Geheim van emoties

4.

Nadat ik de papieren had ingevuld, haastte Anna zich naar boven om me nog snel te tonen waar de klaslokalen waren. Op de terugweg naar haar kantoor toonde ze ook waar de kantine was. Hoe alles daar in zijn werk ging moest ik maar zelf uitzoeken. Ze maakte al aanstalten om verder te lopen wanneer ik eraan dacht om haar te vragen waar de toiletten waren, maar ze leek me zo al geërgerd genoeg. Ik zou het wel aan iemand anders vragen. Hierna liep ze naar buiten, nog steeds zwijgend, en nam het pad naar het slaapgebouw.

"Hier is het slaapgebouw? Je slaapt in kamer 15. Vraag maar aan de receptioniste waar dat is, als je je eigen kamer niet eens zou kunnen vinden. Maar laat mij met rust van ik heb nog veel werk."

Tot zover de rondleiding door de hele school dus. Ik opende de deur van het slaapgebouw en zag meteen waar de receptioniste zat. Ze wierp een nieuwsgierige blik op mijn koffer en knikte toen naar de gang aan de rechterkant. Ik knikte terug en ging naar mijn kamer in de hoop rustig te kunnen uitpakken. Het was geen kleine kamer, maar toch niet zo groot als mijn kamer thuis. Hij was geverfd in een lichtgroene tint die iets rustgevends had. In de hoek naast de deur stond een enkel bed met een nachtkastje ernaast met een lamp in dezelfde kleur als de muren. Daartegenover een grote kledingkast. Naast het bed, aan de andere kant van de deur, stond een bureau. En tenslotte was er naast de kast een raam met daaronder, tot mijn verbazing, een zetel die er erg comfortabel uitzag. Dus ik zou de tijd in mijn kamer alvast comfortabel doorbrengen. Ik had mijn valies nog maar net op mijn bed gezet toen er op mijn deur geklopt werd. Daar ging mijn hoop op een momentje rust. Ik hoopte dat het niet weer Anna was, want ik had geen zin in depri gedoe en hoopte dat het ook de receptioniste niet was, uit angst dat ik nu al iets uitgestoken zou hebben. Ik liep naar de deur en deed open.