Geheim van emoties

19.

Zondag sloot ik me voor de rest van de dag op in mijn kamer. Wanneer Iris kwam vragen of alles oke was gebruikte ik het excuus dat ik moe was en me niet zo goed voelde. Ik moest haar bijna smeken om de verpleegster niet te roepen en ik beloofde dat ik voldoende zou rusten zodat ik morgen de lessen gewoon terug mee zou kunnen volgen. De echte reden was dat ik al die nieuwe informatie over mijn gave wou verwerken. En ook dat ik er zo naar uit had gekeken om eindelijk weer saxofoon te kunnen spelen dat ik dit ook zo snel mogelijk wilde doen. Ik wachtte totdat ik Iris haar kamer hoorde verlaten, want ik kon het me niet riskeren dat ze de muziek uit mijn kamer zou horen. Als het bijna tijd was voor het middageten verliet ze eindelijk haar kamer. Zo snel ik kon haalde ik de koffer van onder mijn bureau en legde hem op mijn bed. Voorzichtig deed ik hem open en ik kon bijna niet geloven wat ik zag. Een prachtige saxofoon, nog gloednieuw en waarschijnlijk nog niet eens bespeeld! Beter had de situatie niet kunnen zijn. Geen idee waarom, maar bij het inpakken van mijn spullen voordat ik naar hier vertrok had ik ook enkele partituren in mijn koffer gestoken alsof ik voorvoelde dat die nog te pas zouden komen. Ik plaatste mijn bureaustoel voor mijn kledingkast zodat ik mijn partituren uit mijn koffer kon halen, die bovenop mijn kast stond. Het waren mijn lievelingsstukken die ik mee had gebracht, een eenvoudige maar passionele studie, the pink panther en nog twee andere partituren. Aangezien the pink panther niet zo moeilijk was besloot ik daar als opwarming mee te beginnen. Nog met niet te veel emotie, gewoon spelen om het weer onder de knie te krijgen. Ik begon en al snel vervaagde de kamer bijna om me heen, omdat ik ondanks mijn voornemens toch zo opging in het stuk. Ik werd onderbroken door stemmen op de gang, en mijn deur die open ging nog voor ik de tijd had alles op te ruimen en te doen alsof ik in bed lag.

"Aha, zo ziek is onze zieke dus!"

"Ach Iris, laat haar toch."

Matt probeerde haar aan haar hand weer naar buiten te trekken maar Iris stond al in mijn kamer.

"Nee Matt, ik heb juist een gepaste straf bedacht."

Ze installeerde haar in mijn zetel en klopte op de zetel om Matt duidelijk te maken dat hij naast haar moest komen zitten.

"Daar moet je geen tijd aan besteden hoor Iris, ik denk dat jullie andere plannen hadden."

"Tut tut tut, nu dat ik weet dat je je saxofoon hebt wil ik je iets horen spelen, en niet the pink panther want dat hebben we net gehoord."

Ze keek me met een verwachtingsvolle glimlach aan en ik besloot te protesteren omdat ik nog geen ander stuk ingeoefend had.

"Maar ik ben nog maar vijf minuten aan het spelen! Dan kan ik toch nog geen ander stuk presenteren?"

"Iris, luister toch eens naar Lara."

"Nee Matt, kijk hier liggen er nog."

Ze kwam naast mijn bed staan en haalde tussen al mijn partituren juist mijn studie ervan tussen.

"Deze lijkt mooi. Toe, Lara?"

"Ik zal proberen, maar het is wel al een maand geleden dat ik hem nog gespeeld heb."

"Kan geen kwaad als het niet goed lukt, het is normaal dat je die eerst weer moet oefenen."

Ik schonk Matt een dankbare blik en begon te spelen. In de vierde maat speelde ik al een fout maar mijn tweede poging was beter. Weer liet ik mee meedrijven op de golven van de muziek.

Toen ik klaar was met spelen was het muisstil in mijn kamer. Zowel Matt als Iris keken me vol bewondering aan. En natuurlijk kon het niet meer beter, want ook Lizzy kwam de kamer binnen.

"Wow Lara, was jij dat? Daarom moest je dus met die nieuwe mee! Iris heeft me een korte samenvatting gegeven maar niet het hele verhaal. Dus vertel maar."

En zo vertelde ik over deze voormiddag, maar ik liet wel het hele stuk over mijn gave weg. En zoals te verwachten bleven we nog een hele tijd op mijn kamer. Opnieuw werd ik overvallen door het gevoel dat ik eindelijk een plek had gevonden om me thuis te voelen.