Geheim van emoties

20.

Ik liep samen met Iris naar de les muziek. Matt had sport en Lizzy moest bij meneer Steven langsgaan om te zeggen dat ze voor drie uur kunst en twee uur dans ging. Meneer Lode stond iedereen op te wachten aan de deuren van de aula en gebaarde ons op onze plaatsen te gaan zitten. De les verliep een pak beter dan met mevrouw Hildegarde. Om te beginnen stelde meneer Lode eerst een aantal instrumenten kort voor en hij liet iedereen die iets over een van de instrumenten wist daar dat ook over vertellen. Zo vertelde Alexander over de drum omdat hij daar van zijn vader op had leren spelen en Sofie iets over de dwarsfluit omdat haar zus haar daar veel over verteld had. Toen meneer Lode bij de saxofoon kwam deed hij niet eens de moeite om met zijn uitleg te beginnen. In plaats daarvan duidde hij meteen mij aan om de uitleg in zijn plaats te geven. Aarzelend begon ik bij wat ik wist over de geschiedenis van de sax, maar als snel kwam ik vol vertrouwen aan het einde van mijn uitleg. Omdat de les toch bijna gedaan was en meneer Lode wist dat ik mijn sax mee had voor de les erna, of toch een deel van die les, vroeg hij me ook om iets te spelen voor de hele klas. Eerst keek ik hem aan om zeker te zijn van zijn vraag, maar toen hij knikte moest ik het wel doen. Ergens was ik blij dat iris me gisteren had gevraagd om iets anders te spelen dan the pink panther want daardoor kon ik nu mijn favoriete studie spelen. Net zoals mijn vrienden gisteren werd nu ook de hele klas muisstil. Nadat ik gestopt was met spelen begon iedereen spontaan te klappen en meneer Lode wierp me een goedkeurende blik toe. De bel ging en iedereen slenterde naar de gang, zelfs Iris, want ik had haar tijdens de middag al gezegd dat ik wat langer moest blijven voor bijles en ze daarom niet op me moest wachten. Ik nam een stoel en ging naast het bureau van meneer Lode zitten.

"Zo te horen is die saxofoon bij jou in goede handen. Dat was echt goed gespeeld, en met emotie. Je gaat me toch niet zeggen dat dit een van je mindere stukken is he? En dan nog wel uit het hoofd! Hoe ben je eigenlijk aan de partituur geraakt, want ik heb je gisteren niets meegegeven?"

"Wel, om een of andere reden heb ik bij het inpakken van mijn valies vier partituren in mijn koffer gestoken, onder andere dit stuk. En toen Iris en de rest van ons groepje mij hoorden spelen zijn ze mijn kamer bijna binnengestormd en vroegen me om nog iets te spelen. Daardoor dat ik dit stuk al heb opgefrist. En het is een van mijn lievelingsstukken waardoor ik het al snel terug uit mijn hoofd kende."

"Maar het lijkt me een goed idee als ik je nog enkele partituren mee geef. Want je kan toch moeilijk de rest van het jaar altijd dezelfde liedjes blijven spelen. Ik zal straks eens kijken en dan geef ik je ze morgen mee. Maar als je het niet erg vindt zou ik je eerst iets anders willen vragen, voordat we aan de bijles beginnen. Hoe gaat het met je?"

"Wel goed, denk ik. Ik heb al wat kunnen nadenken en ik ben erg benieuwd naar hoe ik mijn gave kan leren beheersen. Zouden we het daar vandaag al over kunnen hebben?"

Na er een hele avond aan gedacht te hebben, het achtervolgde me zelfs in mijn dromen, had ik besloten om er toch maar zo snel en zo veel mogelijk dingen over te weten te komen.

"Dat was toch mijn bedoeling. Nu moet je weten dat dit niet van de ene dag op de andere gaat lukken. Bij mijn zus heeft het ook een tijdje geduurd voordat ze de gave volledig naar haar hand kon zetten. Dus je zal veel geduld moeten hebben. Nog steeds nieuwsgierig?"

"Absoluut."

