Geheim van emoties

25.

Donderdag ochtend werd er op mijn deur geklopt. Nog half verdwaasd van de slaap stond ik op en ging de deur opendoen. Plots stond daar een klaarwakkere en super nerveuze Lizzy voor mij.

"Wist jij dat van meneer Bjorn?"

"Wat?"

"Of jij wist dat meneer Bjorn dat gezegd had."

"Wat gezegd had? Sorry hoor Lizzy, maar ik ben net wakker, dus een beetje meer uitleg als het kan?"

Ik had werkelijk geen flauw idee van wat ze bedoelde. Maar ja, als er iemand om zeven uur op je deur staat te bonken terwijl je pas om kwart voor acht opstaat, was het nogal logisch dat ik niet al te wakker was. Ik was nu niet bepaald een ochtendmens. Ze mocht blij zijn dat ik geen ochtendhumeur had, want dan had ik hier niet zo rustig gereageerd. Ze deed mijn deur verder open en stormde mijn kamer in, waarna ze haar tas op mijn bureau liet vallen en neerplofte in de zetel.

"Blijkbaar heeft hij gisteren gezegd dat we vandaag een vrij grote test hebben, die voor vijfendertig procent mee zal tellen op ons rapport!"

Ik was meteen klaarwakker. Frans was dan wel een vak waar ik redelijk in was, dankzij mij broer, want hij was zot op die taal en probeerde zijn huiswerk daarvan dus altijd aan mij uit te leggen. Maar dan nog, dit kon hij niet maken.

"Dus je bedoelt dat hij het eerste lesuur een grote onverwachte test doet"

"Niet onverwacht! Hij heeft die blijkbaar gisteren aangekondigd, maar dat was na de bel en een aantal leerlingen hadden het lokaal al verlaten, waaronder wij drieën. Het is omdat ik Alexander in de gang ben tegengekomen dat ik er nu van op de hoogte ben."

"En weet Iris dit al?"

"Euh, nee. Want ik heb al lang ondervonden hoe zij reageert als ik haar voor zeven uur dertig wakker maak. Acht uur eigenlijk, want ze heeft tijd nodig om wakker te worden."

Ik ook, het leek me verstandiger om mijn mond te houden en mijn cursus Frans te nemen, dan dat aan Lizzy duidelijk te maken. Trouwens, ik was nu toch al wakker.

"En waar gaat die overhoring over?"

"Over iets van onregelmatige werkwoorden of zo. En hij verwacht blijkbaar dat we minstens zeventig procent halen of hij zou iedereen die toets opnieuw laten doen."

Niet grappig dus. Ik haalde ook mijn grammaticaboek erbij en we begonnen de werkwoorden en tijden te overlopen die we gezien hadden. Na ongeveer vijf minuten werd er opnieuw op mijn deur geklopt. Deze keer was het Iris. Ik besloot direct te vragen of zij op de hoogte was.

"Wist jij dat van die toets?"

"Ook een goedemorgen. En welke toets?"

Ik liet haar binnen en ze ging naast Lizzy zitten in de zetel. Lizzy gebaarde dat ze moest zwijgen en wees naar mijn cursus. Iris wierp me een vragende blik en legde haar uit dat meneer Bjorn een of andere onverwachte of ook weer niet onverwachte test over de werkwoorden ging doen. Vreemd genoeg bleef ze er vrij kalm over. Aan de blik in haar ogen kon ik wel zien dat ze ook verbaasd was, maar toch bleef ze kalm.

"Oke, ik wil straks ook wel eens even nakijken maar ze echt nog vanbuiten geleerd krijgen lukt me toch niet. De reden dat ik naar hier ben gekomen is omwille van het kabaal dat jullie aan het maken waren. Volgens mij heeft heel de gang het gehoord. Doe maar even verder, maar wel wat stiller als het kan."

Ik nam mijn bureaustoel en zette me tegenover Lizzy zodat ik mee kon kijken in mijn cursus. Iris draaide zich om op mijn bed en nam haar gsm waar ze druk op begon te typen. Enkele seconden later kreeg ze al antwoord en na een paar berichten wendde ze zich lachend tot Lizzy en mij.

"Jullie zijn soms toch zo'n stresskippen he. Ik heb even een sms naar Matt gestuurd, want vorig jaar had hij ook meneer Bjorn en hij wist me te vertellen dat jullie je voor niks druk aan het maken zijn. Hij kondigt die herhaling van de werkwoorden altijd zo aan om ervoor te zorgen dat iedereen die al eens goed leert, zodat hij in de klas de oefeningen zonder veel problemen kan maken. En op het einde doet hij een testje op, hou jullie vast, vijf punten."

Ik keek Iris aan om te kijken of ze serieus was, en aan haar blik te zien was ze dat ook. Lizzy was iets minder goed gehumeurd blijkbaar.

