Geheim van emoties

24.

Huh? Wat bedoelde ze daar nu weer mee? Iris had bij mijn weten nog nooit over een gave gehoord en als ze iets te zeggen had over mijn gave, had ze dat de afgelopen dagen kunnen doen. Maar daar kwamen dan haar opmerkingen nog eens bij. Blijkbaar was ik niet de enige die nieuwsgierig was.

"Wat bedoel je daarmee Iris? Maar je hebt toch echt informatie he? Want als het een mogelijkheid is die alles tegenspreekt wat ik zeg weet ik toch niet of het volledig juist is, door het feit met mijn zus en zo."

"Ik bedoel dat ik geen informatie heb over Lara's gave, maar wel over iets dat er mee te maken heeft. Daar wilden jullie toch ook meer over weten?"

"Ja, dat is zo."

ik had er genoeg van. Lode kon misschien beleefd en geduldig blijven, maar Iris was mijn beste vriendin en ik kon er absoluut niet tegen als er rond de pot werd gedraaid. Zeker niet als we over mijn gave bezig waren.

"Come to the point, Iris! Je weet dat ik niet altijd veel geduld heb."

"Wel, ik wou zeggen dat ik niets weet over jouw gave, maar wel over het bestaan van andere gaven."

Wow, niet de onthulling die ik verwacht had. Of misschien toch wel. Maar ook Lode leek uit zijn stoel te willen springen van verbazing. Als je al zo lang hiermee geconfronteerd werd, en niet wist over nog anderen waren zoals zijn zus, was zowel de ontdekking van mijn gave als Iris die informatie zou hebben een schokkende, maar wel positieve, situatie.

"Zeg maar wat je weet. We zullen luisteren."

Lode wierp me een blik toe van laat haar rustig vertellen wat ze weet, en bestook haar pas nadien met vragen. Ik volgde zijn bevel op.

"Ik kan jullie dus met vrijwel honderd procent zekerheid zeggen dat er nog minstens één andere gave bestaat, maar ik weet niet of maar één persoon deze heeft of meerderen dit kunnen."

Ze slaagde er wel goed in om ervoor te zorgen dat zowel ik als Lode op de puntjes van onze stoelen gingen zitten. Ik besloot haar voorzichtig een beetje verder te helpen, want ik wist dat ik de spanning niet veel langer zou kunnen verdragen.

"En wat houdt die gave juist in, als ik vragen mag?"

"Wel, ik heb geen idee of de gave een naam heeft, maar ik kan wel vertellen wat de persoon die de gave heeft ongeveer kan doen. Wat ik ook niet weet is of deze gave gecontroleerd of gestuurd kan worden. Maar goed. De persoon die deze gave heeft vangt af en toe gedachten op van mensen in zijn of haar buurt. Niet speciaal van één persoon, maar ook niet van iedereen. Vooral van mensen die de persoon in kwestie goed kent. Dus niet van de persoon die naast haar zit bij aardrijkskunde, maar wel van een beste vriendin en een vriendje. Maar zij ontvangt niet de hele tijd gedachten. Het is eerder alsof er af en toe eens een berichtje binnenkomt. Of de persoon zelf kan bepalen van wie ze wel of niet gedachten binnenkrijgt, of wanneer dit gebeurt, weet ik niet. Misschien is datgene wat ik jullie hier net beschreven heb een ongecontroleerde gave, en zou die als die gecontroleerd wordt ook gedachten van mensen die zij minder goed kent of op momenten dat zij dat wil kunnen ontvangen. Maar zoals ik al zei, weet ik daar zelf niets over."

"En denk je dat die gave te trainen valt?"

"Geen flauw idee."

"Zou de persoon met de gave zijn of haar gedachten misschien zelfs kunnen projecteren?"

"Zoals ik al zei heb ik daar echt geen flauw idee van. En Lara, ik zal straks wel zeggen of je die persoon eens zou kunnen ontmoeten of niet."

Ik voelde dat ze nogal gespannen en nerveus werd, en ik kon het haar niet kwalijk nemen dat ze momenteel niet kon antwoorden op Lode zijn vragen. Maar ik wilde toch graag dat ze me nog zou vertellen wie deze mysterieuze persoon was waar ze het over had. Plots besefte ik dat ik het antwoord op mijn eigen vraag al wist, zonder dat Iris nog iets moest zeggen.

"Je hoeft me niet te vertellen wie zij is, Iris. Ik denk dat ik het zelf al weet. Het is duidelijk een meisje omdat je de hele tijd over een 'zij' praat, maar het zijn ook jouw opmerkingen van de laatste tijd die me helpen de puzzelstukjes op hun plaats te doen vallen."

Lode keek me vragend aan, hij had de stukjes nog niet allemaal bij elkaar gelegd. Ik draaide me naar hem.

"We zitten al een hele tijd met haar te praten, Lode. Iris kan ons hier deze informatie over geven omdat ze zelf de gave bezit. En ze wou het eerst alleen aan jou vertellen om bevestiging te krijgen van haar verhaal, om te vertellen dat ze niet aan het doordraaien is. Ze voelde zich schuldig dat ze het niet eerst aan mij had verteld en daarom twijfelde ze eerst om het nu te vertellen, waar ik bij ben. Toch Iris?"

Ik draaide me om en zag haar met tranen in haar ogen staan. Blijkbaar zat ik helemaal juist met mijn vermoedens en was ze daardoor nog nerveuzer en banger dat ik boos op haar zou zijn. De situatie liep niet echt zoals ik verwacht had. Niet dat ik dit had zien aankomen, alhoewel ik het wel had moeten zien. Ik stond recht en gaf haar een knuffel.

"Hee, Iris, niet wenen. Ik ben helemaal niet boos op je. Het is volkomen logisch dat je het eerst met Lode wou checken. Want stel dat hij met honderd procent zekerheid zou weten te zeggen dat er geen andere gaven bestaan, dan zou je je schuldig voelen omdat je mij met onterecht vreugde belast zou kunnen hebben om me daarna te kwetsen. Luister goed naar me. Als je dat graag wil dan gaan we samen op zoek naar meer informatie en gaan we kijken of we jouw gave kunnen trainen. Maar ik zou er wel graag bij willen zijn om je te helpen zoals je bij mij doet. Zou je het zien zitten om in het vervolg samen met mij naar de bijles te komen?"

"Als dat voor meneer Lode oke is."

"Op één voorwaarde, dezelfde die ik aan Lara gesteld heb. Noem me tijdens de bijles gewoon Lode, want door die aanspreking ga ik me oud voelen."

"Oke, en heel erg bedankt."

"Ik heb ook een voorwaarde."

Nu was het mijn beurt om haar op te vrolijken.

"Wat dan?"

"Dat je elke keer blijft om mijn mislukte oefensessies met mijn saxofoon te horen."

Ze schoot in de lach en ik kon niet anders dan meedoen.

"Zo slecht kunnen die nu ook weer niet zijn hoor."

Ze stond ook op om me een knuffel te geven en al snel stonden we daar alle drie met een glimlach op ons gezicht. Ik omdat mijn beste vriendin ook een gave had en me dit had verteld, Iris omdat we haar onthulling zo goed opnamen, en Lode omdat hij nog verder kon gaan met het werk van zijn zus.