"Dus, volgens mij kan je je gave het best proberen voor te stellen als een inktvis, een kwal, of iets anders met tentakels of iets wat er op lijkt. De kern zit in je lichaam, en de tentakels strekken zich uit naar mensen om je heen. Wanneer ze aan iemand aan kunnen hechten ze zich vast en beginnen beetje bij beetje de gekozen emotie over te dragen. Je moet niet zo raar kijken, op de manier waarop ik het je vertel klinkt het gewoon heel eng en negatief. Volg je tot nu toe een beetje wat ik zeg?"

Raar

"Ik denk van wel. Dus de stemming van een persoon worden eigenlijk aangetast door een soort van gif dat ik uitzend?"

"Nee, helemaal niet! Het volgt misschien wel een beetje dat principe, maar het is absoluut niet altijd negatief, en een gif wel."

"En om het tegen te gaan, moet ik me dus gewoon die tentakels voorstellen en dan de vloeistof die erdoor loopt tegenhouden?"

"Eigenlijk niet. En in die zin denken gaat niet veel helpen want het zijn geen echte tentakels en geef echte vloeistof. Ik zeg dit gewoon zodat het makkelijker wordt om je voor te stellen. Maar hoe ga je te werk om het tegen te houden. Ik zal even jouw termen proberen te gebruiken. Je moet jezelf voorstellen dat jouw hersenen een soort van golven uitzenden, of die tentakels als dat makkelijker is om voor te stellen. En die golven gaan dan andere mensen binnendringen. Wat jij voorstelde is eigenlijk om elke golf afzonderlijk tegen te houden en dat kan je doen als je bijvoorbeeld iedereen in je omgeving een bepaalde emotie wil doorgeven behalve aan een iemand. Dan kan je proberen bepaalde golven tegen te houden. Maar in jouw geval is het het beste om een denkbeeldige koepel rond jezelf te creëren, die alle golven tegenhoudt. Zo kunnen er geen naar andere mensen gaan. En het zou kunnen dat die golven zich in het begin een beetje tegen jou gaan proberen te keren, maar als je hun van in het begin toont dat jij de baas bent laten ze jou al vrij snel met rust. Dus bij het minste dat jij je depressief of teleurgesteld of boos of wat dan ook begint te voelen, is het heel belangrijk dat je zo snel mogelijk naar mij komt zodat we erover kunnen praten en een oplossing proberen te vinden. Maar voor hetzelfde geld laten ze je meteen met rust, maar dat kan ik niet beloven. Ben je mee?"

"Ja hoor, en ik ga het mij proberen voor te stellen met een soort van geluidsgolven, dat is minder eng dan tentakels. En mag ik nu al proberen die koepel rond me te bouwen?"

"Dat mag je zeker doen, maar let op dat niet al je aandacht daar naar uit gaat. Dus probeer dat misschien eerst als je alleen bent op je kamer, dan wanneer Lizzy erbij is, want zij heeft er het meeste last van niet? Dan zal je ook het duidelijkste verschil zien. En zo moet je je groep als maar uitbreiden totdat je merkt dat je ook in het bijzijn van een grote groep mensen je nog steeds je koepel kan behouden. Maar onderschat het niet, want zowel het beschermen als gebruiken van je gave kan heel vermoeiend zijn. En laten we woensdagavond afspreken als volgende bijles. Gaat dat lukken denk je?"

"Volgens mij wel. Maar als ik problemen of vragen zou hebben mag ik altijd vroeger komen, niet?"

"Natuurlijk! Twijfel vooral niet als er iets is dat je dwarszit. En van mij mag je het al aan Iris vertellen, als dat het lichter zou maken voor jou. Maar ik zou het nog niet verder vertellen. Want ik vrees dat we anders nogal snel paniek zouden kunnen zaaien. Maar goed, heb je zin om nog eens iets voor me te spelen? Dan zal ik mijn best doen om je enkele tips te geven, al vrees ik dat dat er niet veel zullen zijn, als je altijd zo goed speelt als daarstraks."

"Is the pink panther oke? Want dat zijn de enige twee stukken die ik nog maar heb kunnen inoefenen."

"Je mag zelf kiezen. Als je graag zou hebben dat ik wat help bij het opnieuw inoefenen van een stuk wil ik dat ook wel proberen. Maar laten we beginnen met the pink panther."

Niet om over mezelf te stoefen, maar heel veel kon Lode me inderdaad niet bijbrengen, al was het wel fijn om iemand naast me te hebben die ook wel het een en het ander van een saxofoon af wist en gepassioneerd was door muziek.