Geheim van emoties

13.

Voetstappen naderden de deur. In de deuropening verscheen het hoofd van een man. Meer een jongen eigenlijk, want hij kon niet ouder zijn dan twintig. Hij had vrij kort, warrig blond haar en grijze ogen. En hij leek een beetje verbaast als hij iedereen van onze groep een vluchtige blik toewierp.

"Zijn jullie de klas van het vierde jaar?"

Omdat er weeral niemand was die aanstalten maakte om iets te zeggen, nam ik het woord.

"Ja meneer. En zoals u misschien al weet zijn we hier voor ons keuze-uur muziek."

"Dat dacht ik al. Kom gerust binnen, neem een stoel en ga daar dan achter staan. Dan zal ik me kort even voorstellen."

Iedereen deed meteen wat hij zei, want wie was er nu niet nieuwsgierig om te weten wie hij was en wat er met mevrouw Hildegarde was gebeurd. Ik vreesde al voor het ergste, dat ze het leven niet meer had aangekund. Maar ik werd al snel gerustgesteld.

"Dus, ik ben Lode, sinds een half jaar afgestudeerd en ik ben jullie leraar muziek voor de rest van het schooljaar. Maar ik begrijp best dat jullie je afvragen wat er met jullie vorige leerkracht, mevrouw Hildegarde, is gebeurd. Zij heeft gisteren ontslag genomen omdat ze beweerde dat ze na al die jaren die ze hier al lesgeeft nog nooit voor zo'n onhandelbare klas heeft gestaan. Maar ik wil graag vanaf nul met jullie beginnen, dus lijkt het me handig om een kennismakingsronde te houden, maar niet te lang. Want volgens mij kennen jullie elkaar ondertussen al vrij goed. Dus om het een beetje moeilijker en hopelijk ook wat leuker te maken stel ik voor dat jullie allemaal je buur aan de rechterkant voorstellen in plaats van jezelf. Als je daar dan zelf nog iets aan toe te voegen hebt mag je dat zeker doen."

En zo begonnen we met opnieuw een kennismakingsronde, zij het wel op een iets andere manier. Het was verbazingwekkend hoe makkelijk iedereen zijn of haar buur kon voorstellen. Nog maar eens bewijs dat mensen op internaat elkaar beter kennen en diepere banden hebben. Of sommigen toch. Maar nadat Iris mij had voorgesteld voegde ik er toch nog aan toe dat ik sax speelde. Want ik was nog steeds van plan om na de les aan meneer Lode te vragen of ik toevallig een sax van de school zou mogen lenen. Geen idee of het een goed idee was om de nieuwe leerkracht daar meteen mee lastig te vallen, maar ik merkte echt dat ik het miste om mezelf te verliezen in een partituur. Ik had ondertussen al ontdekt dat de school er een had. Na de voorstelling stelde meneer Lode aan iedereen een vraag over muziek waar je dan zonder verplichting iets op mocht antwoorden. De les vloog bijna voorbij en ik zei snel tegen Iris dat ik haar wel zou ontmoeten in de bib. Ik draaide me om een liep naar meneer Lode.

"Excuseer me, zou ik iets mogen vragen, meneer?"

"Tuurlijk Laressa. Stel je vraag maar."

"Wel, ik heb daarstraks al verteld dat ik saxofoon speel, en ik zou daar iets rond willen vragen. Ik heb mijn eigen sax thuis moeten laten toen ik naar hier kwam en eergisteren, toen ik bezig was met een opdracht over de sax , die ik gisteren heb voorgesteld, besefte ik hoeveel ik het mis om in mijn vrije tijd muziek te kunnen spelen. Daarom vroeg ik me af of ik hier misschien af en toe eens op de sax van de school zou mogen spelen."

"Ik snap je situatie volledig. Ik had hetzelfde voor met mijn piano toen ik op internaat zat. En he, misschien zou ik je zelfs een beetje kunnen begeleiden, want mijn vader speelde ook saxofoon. Ik zal het zeker aan de directie vragen, want ik weet niet of ik hier de bevoegdheid over heb."

Ik bedankte hem en vertrok naar de bib, onder begeleiding van zachte pianoklanken.