niet menen dat Iris je op je eerste dag al een hele avond wil laten studeren?"

"Tja, ik vrees van wel."

"Ok, nieuw plan. Iris, heb je zin om vanavond naar mijn kamer te komen om een film te kijken? En als je wil mag je Laressa ook meenemen."

Voegde hij er nogal haastig aan toe. Nu stond mijn besluit zeker vast dat ik Iris nog zou uithoren.

"Ja, is goed. Over een uurtje ofzo?"

"Tuurlijk, dan zie ik je, euh jullie straks!"

Met die woorden draaide hij zich om en ging zijn eigen weg. Zodra hij buiten gehoorsafstand was draaide ik me om naar Iris.

"Ok, nu heb je toch wat uit te leggen."

"Waar heb je het over?"

"Zucht, moet ik nu echt zelf alles uitleggen? Naam, klas, hoe je hem kent?"

En ik probeerde om nadruk te leggen op het laatste deel van mijn vraag.

"Ehm, zoals ik al zei was dat Matt, en hij zit in het vijfde."

"Kom op Iris! Je gaat me niet wijsmaken dat dat gewoon een jongen uit het vijfde is die je hier toevallig al eens bent tegengekomen. Van waar ken je hem?"

"Wel, ik heb met hem in de lagere school gezeten, maar in het eerste is hij hier naartoe gekomen en heeft hij een deel van het eerste en tweede jaar overgeslagen omdat zijn ouders het absoluut nodig hadden gevonden hem in de zomervakantie bezig te houden met nieuwe leerstof uit deze jaren. Maar wie leert er nou graag in de vakantie?! Dit is toch de reden waarom hij een jaar hoger zit, terwijl hij even oud is als wij. En waarom wil je dat allemaal weten?"

"Omdat ik denk dat ik jou straks alleen naar hem ga laten gaan. Want volgens mij was hij van plan om jou uit te nodigen en durfde hij niet anders dan mij er ook bij te vragen omdat ik naast je stond en het zo minder serieus zou lijken."

"Lara, leg nu toch eens uit wat je bedoelt wat door zo te doen begrijp ik het niet helemaal. Of wacht eens even..."

"Snap je het eindelijk?"

"Denk je echt dat dat de echte reden is?

"Ik ben er toch vrij zeker van, gewoon door  de manier waarop hij je de hele tijd in het oog probeerde te houden."

"Echt? Dan heeft hij wel lang gewacht. Want ik heb hem het voorbije jaar regelmatig gesproken en hij liet nooit iets merken."

"Of jij zag het gewoon niet. Dus je geeft toe dat je eigenlijk wel zin hebt om te gaan nu dat je weet dat hij je min of meer uit vroeg?"

"Dat is niet wat ik net gezegd heb!"

"Geef maar toe. Dus zeg hem straks maar dat ik rustig aan die opdracht van muziek wilde verder werken."

"Meen je dat?"

Ik knikte en voordat ik kon reageren gaf Iris me een knuffel en ik zag dat ze moeite moest doen om daar niet met een enorme glimlach te staan. Mijn vermoeden dat ze gewoon niet door had dat Matthew haar leuk vond was dus juist. Ik was blij dat ik haar op deze manier een kans kon geven om een goede indruk om hem te maken zonder dat zijn humeur verpest zou worden.

"Wat sta je daar nu te treuzelen, zou je niet gaan kijken of je wel de juiste kleren in je kast liggen hebt?"

Ze wierp me een gespeelde boze blik toe en ik volgde haar naar haar kamer.