Bleeding hand • Yoonmin

V.

Bawiłem się kluczami, schodząc po schodach prowadzących na parter mojej wilii. Zastanawiałem się co mogę dać temu chłopakowi do jedzenia. Nie wiem czy jest na coś uczulony, co może jeść, a co nie, co lubi i w jakiej porcji mam przygotować posiłek. Nie wiedziałem nic. Papiery z tamtego karton a nic mi nie mówiły, więc podsumowując musiałem postawić na coś banalnie prostego. Wszedłem do kuchni. Na samym jej środku znajdowała się duża wyspa kuchenna, którą otaczały krzesła. Białe szafki i szary marmur idealnie się z sobą uzupełniały, a w porównaniu białych płyt na podłodze i ścian w tym samym kolorze, no oprócz  tych pojedynczych z motywem drewna, cała kuchnia wydawała się optycznie większa. Pomieszczenie to, łączyło się z salonem, a ściana łącząca te dwa pokoje była cała przeszklona. Widok z tych szyb, był na mój ogród. Na zewnątrz znajdował się piękny biały taras, a zaraz za nim ogromny basen, obok którego stały leżaki. Wszystko to otoczone piękną naturą, codziennie pielęgnowaną przez najlepszych ogrodników w kraju.

Podszedłem do lodówki i otworzyłem ją, dokładnie badając jej zawartość. Ostatecznie wyciągnąłem z niej karton z mlekiem, w celu zrobienia płatków do tego chłopca. Po chwili gdy wszystko było już gotowe, wziąłem małą tacę, na której znajdowała się miseczka z jedzeniem chłopca i mała łyżka. Udałem się znowu do jego pokoju.

Gdy otworzyłem już drzwi, wszedłem do pokoju i zobaczyłem moją małą, uroczą zabaweczl0ke. Leżał na łóżku, cały zapłakany i spoglądam na mnie swoimi oczkami. Jego chude i drobne ciało leżało skulone i drżało z zimna. Położyłem posiłek na biurko i podszedłem do niego. Jednym ruchem pozbyłem się jego smyczy i okryłem go kocem. Pociągłem go za obróżkę, a ten już po chwili siedział przy biurku.

- Zjesz wszytko i położył się z powrotem na łóżko. Dzisiaj wieczorem masz być cichutko jak nigdy dotąd, rozumiesz? Jakby cię nie było - Powiedziałem stanowczym tonem i wyszedłem z pokoju.

Dzisiaj przecież przychodzi  Jeon z Joonem, nie może nam przeszkadzać. Przynajmniej wieczorem nie będę się nudzić, z nimi na pewno nie. Spojrzałem na swój zegarek, była dopiero 15. Miałem jeszcze dwie godziny. Udałem się do swojego biura, gdzie zasiadłem na głównym miejscu i zacząłem przeglądać papiery. Drobne druczki, ciągi nieskończonych ciągów cyferek, miliony kropek i przecinków, to wszystko znajdowało się na tych białych jak śnieg kartkach. Jedna zła cyferka, słowo czy przecinek nie w tym miejscu co trzeba i czyjeś życie zostaje zrujnowane.

No tak, nie powiedziałem jeszcze czym się zajmuje, a właściwie to zajmujemy. Pracuje razem z Namjoonem, Jeonggukiem i Hoseokiem jako dilerzy. Swoich ludzi mamy rozsianych po całym świecie, a sama organizacja jest tajna i wie o niej tylko kilka ludzi. Jesteśmy na najwyższym stopniu i to my o wszystkim decydujemy, ale również i odpowiadamy za wszystko. Jeden przecinek w tą lub drugą stronę, może sprawić że zadłużymy się na wieczność, dlatego wszystko sprawdzamy tak dokładnie.

16:53

Usłyszałem głośny dzwonek do drzwi, którego dźwięk rozniósł się po całym domu. Wstałem od mojego biurka, zostawiając papiery na nim i wyszedłem z tego pomieszczenia. Udałem się do dużego przedpokoju i otwartej drzwi moim dzisiejszym gościom.

- Jak my się dawno nie widzieliśmy, Yoonie! - Powiedział Namjoon od razu witając się ze mną w progu.

- Cześć. - odpowiedziałem i od razu podałem mu swoją dłoń na znak przywitania. - Jest i nasz królik! - powiedziałem gdy zaraz za wysokim mężczyzną pojawił się drugi, wysportowany i aktualnie lekko zmieszany.

