Geheim van emoties

12.

De volgende ochtend ging ik zoals ondertussen de gewoonte was samen met Iris naar de kantine. Dat dacht ik tenminste. Want toen we voor de deur van kamer vijf stopten en Iris wilde aankloppen, was het duidelijk dat ze eerst iets anders van plan was.

"He, waarom stop je hier? En wiens kamer is dit? Kom op Iris, geef nu toch eens"

Verder kwam ik niet want de deur ging open en plots stonden we oog in oog met een jongen van bijna 1m80 groot, met warme bruine ogen en zwart kort haar. Matthew.
"Hey Iris, hey Laressa. Je had niet langs moeten komen hoor, ik ging juist naar jullie gang vertrekken."
Iris wierp hem een speelse boze blik toe en toen hij vragend mijn richting in keek knikte ze, als om te zeggen het is oke, ze weet het. Daarna wierp ze mij een blik toe van, ik leg het straks wel uit. Al kon ik wel al raden wat er aan de hand was.

"Ook een goede morgen, Matthew."

"Alstublieft zeg, noem me toch eens Matt, zoals de meesten doen. Maar mag ik dan Lara zeggen, zoals Iris doet? Of heeft zij weer op een of andere manier een voorkeursbehandeling in de wacht weten te slepen? Iris, je gata me toch eens moeten vertellen hoe je dat doet hoor."

Je kon niet zeggen dat hij het ijs niet snel wist te breken. Mijn antwoord was dus nogal logisch.

"Oke, je doet maar."

Matt sloot de deur achter zich en vlocht zijn vingers door die van Iris. Ik had dus gelijk. Ergens was het wel leuk om te zien dat ik in mijn eerste week ook al bijgedragen had tot iets goeds, maar anderzijds kwam er weer een vrij egoïstische gedachte in me op: wat als ik de enige persoon die ik hier al goed ken en die geen last lijkt te ondervinden van mijn aanwezigheid al kwijtraak? Stop met die negatieve gedachten, dan wordt het alleen maar erger. We vertrokken met z'n drieën naar de kantine en aten babbelend aan onze gebruikelijke tafel ons ontbijt op. Aangezien Matt nog steeds goed gezind was ging ik er van uit dat ik me niet meteen uit de voeten moest maken. Na het ontbijt gingen Iris en ik op weg naar wiskunde, en lieten Matt achter bij zijn vrienden waar hij al snel met enkele schouderkloppen werd onthaald. Toen we de kantine uitkwamen maakte Iris aanstalten om iets te zeggen, maar door haar twijfel besloot ik het voor haar te doen.

"Geen uitleg nodig, ik heb jullie wel door. Jullie kunnen in het vervolg beter wat subtieler zijn want ik heb wel door dat jullie een verrassingsfeestje voor mij aan het organiseren zijn."

Iris rolde lachend met haar ogen.

"Dat ik vaker bij Matt in de buurt ga zijn wil niet zeggen dat ik jou ga verwaarlozen hoor. Dus denk maar niet dat je zo makkelijk van me af komt."

Na ons laatste verplicht lesuur gingen we op weg naar de aula. Door de openstaande deuren was pianomuziek te horen. Dat was vreemd, want tot nu toe was het voor de les altijd al muisstil geweest in de aula. Zelfs Iris keek me met een vragende blik aan, maar ik kon niets anders doen dan mijn schouders ophalen. Omdat niemand anders het initiatief nam deed ik een stap naar voren en klopte op de openstaande deuren van de aula. De pianomuziek verstomde plotseling en we hoorden voetstappen de deur naderen.