Geheim van emoties

26.

Ook al wist Iris al ongeveer drie jaar dat er iets speciaal met haar was, ze had er nooit echt aan gedacht dat het een gave zou kunnen zijn. Ze dacht eerder dat het een goed vermogen was om mensen in te schatten. Maar nadat ik haar had verteld over mijn gave begon ze zelfs ook na te denken en kwam ze tot de conclusie dat ze er misschien zelf ook een had. Dus nu zaten we op haar bed en probeerden erachter te komen hoe ze haar gave naar haar hand zou kunnen zetten.

"Oke, ik denk niet dat het nuttig is als je een koepel om je heen bouwt, want dat zorgt er waarschijnlijk gewoon voor dat je geen gedachten kan opvangen. Maar aangezien die nog niet de hele tijd tot je doordringen zie ik het nut niet in van een koepel."

 "Maar wat stel je dan voor dat ik wel doe? Want er moet iets zijn dat ik kan doen. Ik wil niet gewoon blijven zitten en wachten tot ik eens een gedachte van iemand binnenkrijg."

 "Zou je graag gedachten willen binnenkrijgen van bepaalde mensen op momenten dat jij het wil?"

 "Ik denk van wel. Niet om de hele tijd in mensen hun hoofden te zitten, maar gewoon, voor als ik de indruk heb dat iemand iets niet vertelt of als ik niet goed weet hoe iemand anders over een bepaalde situatie denkt. Of als ik niet weet wat ik als kerstcadeautje voor iemand moet kopen."

 "Voor kerstcadeautjes, serieus?"

 "Ja, nog nooit een cadeau moeten kopen maar totaal geen idee hebben waarmee je die persoon een plezier zou kunnen doen?"

 Eigenlijk had ik nog nooit in zo een situatie gezeten maar het leek me beter om mijn mond te houden en na te denken over een oplossing voor Iris' probleem. Moest ik in zo'n situatie terechtkomen zou dat me ook wel handig lijken.

 "En als je nu eens zou proberen om je gave voor te stellen als golven, zoals ik doe?"

 "En te denken dat als ik een tentakel uitstrek ik een gedachte kan plukken bij iemand?"

 "Zoiets ja. Ik heb geen flauw idee wat je anders zou kunnen doen, dus dat kan je proberen."

 Het werd me duidelijk dat Iris zich begon te concentreren en ik stelde me voor hoe ze zich haar gave probeerde voor te stellen. Nu pas besefte ik hoe lastig het is om iemand te helpen bij een training zonder te kunnen zien wat de andere ziet.

 "Ik zie geen tentakels."

 "Stop nu toch eens met die tentakels! Ik krijg er kippenvel van als je er zo over spreekt. Wat als je nu eens probeert om zelf een golf uit te zenden, en die op zoek te laten gaan naar mijn gedachten?"

 "Zeker dat dat oke is voor jou?"

 "Zoals het tijdens een training is is het goed voor mij."

 Na ongeveer drie minuten stilte verscheen er bij Iris een soort van idiote grijns op haar gezicht. Ik denk dat ik begon te begrijpen wat ze bedoelde met hoe ik eruit zag als ik me op mijn gave concentreerde. Mijn eerste gedachte was om me te focussen op de les Frans van deze ochtend, zodat ik kon controleren of Iris juist was als ze iets opving.

 "Voel je iets?"

 "Niet echt, nee."

 "Zou het kunnen dat je aan iets in verband met deze ochtend aan het denken bent? Iets van onze plotse bijeenkomst op jouw kamer?"

 "Ja! Daar was ik inderdaad aan aan het denken! Maar waarom vraag je het zo twijfelend?"

 "Omdat ik wel een beeld binnenkrijg, maar met heel veel ruis, als of je naar een oude tv met heel slechte ontvangst aan het kijken bent."

 "Maar het beeld dat je krijgt is wel juist. Waarschijnlijk is dit heel logisch hoor, dit is de eerste keer dat je bewust probeert om een gedachte op te vangen. Dat is toch al super goed?"

