Geheim van emoties

23.

"Oh, sorry. Ik had moeten weten dat je hier zou zijn, Lara. Ik kom wel een andere keer opnieuw langs."

"Het kan geen kwaad hoor. Kom maar binnen Iris."

 "Neem je een zetel en zet je erbij."

 Iris deed wat haar gevraagd was en ging zo zitten dat we in een driehoek zaten en iedereen iedereen aan kon kijken. Ze straalde een vrij ongeruste indruk uit, en ik had geen idee waardoor dit kwam. Ze wist toch dat ik bijles had? Dus ook de reden voor haar aanwezigheid was mij een raadsel.

 "Zeker dat ik niet stoor? Want ik kan ook een andere keer terugkomen."

 "Ik denk niet dat je stoort hoor, want we waren juist aan het bespreken hoe mijn trainingsmomentje van eergisteren is gegaan en we liepen een beetje vast wat betreft informatie, dus misschien kan jij ons helpen."

 Het was waar wat ik zei, we waren een beetje vastgelopen. Misschien klopte het wel wat ik zei en was het normaal dat ik de koepel en de golven zag, maar voor hetzelfde geld was het inderdaad mijn geheugen dat een of ander spelletje met mij aan het spelen was. Aangezien Lode hier zelf niets over wist te zeggen omdat niet hij maar zijn zus de gave had, wisten we dus niet goed meer wat we daarmee moesten doen. Maar waarschijnlijk zou Lode me gevraagd hebben nog eens te proberen mijn koepel op te bouwen om te zien of hij iets merkte of voelde. In plaats daarvan besloot hij verder te gaan met mijn idee.

 "Dat is waar. Iris, kan jij ons vertellen wat je eergisteravond zag op het einde van de oefening?"

 "Wel, ik zag niet echt iets speciaals, behalve dan dat Lara een heel grappige geconcentreerde uitdrukking op haar gezicht had."

 Ik wierp haar een gespeelde boze blik toe, want ik wou best geloven dat mijn gezichtsuitdrukking grappig moet geweest zijn. Maar dit aan een leerkracht vertellen, ook al vertrouw ik hem enorm, was toch nog iets anders.

 "Ondanks die uitdrukking op haar gezicht had ik toch de indruk dat het iets aangenamer werd in haar kamer. Minder bedrukt. Tot dan was het mij eigenlijk niet opgevallen dat de lucht daar op dat moment iets drukkender was, maar ik voelde wel een verandering. Minuscuul weliswaar, maar toch."

 "Dan hebben we een antwoord op onze vraag, Lara. Je hebt gisteren inderdaad vooruitgang geboekt. Dat is geweldig! Als Iris dat niet erg vindt zou ik graag hebben dat je dat deze avond opnieuw probeert, en als het lukt stel ik voor dat je het eens probeert waar Matthew of Elizabeth bij is. Zij hebben een iets zwakkere geest, zeker Elizabeth. Dus dit zal moeilijker zijn denk ik. Maar ook al zou je merken dat het niet meteen lukt, mag je absoluut niet opgeven, want je bent al een hele stap vooruit gegaan."

 Plots bedacht ik dat het misschien ook een goed idee kon zijn om te oefenen waar Lode en Iris bij waren. Zij hadden tenslotte allebei een sterke geest waardoor de golven hun nog niet echt zouden kunnen vastklampen aan hen. Het zou nog steeds moeilijker zijn dan met Iris alleen, maar volgens mij wel nog steeds makkelijker dan wanneer Matt en Lizzy erbij zouden zijn. Ik concentreerde me maar in plaats van meteen mijn koepel op te bouwen begon ik eerst met te kijken of ik toevallig de golven al kon zien, nog voor ik ze probeerde tegen te houden. Na amper tien seconden kreeg ik ze al in beeld. Dit was een pak eenvoudiger dan mijn koepel oproepen. Ik besloot een vraag te stellen om niet te laten merken dat ik even met mijn aandacht ergens anders was, maar probeerde ondertussen mijn koepel weer op te bouwen.

 "Dus bijvoorbeeld als we in de kantine aan tafel zitten?"

 "Nee, absoluut niet. Je mag niet vergeten dat je ook met een heleboel andere mensen in de kantine zit. En je weet niet naar hoeveel mensen je gave reikt en waar de verste persoon zit die beïnvloed wordt, dus dat zou ik nog niet proberen. Eerder als jullie op een van jullie kamers zitten of zo. Maar denk er wel aan om voor een goede nachtrust te zorgen, want ook al merk je het nu misschien nog niet, je gaat waarschijnlijk nog ondervinden dat je gave in het begin redelijk veel energie eist. Nadien gaat dit beter worden, want dan wordt je er min of meer aan gewoon en ontwikkel je als het ware een conditie."

 Ik kon me nog net inhouden om een diepe zucht te slaken, maar in mijn hoofd gingen wel allerlei gedachten aan het werk. Als het me zoveel energie zou kosten moest ik waarschijnlijk na mijn huiswerk onmiddellijk gaan slapen als ik de volgende dag niet te moe zou willen zijn, waardoor ik niet meer met Iris, Matt en Lizzy zou kunnen afspreken. De koepel was al bijna volledig toen ik plots werd onderbroken door Iris.

 "Lara! Stop eens met zo negatief te doen. Zo ga je jezelf niet echt helpen hoor."

 Ik schrok van haar opmerking en mijn concentratie was meteen terug verdwenen.

 "Wacht even. Wat bedoel je Iris?"

 Nu volgde ik toch echt niet meer. Eerst die rare opmerkingen in mijn kamer, en nu dit. Ik kreeg stilaan de indruk dat hier meer aan de hand was en blijkbaar was ik niet de enige. Mijn plan om tijdens dit momentje wat te oefenen liet ik direct achterwege.

 "Nu wil ik niet onbeleefd zijn, maar aan Lara's uitdrukking zie ik dat zij ook verbaasd is en ik kan haar geen ongelijk geven Iris. Lara liet helemaal niet merken wat ze aan het denken was. Geen gezucht of ge-rol met haar ogen, of ik moet toch echt wel iets gemist hebben. Wat is de reden dat je naar hier bent gekomen? Want ik veronderstel dat je mij wilde spreken maar niet durfde omdat je zag dat Lara hier nog was."

 Iris keek me bang en tegelijk verontschuldigend aan, alsof ze haar excuses al wou aanbieden voor wat ze ging zeggen. Ik was blij dat Lode ook iets had opgemerkt, zodat Iris niet in de lach kon schieten en zeggen dat ik begon te hallucineren.

 "Wel, euhm, ik heb je horen vertellen dat meneer Lode denkt dat de mogelijkheid bestaat dat er nog mensen zijn met jouw gave, en misschien nog mensen met andere gaven."

 "En?"

 "Ook dat hij zei dat hij daar wel onderzoek naar wilde doen."

 "Ja, dat weet ik want dat heb ik je verteld toen ik je op de hoogte bracht van mijn gave. Dus?"

 "Dus wou ik komen zeggen dat ik misschien informatie heb die behulpzaam zou kunnen zijn."