V's justice ➳ Vmin

0.1

-Park Jimin?

Karşımdaki çocuk kafasını kaldırıp şaşkınca bana baktı.

-A-adımı nerede-ah sahi s-sen V'sin. B-beni öldürecek misin?

Şaşkınlığımdan kurtuldum ve karşımda ağlayan ufak bedene yaklaştım. Her adımımda daha çok korktuğunu titremesinden ve hızlı alıp verdiği nefesinden anlıyordum.

-Neden şimdi öldüremeye geldin? D-daha önce gelmeliydin.

Ağlaması daha da şiddetlendiğinde iç çektim.

-Seni öldürmeye gelmedim ben Park Jimin. Ben V'yim. Benim görevim insanları öldürmek değil adaleti sağlamak.

Kafasını kaldırıp bana baktı.

-O-o zaman o adamların gitmesine neden izin verdin? Onları öldürmeliydin.

-Onların gitmesine şimdilik izin verdim Park. Eğer adaleti gerçekten sağlamamı istiyorsan bana biraz zaman vermelisin.

-Silahın vardı, onlara şimdi adaleti tattırabilirdin.

-Peki bu onların hak ettiği adalet olur muydu?

Jimin bakışlarını kaçırdığında yanına yaklaştım ve önünde eğilip ayaklarına kadar indirilmiş olan pantolonunu ona geri giydirdim.

-Sana zarar verdiler mi?

Kafasını iki yana salladı.

-Buna sevindim.

Pantolonunu giydirirken gözlerini 1 saniye bile ayırmadan beni izledi.

-Evin ne tarafta?

Eliyle sokağın çıkışını gösterdi ve yürümeye başladık.

-Ben kurtardığın ilk kişi miyim?

-Hayır.

Ben direkt yola bakarken Jimin bana bakıyordu.

-O adamların adaletini sağlarken bende yanında olabilir miyim?

-Hayır.

-Ama lütfen.

-Hayır.

Önüne döndü ve birkaç dakika yolu izledikten sonra tekrar bana döndü.

-Neden oradaydın? Birini mi öldürecektin?

-Katil birine bu kadar soru sorman normal mi? Seni öldürmeyeceğimi nereden biliyorsun?

Yüzüne baktığımda gülümsedi.

-Çünkü sen V'sin. Adaleti sağlayan katil. Masumları öldürmezsin.

-Yine de çok konuşmandan hoşlanmadım.

Kafasını eğip yol boyunca susmuştu. Evinin olduğu sokağa gelince durdum otomatikman o da durdu.

-Evine geldik, ben yapmam gerekeni yaptım.

Arkamı dönüp gidecekken kolumdan tutunca hızlıca kolumu kendime çekip çatık kaşlarımla karşımdaki çocuğa baktım. Bana hangi hakla dokunabiliyordu? Sırf onu kurtardım diye bana dokunamazdı.

-B-ben üzgünü-

-Üzgün olman yaptığın şeyi geri almıyor!

Sinirle yüzüne baktığımda gözlerinin dolduğunu fark ettim ama bu umurumda mıydı? Tabiki hayır.

-Sırf seni kurtardım diye bana dokunabileceğini mi sandın! Benim kim olduğumu unutuyorsun ufaklık!

-Ö-özür-