 "Wat je goed noemt. Ik had gehoopt dat ik in je geheugen kon gaan zoeken naar een gedachte, of dat ik toch op zijn minst een deftig beeld zou ontvangen."

 "Wie moet er nu proberen om eerst met hulpwieltjes te fietsen?"

 Iris kon haar grijns niet onderdrukken. Want als iemand haar eigen woorden tegen haar gebruikte, kon ze er niet veel tegen doen. We besloten om de oefensessie hier te laten stoppen en in plaats daarvan moest ik van Iris saxofoon spelen, zodat ze daar naar kon luisteren.

 Vrijdag gingen we samen naar de bijles. Lode had ermee ingestemd om er zo snel al weer een te houden, gewoon om te kijken wat Iris en ik ondertussen al ontdekt hadden over de controleerbaarheid van haar gave. Met twee stonden we er sterker voor en Lode hoopte inderdaad al dat we het een en het ander te vertellen zouden hebben. We installeerden ons in de aula en ik begon mijn koepel opnieuw op te bouwen.

 "Zo, dames, wat hebben jullie al ontdekt?"

 "Wel, Lara slaagde er gisteren in om mij te manipuleren, maar ik had het meteen door dus eigenlijk is het toch niet gelukt. Maar ik denk dat ze dat beter zelf uitlegt."

 "Dus, eerst heb ik mijn koepel opgebouwd, net zoals ik nu gedaan heb."

 "Terwijl we aan het praten waren?"

 "Ja, het begint als maar beter te lukken terwijl ik met andere dingen bezig ben, en ook sneller. En daarna probeerde ik om de zwarte golven geel te maken, omdat ik geel een kleur vind die goed bij de zomer en bij opgewektheid past. Daarna maakte ik een gat in mijn koepel, want ik durfde mijn koepel niet volledig te laten vallen voor als er iets zou gebeuren. En daarna zocht die gele golf zelf zijn weg naar Iris, in het begin twijfelend omdat ik er zelf ook niet zeker over was, maar nadien iets meer vastberaden. Maar toen die zich aan Iris huis probeerde vast te hechten, denk ik, voelde Iris een golf warme lucht over haar heen komen en had ze dus door wat ik aan het proberen was."

 "Maar ze heeft wel iets gevoeld?"

 "Inderdaad. Maar ik moet wel toegeven dat ik de golf niet zo heel fel gestuurd heb, maar eerder gewoon zijn gang laten gaan. Ik heb gewoon geprobeerd om zijn aard te veranderen."

 "En hoe ging het bij jou Iris?"

 "Wel, we dachten dat het bij mij geen nut zou hebben om een koepel op te bouwen, maar toen ik probeerde een tentakel, sorry, een golf naar Lara te sturen lukte dit met veel moeite, maar het enige dat ik doorkreeg was een of ander zwak signaal, alsof er ruis op zat. Maar ik kon er wel uit afleiden dat ze aan gisterochtend aan het denken was."

 "Volgens mij is dat al een hele vooruitgang, voor jullie allebei. En Lara, lukt het een beetje om je koepel tot stand te houden, ondanks het feit dat we hier met twee zitten?"

 "Dat gaat bijna moeiteloos."

 "Oke, dan stel ik voor dat we nu met Iris beginnen, om te kijken of ik daarbij kan helpen."

 Maar zover zijn we niet gekomen, want er werd op de deur geklopt. Lode stond op om de deuren van de aula open te doen. Hij bleef als versteend staan. Voorzichtig stond ik op en keek over zijn schouder. In de deuropening stond een dame van dezelfde leeftijd als Lode, met dezelfde haarkleur en dezelfde ogen. Enkel zag je aan haar ogen dat ze al veel had meegemaakt, want de ogen leken te oud voor de rest van haar. Lode leek uit zijn verdoving te ontwaken.

 "Katrien?"

Wordt vervolgd, of misschien ook niet.....