Geheim van emoties

18.

"Het is door haar dat ik denk dat ik jou kan helpen je gave onder controle te krijgen."

"Wacht eens even, zei u nu net gáve? Mensen om me heen depri zien worden zie ik eerder als een vloek."

Ik had nog steeds geen flauw idee wat hij en een verongelukte zus met mij te maken konden hebben, zeker niet als hij over een gave begon. Als ik al een invloed zou hebben op mensen die wetenschappelijk, of toch zoiets, te verklaren is, dan lijkt het me niet al te positief. Met de nadruk op als zoiets zelfs bestaat.

"Het is veel meer dan dat. Wat als ik je nou eens zeg dat je misschien ook mensen die depri zijn zou kunnen opvrolijken? En daarmee bedoel ik niet gewoon opvrolijken, maar eerder moeiteloos uit hun depressie helpen? Zou je dat graag willen kunnen?"

Op dat moment dacht ik dat alles me even te veel zou worden, want te horen krijgen dat datgene waarvan je dacht dat het een of andere rare psychologische kronkel was, in werkelijkheid een gave was, is niet iets dat ik elke dag hoorde. Maar als meneer Lode gelijk had kon ik misschien zelfs een gewoon leven leiden. Nog steeds in het geval als er al zoiets bestond.

"Dat klinkt inderdaad interessant, meneer. Om dat te kunnen, bedoel ik. Al snap ik niet helemaal hoe dat zou kunnen en waarom u me dit vertelt."

"Dan wil ik je graag helpen en vertellen wat ik over je gave weet. Maar ik heb wel één voorwaarde. Namelijk dat je me niet aanspreekt met meneer maar met Lode."

Ik opende mijn mond om te protesteren, maar hij onderbrak me.

"Begrijp me niet verkeerd. Tijdens de lessen muziek moet je me meneer noemen, maar alstublieft, noem me tijdens je bijlessen en wanneer je me iets zou willen vragen over je gave gewoon Lode. Want zoals ik woensdag al zei ben ik nog maar anderhalf jaar afgestudeerd en door de aanspreking 'meneer' krijg ik het gevoel dat twintig jaar al een vrij respectabele leeftijd is, als je begrijpt wat ik bedoel."

"Ik zal eraan proberen te denken."

"Oke, dan zal ik beginnen met wat volgens mij basisinformatie is. Ben je klaar?"

"Euhm, zo klaar als je hiervoor kan zijn denk ik."

De volgende minuten zouden belangrijk worden. Oftewel liep ik hierna naar buiten en probeerde ik onder de lessen muziek uit te geraken omdat er iets niet helemaal klopt met de leerkracht, oftewel zou ik hier echt iets over mezelf te weten komen.

"Dus, zoals ik al zei heb je een gave. Ik weet niet hoe sterk je die hebt want ik kan je enkel vergelijken met hoe mijn zus was. De gave houdt in dat je de emoties van andere mensen kan beïnvloeden. Niet zozeer dat je ervoor kan zorgen dat iemand beste vrienden wordt met zijn aartsvijand, of dat iemand verliefd wordt op haar buurjongen. Maar wel dat je mensen kan opvrolijken, depressief maken, boos maken, kalmeren. En dat allemaal met je gedachten. Zolang je je gave niet onder de knie hebt doet deze echter wat ze wilt. Bij Katrien, mijn zus, werden mensen in haar omgeving boos op elkaar. Mijn ouders hebben bijna op het punt gestaan om te scheiden, ondanks ze nog zielsveel van elkaar hielden, gewoon omdat ze wel elke dag een zware ruzie hadden. In jouw omgeving worden mensen dus humeurig en depri."

"En hoe komt het dat bepaalde mensen zoals jij, mijn broer en Iris daar geen last van hebben?"

"Omdat wij een sterke geest hebben. Wij zijn mensen die zich niet snel laten manipuleren, noch door positieve noch door negatieve gevoelens. Volgens mij zijn we ook gekenmerkt doordat we een sterke wil hebben, dat als we iets willen, we daar helemaal voor gaan en niet loslaten voordat we het hebben."

Dus ook momenteel was er al hoop, ook zolang ik mijn gave nog niet onder controle had. Maar ik had nog zoveel vragen. Ik vertrouwde het nog niet helemaal, maar het idee klonk aanlokkelijk. Een gewoon leven kunnen leiden en misschien niet eens de enige zijn zoals ik.

"En denk je dat er nog andere mensen zijn zoals ik en jouw zus?"

"Dat is iets dat ik absoluut niet weet. Maar nu ik weet dat mijn zus niet de enige is denk ik dat er wel een kans is dat er andere mensen zijn met deze gave, en misschien zelfs met andere gaven. Als je wilt kan ik proberen wat onderzoek te doen."

"Zou je dat willen doen?"

"Ja, waarom niet?"

Misschien zat er meer achter dan gewoon een student willen helpen. Het moet zwaar zijn om een dierbaar iemand te verliezen, en misschien was dit wel een manier om zijn verlies te verwerken? Ik weet niet waarom ik dit allemaal maar liet gebeuren, maar ergens was er iets in mij dat fluisterde dat ik hem echt wel kon vertrouwen, dat dit een stap in de goede richting was.

"En hoe moet dat, mijn gave controleren?"

"Daar is denk ik heel wat doorzettingsvermogen voor nodig, maar ik denk wel dat het jou ook zal lukken. Laten we dat voor een andere keer houden, zodat dit eerst allemaal een beetje kan bezinken. Want we moeten ook alles voor je sax in orde brengen. Dat kunnen we nu meteen doen. Maar wanneer heb je even de tijd om verder te praten?"

"Wat denk je van dinsdag, na de les muziek?"

"Voor mij past dat. En ik zal aan de directie doorgeven dat je dan je eerste bijles hebt, dan keuren ze dat zeker goed. Want zij hoeven niet te weten ik je dan help met je gave te leren omgaan. Ik heb hier eigenlijk nog nooit met anderen over gesproken, maar volgens mij moet dit voor anderen echt iets sci-fi-achtig lijken.Maar wees niet ongerust, ik zal de tijd zo verdelen dat we zowel daarvoor als voor je saxofoon bijles tijd hebben. Nu, over je sax."

Hij stond op en haalde een koffer van achter zijn bureau en een blad papier uit zijn rugzak en legde ze op tafel.

"Dan moet je dit gewoon even tekenen en dan mag je de sax meenemen."

Ik las het contract door, tekende het, nam het koffertje van het bureau en draaide me naar Lode.

"Mag ik Iris iets vertellen over mijn gave?"

"Wacht daar misschien mee tot na onze volgende afspraak. Zoals ik al zei heb ik geen idee of er bepaalde regels rond zijn of hoe anderen er op zullen reageren. Maar je zal het niet eeuwig geheim voor haar moeten houden hoor."

Terwijl ik naar de deuren van de aula liep draaide ik me toch nog een keer om. Ik had hier echt een goed gevoel over.

"Lode, toch al bedankt voor alles."