Geheim van emoties

21.

Nadat ik klaar was met mijn huiswerk klopte ik aan bij Iris om te kijken of zij zin had om samen iets te doen. Ze deed vrijwel meteen open en gebaarde me om binnen te komen. Ik plofte neer op haar bed en ze kwam meteen naast me zitten.

"Hey, hoe was de bijles?"

"Wel goed, meneer Lode heeft me complimenten gegeven over mijn spel en gaat kijken of hij nog partituren voor me kan vinden. Trouwens bedankt om mij gisteren die studie te laten spelen want daardoor heb ik die tijdens de les kunnen spelen, zoals je gehoord hebt."

"Zie je wel dat het een goede straf was!"

Ik dacht dat het nu misschien wel een goed moment was om haar op de hoogte te stellen van wat we echt deden tijdens de bijles, maar Iris was me voor met een andere mededeling.

"Ik weet niet of je mijn verslag gaat willen horen maar ik ga het toch vertellen want het is allemaal dankzij jou dat ik het kan vertellen."

"Oke, kom maar op."

"Wel, als ik daarstraks de aula uitliep stond Matt me op te wachten en zijn we samen naar zijn kamer gegaan, en ik vond dat hij een beetje raar deed. Maar als ik hem vroeg of alles goed was met hem zei hij dat het bijna niet beter kon. Als we een tijdje op zijn kamer waren stond hij op en liep naar zijn kast, waar hij iets uit haalde, maar op dat moment kon ik niet zien wat het was. Hij sloot de kast en kwam weer naast me op bed zitten en zei dat ik niet meteen logisch moest gaan denken maar hem moest laten uitspreken. Hij haalde een klein doosje van achter zijn rug en gaf het aan mij. Nieuwsgierig als altijd deed ik voorzichtig het doosje open en daarin zat..."

"Toch geen ring?"

Iris zwierde haar haar over haar schouder zodat ik goed zicht kreeg op de fijne zilvere ketting die om haar hals hing.

"Iris! Jullie zijn pas 15 hoor!"

"He, rustig aan, het is geen ring of huwelijksaanzoek. Maar doordat hij zo met dat doosje afkwam was dat ook de reactie die Matt bij mij verwacht had, en daarom dat hij dus had gezegd dat ik niet te logisch mocht gaan nadenken. Toen hij mijn verbaasde blik zag keek hij me geruststellend aan en ging verder met zijn uitleg. Het was een ketting van zijn moeder en hij wou die aan mij geven om onze eerste date te vieren. Want hij gaf toe dat hij eigenlijk al verliefd op me was sinds ongeveer het zesde leerjaar maar toen niets had durven zeggen. Dan zagen we mekaar twee jaar niet maar hij keek toch naar geen andere meisjes omdat hij dan steeds aan mij moest denken. Dat is toch schattig? En toen ik naar hier kwam dacht hij dat ik hem al vergeten zou zijn en sprak hij me er dus ook niet op aan. Pas nadat we een jaar terug met mekaar omgingen als vrienden had hij eindelijk al zijn moed bijeengeraapt en wilde me mee uitvragen, in hoeverre dat hier gaat. Maar dan dook jij op en doordat hij weer aan zichzelf was gaan twijfelen betrok hij jou ook in het plan. Dankzij jouw reactie, omdat jij al doorhad wat ik in jaren nog niet ontdekt had en me dus alleen naar hem stuurde, heeft hij me dus op een tweede date uitgenodigd en zo zijn we dan een koppel geworden. Dus die ketting is eigenlijk hetzelfde als een armband of iets anders qua aandenken, maar misschien met iets meer betekenis, wat ook wel toepasselijk is omdat hij me tot nu nooit had durven uitvragen. En daarom vertel ik je dit dus, om je nog eens extra te bedanken! Want ik moet ook wel toegeven dat ik hem ook al van rond die tijd leuk vind maar zelf ook niks durfde te zeggen."

"Oke, je maakte me toch even bang hoor. Maar ik denk dat het gepaster is als ik je feliciteer met jullie jubileum!"

"Jaja, het is goed hoor. Maar jij wou ook iets zeggen, niet?"

Nu was het dus mijn beurt. Ik twijfelde om te zeggen dat het niets was en dat ik gewoon wou zeggen dat ik woensdag mijn volgende bijles had. Maar ik vermande mezelf en begon toch voorzichtig aan mijn verhaal. Ik kon niet voor eeuwig blijven zwijgen en voelde dat ik haar ermee kon vertrouwen.

"Ik moet je inderdaad ook iets zeggen, maar het is belangrijk dat ik je voor 100 procent kan vertrouwen dat je dit aan niemand doorverteld, zelfs niet aan Matt."

"Oke, maar nu ben jij me bang aan het maken hoor"

"Dat is niet mijn bedoeling. Maar beloof me ook dat je me niet plotseling anders gaat bekijken ofzo. Maar als er iets is mag je wel vragen stellen."

"Ik beloof het, maar nu wel beginnen met je verhaal want anders spring ik bijna uit mijn vel van opwinding."

"Om bij het begin te beginnen, moet je weten dat ik een gave heb. Dat is een extra reden waarom ik die bijlessen volg."

Ik begon met vertellen en legde beetje bij beetje alles uit. Het enige dat ik niet vertelde was hoe ik mijn gave moest leren blokkeren want daar had Iris toch niets aan. Ze luisterde aandachtig en stelde af en toe een vraag, die ik dan ook beantwoordde. Het was aangenaam om te zien hoeveel begrip ze had en dat ze me inderdaad niet vies begon te bekijken. Ze reageerde zoveel beter dan ik had verwacht. Toen ik klaar was met vertellen gaf ze me een knuffel.

"Dankje, om mij dit te vertellen. En weet dat je ook altijd bij mij terecht kan als er iets is he. Of als je inderdaad merkt dat je een beetje depressief begint te worden, laat dan niet alleen aan meneer Lode iets weten, maar breng mij ook op de hoogte. Want het minste dat ik kan doen is je helpen om je gave onder controle te krijgen. Dan kunnen we meer dingen met ons vier beginnen doen zonder dat er iemand somber bij loopt. Maar één ding moet je mij beloven, manipuleer mij niet als het niet nodig is, tenzij je merkt dat ik echt erg aan het worden ben."

"Ik heb je toch uitgelegd dat jij niet zo makkelijk te manipuleren bent?"

"Dat weet ik wel, maar ik mag toch ook eens dramatisch doen?"

"Alarm, alarm! Iris doet dramatisch! Moet ik nu al ingrijpen?"

"Geen idee, maar ik weet wel wat ik nu met dit kussen ga doen."

Iris greep mijn hoofdkussen vast en begon naar me uit te halen. Ik griste snel het kussen van mijn zetel en we begonnen een heus kussengevecht. Wat was ik toch blij met een vriendin als Iris.