Geheim van emoties

11.

In de namiddag hadden we ons eerste uur chemie van mevrouw Mathilda. Zodra Iris haar zag waarschuwde ze me al dat zij één van de leerkrachten was die ons allemaal onhandelbare mormels vond en zich er ook naar gedroeg. Zodra iedereen binnen was blafte ze de vaste plaatsen voor de rest van het trimester. Wanneer we ook maar een woord tegen onze buur zeiden, wat ik toch probeerde te vermijden om op die manier een goede indruk te maken, dreigde mevrouw Mathilda al met een straf. Ze vuurde ook de ene vraag na de andere op de klas af en omdat ik regelmatig mijn hand opstak en een goed antwoord gaf bliksemde ze me op het einde van de les toch al niet meer neer met haar ogen. Gelukkig hadden we hierna Frans van meneer Bjorn die ons al vrij snel oefeningen per twee liet maken. Als de bel ging om het einde van het lesuur aan te kondigen haastte ik me samen met Iris en zes anderen naar de aula, maar er hing nogal een serieuze stemming. Meestal waren er toch een aantal die in de gangen een beetje opgewekt deden, maar nu babbelden enkel Iris en Alexander erop los. Al snel vernam ik dat Iris een tijdje met Matthew had staan babbelen terwijl ik naar het toilet was, en dat ze deze avond op Iris' kamer hadden afgesproken. Alsof ik daar goedkeuring voor moest geven vroeg ze me of ze hem toch niet moest afbellen. Pas na veel zuchten van mij besloot ze voor zichzelf dat ze in het vervolg zelf in zo'n situaties zou beslissen. Ze stuurde Matthew snel een sms met het uur dat hij bij haar moest zijn. Toen we aankwamen bij de aula waren we ruim op tijd, maar toch startte mevrouw Hildegarde de les met een snelheid die je pas zou verwachten als heel haar klas een half uur te laat zou zijn toegekomen. Tegen de tijd dat het aan Iris en mij was om de saxofoon voor te stellen had mevrouw Hildegarde nog geen enkel positief commentaar gegeven en zat ze ongeveer net zo levendig naar de voorstellingen te kijken als een plant, wat veel zei over haar humeur. Onze presentatie verliep vlekkeloos, maar toen de anderen begonnen te applaudisseren snoerde mevrouw Hildegarde hun al snel de mond met heel wat negatieve commentaren die onterecht waren. En naarmate de les vorderde, werd haar humeur er ook niet beter op. Integendeel, vijf minuten voor het einde van de les stormde ze met de woorden

"Nu heb ik er genoeg van! Dat ze maar een andere zot vinden om dit zootje ongeregelden les te geven!"

de klas uit en liet iedereen verbijsterd achter. Vijf minuten later verliet iedereen onder fluistertoon de aula. Iris ging naar haar kamer om haar voor te bereiden, en ik besloot om na mijn huiswerk nog wat tv te kijken op mijn laptop en daarna nog eens vroeg te gaan slapen. Er was echt geen reden voor haar plotse uitbarsting. Iedereen in de klas, ik durf zelfs te zeggen de meesten op deze school, zijn echt geen lastpakken van leerlingen. Oke, je hebt er altijd wel een aantal die de klas op stelten durven zetten en die wel eens ambetant doen, maar echt van een school met probleemkinderen spreken? Na een beetje opzoekwerk op internet gedaan te hebben kwam ik er al snel achter dat de school bijna honderd jaar geleden inderdaad bekend stond als een heel strenge school met nonnen aan het hoofd, maar dat er ondertussen eigenlijk enkel nog de reputatie van de school overbleef. Toch bleef het gedrag van mevrouw Hildegarde me dwarszitten.