Geheim van emoties

5.

Ik opende de deur en keek recht in het gezicht van een meisje. Ze had lang bruin haar en opmerkelijke blauw-grijze ogen, maar ik was zeker dat ik haar nog nooit had gezien.

"Hoi, mag ik binnenkomen?"

"Euhm, wie ben jij?"

Misschien niet erg beleefd om iemand in de gang te laten staan, maar zomaar een wildvreemde in je kamer binnenlaten is ook niet echt een optie.

"Oh, sorry, niet aan gedacht! Ik ben Iris."

Ze stak plotseling heel formeel haar hand uit dus kon ik niet anders dan deze te schudden.

"Ik slaap in kamer 14. Ik wilde graag weten wie mijn nieuwe buurvrouw is. Mag ik binnenkomen?"

Nou ja, vijf minuutjes zouden toch geen kwaad kunnen? En het was al lang geleden dat er iemand uit vrije wil naar me toe was gekomen.

"Tuurlijk."

"Hmm, deze kamer is identiek aan de mijne, behalve dat ik erin geslaagd ben de gebouwverantwoordelijke te overtuigen dat ik mijn kamer turquoise mocht schilderen. En het feit dat er in mijn kamer meer persoonlijke spulletjes staan."

Ik wist niet goed wat ik moest antwoorden, maar ik besloot gewoon eerlijk te zijn.

"Tja, ik ben nog geen vijf minuten in mijn kamer, dus ik heb nog geen tijd gehad om uit te pakken."

En ik had niet erg veel persoonlijke spulletjes om mijn kamer mee aan te kleden.

"Maar je hoeft je niet te veel van me aan te trekken hoor, ik wil zelfs helpen. Maar op voorwaarde dat je het een en het ander over jezelf vertelt en mij ook mijn verhaal laat doen."

Niet echt een situatie waar zij nadeel aan had, maar misschien zou het me nog eens deugd doen om normaal met iemand te kunnen babbelen. Vijf minuutjes ofzo zouden toch geen kwaad kunnen? Op hoop van zegen dus.

"Ok, help me maar met uitpakken, maar jij begint met vertellen."

Dan had ik nog wat meer tijd om te bedenken wat ik wel en niet zou vertellen. Ik begon met het wegleggen van  mijn kleren en Iris begon mijn jassen en schoenen uit te pakken. Ze vertelde haar verhaal.

"Dus, waar zal ik eens beginnen. Ik ben dus Iris Willems, 15 jaar, en ik zit in het vierde jaar, net als jij.

Ik besloot om niet te vragen hoe ze dat wist, want als ze wist dat ze een nieuwe buurvrouw zou krijgen zou ze waarschijnlijk wel al meer over me weten.

"Ik woon bij mijn ouders en ik ben enig kind maar omdat ik toch geen supergoede allerbeste vrienden had op school en zin had in iets nieuws ben ik vorig jaar naar hier gekomen. En het is me redelijk gelukt om hier mijn draai te vinden. Ik weet dat het hier een strenge school voor probleemkinderen wordt genoemd, maar dat is het niet. Alhoewel, sommige leerkrachten behandelen ons wel zo maar daar moet je je niks van aantrekken. En daarbij, zo zijn er hier niet veel. Het leuke aan deze school is dat er een aantal keuzevakken zijn zoals extra sport, kunst, Italiaans, Zweeds, toneel, dans, muziek en labo. Maar genoeg over mij en de school. Wie is dat?"

Ze wees naar het kadertje dat ik net op mijn bureau had gezet. Het was een foto van twee jaar geleden. We lagen languit in het gras en lachten ons te pletter terwijl we Pictionary aan het spelen waren.

"Dat is mijn broer, Maarten."

 En zo begon ik aan mijn verhaal, maar probeerde de nare dingen weg te laten zonder dat het verhaal ongeloofwaardig zou klinken. Iris luisterde heel die tijd aandachtig en met een glimlach op haar gezicht. Ik had de indruk dat ik voor het eerst in mijn leven misschien een vriendin aan het krijgen was, die niet meteen ten onder zou gaan aan een depressie.