Geheim van emoties

2.

Er stond een dame op ons te wachten voor de schoolpoort. Hoewel, het was niet echt wat je zou verwachten bij een schoolpoort. Het was een zwartgelakt hek in een drie meter hoge omheining, met daarachter een kronkelend bospad dat al snel uit het zicht verdween. Ze gebaarde me om uit te stappen en mijn valies uit de koffer te halen. Daarna bedankte ze de chauffeur en richtte zich tot mij.

"Hallo, ik ben Anna. Ik ben de secretaresse, zou je kunnen zeggen. Jij moet Laressa zijn! Ik zal je vandaag helpen om wegwijs te worden op Het College. Volg maar."

Ik volgde haar en sleepte mijn valies achter me aan, en Anna bleef maar doorratelen. Na tien minuten kwam het hoofdgebouw eindelijk in zicht. Het was een imposant gebouw met gelijkvloers en eerste verdieping. Maar het was duidelijk te zien dat het gebouw al betere tijden gekend had. Langs het gebouw liep een pad, maar je kon niet meteen zien waar het naartoe ging, net zoals bij het pad dat zich enkele meters voor het gebouw van het onze afsplitste.

"Zoals je al gemerkt zal hebben is dit het hoofdgebouw, waar je nog veel tijd zal doorbrengen. Het pad links gaat naar het slaapgebouw en het pad langs het hoofdgebouw loopt naar de sportvelden en de aula."

Zonder nog iets te zeggen liep ze verder en ik volgde haar het gebouw verder in. Eenmaal in haar kantoor zei ze kortaf

"Zet je spullen in die hoek, neem een stoel en vul deze papieren in. Het heeft geen zin om te liegen over deze informatie want ik kan altijd naar je ouders bellen en vragen of de papieren wel juist ingevuld zijn. En haast je een beetje want ik heb niet de hele dag de tijd."

Van haar babbelgrage karakter was niet veel meer te merken, maar dat overkwam mensen meestal als ze een tijdje in mijn buurt waren. Ik ging zitten en begon de papieren in te vullen.