Geheim van emoties

17.

Hoe wist hij dat? Zelf merkte ik dit natuurlijk wel op, maar nog nooit hadden er mensen in mijn omgeving, op mijn ouders na, er iets over gezegd. Viel het zo hard op? Hopelijk zou ik niet weggestuurd worden ofzo, want om eerlijk te zijn is dit een van de eerste keren dat ik me echt goed voel op een school een er ook graag ben , met Iris, Lizzy en Matt. Maar als de directie had besloten om me weg te sturen zouden ze dat toch niet aan een nieuwe leerkracht overlaten die me niet eens kent? En dan zouden ze toch ook niet met het voorstel voor de saxofoon afkomen? Toch?

"Wat bedoelt u?"

Veel meer kreeg ik op dat moment niet gezegd, het verbaasde me al dat deze zin er redelijk sterk uitkwam.

"Aan jouw reactie te zien denk ik dat je heel goed weet waar ik het over heb. Ik weet alleen niet hoeveel je erover weet."

"Om eerlijk te zijn weet ik er niets van. Enkel wat u in uw vraag vermeldde."

Maar hij moest niet denken dat ik daardoor zou opgeven. Waarschijnlijk zou ik niet eens kunnen slapen met het besef dat er iemand was die meer over me wist dan ikzelf, maar deze informatie niet met me deelde. Ik vertrouwde de situatie nog steeds niet helemaal, maar wat kon er misgaan? Oke, veel. Maar stel dat hier niets van waar was, dan zou ook niemand hem geloven. Als het wel waar was,... luisteren kon nooit kwaad.

"Echt niets? Oke, kan je me zeggen wat je merkt dat er rondom jou gebeurt, en wat er zo al gebeurd is?"

Vertellen of niet? Als hij echt meer zou weten... Argh, ik ben me weer veel te veel aan het opjagen. kalm blijven en gewoon op de vragen proberen te antwoorden. Straks is dit een of andere rare test om te kijken hoe mijn geestelijke toestand is of

"Wel, als mensen lang in mijn buurt zijn, zoals klasgenoten of familie, gaat hun humeur, of gemoed zoals u het noemde, merkbaar achteruit. Zo heeft er vorig jaar iemand uit mijn klas zelfmoord gepleegd, en mijn ouders dachten dat ik hem daartoe gedwongen had. Dus besloten ze me naar hier te sturen in de hoop dat ik hier 'manieren' zou leren."

Het was eruit. Geen idee of ik er goed aan had gedaan of waarom ik dit allemaal tegen een wildvreemde kon vertellen, maar het was eruit.

"En weet je waarom die jongen zelfmoord pleegde?"

"Ik heb werkelijk geen idee."

"Zou je mij kunnen zeggen wie in jouw omgeving depressief wordt en wie altijd even vrolijk blijft?"

Een moeilijke vraag, want ik wist niet waarom mensen depri werden en ik wist ook niet wanneer het mijn schuld was. En waar was hij op uit?

"Nou ja, ik weet niet wanneer het mijn schuld was, maar ik denk dat ik wel een paar mensen kan opsommen. Door de jaren heen kregen mijn ouders alsmaar een zwartere kijk op het leven, en ze begonnen mij verantwoordelijk te stellen voor alles wat er gebeurde. Ook als iets op hun werk uit de hand liep. Mijn broer daarentegen bleef altijd vriendelijk en verdedigde me tegenover mijn ouders. Maar doordat hij sinds vorig jaar is gaan studeren, krijg ik thuis weer de volle lading."

Ik zuchtte even om op adem te komen en verbaasde me erover dat ik dit allemaal aan een wildvreemde vertelde. Want normaal was ik een stuk geslotener en deed ik veel geheimzinniger over mijn verleden. Maar later zou nog blijken dat ik er wel goed aan had gedaan dit alles aan meneer Lode te vertellen.

"Sorry meneer. Ik zou u niet lastig moeten vallen met mijn familiegeschiedenis en mijn verleden."

Ik maakte aanstalten om te vertrekken maar meneer Lode hield me tegen.

"Nee, wacht even! Ik zal je zo meteen uitleggen waarom ik je dit allemaal vraag. En op school, hoe gaat het daar met de mensen uit je omgeving?"

"Wel, die ene jongen pleegde zelfmoord, en ik merkte wel dat velen depri werden dus probeerde ik zo veel mogelijk uit hun buurt te blijven. Hier op school viel Anna me op omdat ze na amper een uur van een babbelzieke dame naar een val-me-niet-lastig-want-ik-heb-het-veel-te-druk-met-onbelangrijke-zaken vrouwtje transformeerde. Daarna had je het ontslag van mevrouw Hildegarde, en Iris vertelde me dat zij vorig jaar niet zo kribbig was als nu. Ah ja, Iris. Zij is zelf naar me toe gekomen en ze is nog steeds even vrolijk als vorige week. Matthew houdt zich ook sterk, enkel 's avonds komt hij af en toe wat serieuzer over. Elizabeth daarentegen moest na één dag al regelmatig door Iris opgevrolijkt worden. En dat is het zo een beetje denk ik."

"Oke, dat linkt al vrij logisch. Nu ben ik je dus wat uitleg verschuldigd. Misschien moet je eerst weten dat ik een tweelingzus had met dezelfde gave als jij, maar zij is twee jaar geleden omgekomen in een auto-ongeluk."