Przepuściłem ich w drzwiach i zamknąłem za nimi, na wszelkie możliwe zamki. Widziałem jedynie w oczach Jeona że coś się stało, ale nie za bardzo wiedziałem czy wypada się go zapytać. Gdy już wszyscy byliśmy w salonie, usiadłem na białym, skórzanym fotelu na przeciwko kanapy, gdzie siedzieli już pozostali mężczyźni.

- Więc, on teraz z tobą mieszka? - zapytał Jeongguk, zakładając nogę na nogę.

- Nie nazwałbym tego mieszkaniem, ale teoretycznie to tak. - Spojrzałem na twarz Namjoona, która mówiła sama za siebie. - Wina i pizza?

Od razu uśmiechnął się znacząco. Znamy się od lat, wiemy o sobie wszystko i kryjemy wzajemnie. Zaczęło się od paru kresek przed szkołą, a skończyło jako dilerzy na skalę światową. Wstałem i podszedłem do ściany pełnej białych szafek, razem z szarym, marmurowym blatem i wyciągnąłem jedno z win z barku.

- Château Mouton Rothschild - przeczytałem wyraźnie tak by Namjoon od samych tych słów, odpływał w smaku alkoholu.

Wziąłem jeszcze trzy kieliszki i wróciłem do reszty. Podałem wino Kimowi, ustawiając kieliszki równo obok siebie.

- Jeon, zadzwoń po pizze. - powiedziałem do młodszego od siebie o zaledwie miesiąc mężczyzny.

- Następnym razem ja nie dzwonię, zawsze to mnie dajecie do tego - wyciągnął telefon z kieszeni, wstał i powolnym krokiem udał się do kuchni.

- Przynieś po drodze korkociąg! - wykrzyczał Namjoon do młodszego od niego.

Nam był najstarszy z nas wszystkich o cały rok, później byłem ja, a na samym końcu ten króliczopodobny chłopak. Mimo naszych ilości przeżytych wiosen, żaden z nas nie uważał siebie za jakiegoś lepszego lub wyższego od reszty. Owszem, czasem zdarzało się nam podokuczać sobie nawzajem, ale to było tylko i wyłącznie żarty. Każdy z nas traktował siebie jak rodzinę, jako jedyną rodzinę na świecie. Dlatego też, każdy z domów pozostałych, reszta znała jak nikt inny. Dlatego też jeon doskonale wiedział gdzie trzymam tego typu rzeczy.

- Więc, może nam go pokażesz? Jimin jest ponoć jedną z tych zabawek, o której krążą legendy po całym świecie. Jaki on jest? - Zapytał mężczyzna siedzący obok, a ja jedynie oparłam się o oparcie od mojego fotelu.

- Ah, Jimin to do prawdy cudowny chłopiec. - westchnąłem z przyjemności, przypominając sobie wczorajszy widok jęczącego chłopca. - Mimo że jest trochę nie zadbany, jest po prostu wspaniały w łóżku. Tylko wciąż jest nie posłuszny.

- Przeleciałeś już go? - zapytał, jak zwykle dociekliwy.

- Ta. Wczoraj jak wróciłem, byłem lekko pijany, ale to i tak mi nie przeszkodziło, by błagał o litość pode mną.

- Tylko się nie zakochaj. - Roześmiał się, w tym samym czasie co doszedł do nas młodszy.

Wziął butelkę wina i już po chwili, otworzył ją. Mimo że każdy z nas był wysportowany i ćwiczył regularnie, Jungguk był jakiś nadzwyczajny, a jego mięśnie zawsze były podkreślone przez czarną koszulkę. Gdy wino zostało rozlane do kieliszków, jako pierwszy rzucił sie na nie nikt inny, jak nie Namjoon. Później ja i jeon. Wszyscy  delektowaliśmy się smakiem naszego ulubionego napoju.

- To co? Pokażesz nam tego chłopaka? - zapytał Jeon po dłuższej chwili milczenia po między nami.

- Na prawdę chcecie? On jest ze mną dopiero od niedawna, ledwo co do mnie się przyzwyczaił - powiedziałem patrząc na ciecz w moim kieliszku.

- Przestań no. Kupiłeś go, wczoraj pieprzyłeś, a on sam pewnie czuje się jak niewolnik, którym w sumie jest. A ty tutaj mówisz coś o przyzwyczajaniu? -Powiedział rozbawiony mężczyzna.

Wstałem, a oni za mną i razem udaliśmy się do pokoju, w którym przebywał chłopiec.