"En dat zeg je nu pas?! Daarvoor zit ik me dus al een half uur op te jagen, omdat ik vreesde dat ik ze niet allemaal zou kennen en grandioos zou buizen op die test en dus misschien ook op mijn rapport want ik ben echt niet goed in Frans! Het is een wonder dat ze mij in Frankrijk verstonden als ik iets vroeg."

Haar reactie was misschien redelijk serieus bedoeld, maar door de manier waarop ze het zei konden Iris en ik niet anders dan in de lach schieten. Lizzy wierp ons een dodelijke blik toe, maar Iris reageerde daar al snel op.

"Zijn jullie stresskippen nu eindelijk klaar om rustig te gaan ontbijten?"

Na het ontbijt kwamen we al snel te weten dat Matt gelijk had en meneer Bjorn dit gewoon deed zodat hij geen hele les moest verspillen door alles opnieuw uit te leggen. Maar het was zalig om de blikken de zien van diegenen die het gerucht over de grote test pas vernamen toen ze al voor de deur van het lokaal stonden. Tijdens sport gingen we nog één les verder met basketbal, en dus gingen Matt en ik ook verder met onze wedstrijd. Hij had duidelijk geoefend de voorbije dagen, maar door de afgelopen twee lessen had ik mijn vaardigheden weer onder de knie en dus bleef het een gelijkstand. Omdat we op het einde van de les om nog één extra opdracht vroegen aan de leerkracht, lachte hij ons bijna uit. Blijkbaar gebeurde het niet vaak dat leerlingen zo opgingen in zijn lessen. Meneer Andrew zei dat we de volgende les maar verder moesten gaan tijdens badminton. Naast me kon ik Matt duidelijk horen kreunen, dus ik schatte de kansen vrij hoog in dat ik de volgende les zou winnen. 's Avonds volgde ik Iris na het avondeten naar haar kamer, en toen Matt en Lizzy mee wilden komen gebruikte Iris het excuus dat ik haar iets van wiskunde moest uitleggen. Maar ons echt plan was iets heel anders. We gingen weer op haar bed zitten en besloten nog even met mijn gave verder te gaan , omdat we daarbij tenminste wisten hoe we aan het trainen moesten beginnen. We bleven rustig babbelen over van alles en nog wat terwijl ik probeerde mij koepel op te richten. Het ging al vlotter dan de vorige keer, dus besloot ik een stapje verder te gaan. Lode had me hier nog niets over verteld maar ik veronderstelde dat het ongeveer het omgekeerde zou moeten als mijn koepel opbouwen. Ik hield de koepel in stand maar probeerde ondertussen de golven van emoties, die nogal donker leken, om te zetten naar een emotie die ik wou, door de kleur aan te passen. Voor mij was de kleur geel een kleur die heel goed paste bij de zomer en bij opgewektheid, dus stelde ik me met alle macht voor hoe die donkere golven geel zouden worden. Toen dit beetje bij beetje lukte was ik nogal verbaasd, want het was helemaal niet zo moeilijk. Mijn volgende stap was om een gat te maken in mijn koepel waar de golven door konden. Ik zou de koepel niet volledig laten vallen voor moest er iets verkeerd gaan. Beetje bij beetje zochten de gele golven hun weg naar Iris, maar zodra ze haar huid raakten stopte Iris met praten.

"Wat denk je dat je aan het doen bent?"

"Eerlijk?"

"Eerlijk."

"Ik heb geprobeerd de aard van de golven te veranderen en dan zachtjes hun uit mijn koepel gelaten waardoor ze zich een weg zochten naar jou. Gewoon om te kijken of het zou werken."

"En ik denk dat het werkte, want ik voelde plots een golf warmere lucht over mijn arm strijken en dan zag ik dat je weer een grijns op je gezicht had. Ik vind het niet erg als je dat tijdens een oefening probeert om te kijken hoe je dat kan doen, maar waag het niet dit nog eens te proberen zonder me op de hoogte te stellen."

"Maar voelde je je ook opgewekter?"

"Nee, maar dat komt waarschijnlijk door mijn sterke geest, weet je nog?"

Ik werd overvallen door een dubbel gevoel. enerzijds was ik blij dat het al degelijk een poging in de juiste richting was, maar langs de andere kant besefte ik dat ik iris misschien inderdaad eerst beter op de hoogte had moeten stellen. Daardoor zou ze dan wel weer voorbereid zijn, wat mijn pogingen misschien weer moeilijker zou maken. Ik besloot om het gesprek even over een andere boeg te gooien.

"Waarschijnlijk. En ik zweer plechtig dat ik het niet nog eens zal proberen. Laten we nu kijken wat me met jouw gave kunnen doen."