V's justice ➳ Vmin

0.4

Uyarı: Cümle içinde geçen yatay yazı Taehyung'un iç sesidir.

-Teşekkür ederim Taehyung.

Kafamı salladım ve arkamı döndüm fakat Jimin'in sesi gitmemi engelledi.

-Şey, beni sürekli eve bırakıyorsun Taehyung, buna karşılık olarak sana kahve yapabilir miyim?

Arkamı dönmeden önce sırıttım daha sonra yüzümü ifadesizleştirip Park Jimin'e döndüm.

-Beni eve mi atıyorsun?

Başta ne dediğimi anlamamıştı fakat daha sonra anlayınca gözleri kocaman açılıp ellerini iki yana salladı.

-Hayır, hayır sadece, ben şey-

-Tamam anladım ben seni. Madem davet ettin buna hayır diyemem fakat ben kahve sevmem.

Elini ensesine atıp gülümsedi.

-Ah, o zaman sıcak çikolata yaparım. Sever misin?

Kafamı sallayıp onu onayladığımda dudaklarını birbirine bastırdı. Gözlerim dudaklarında takılı kalmışken onun konuşmasıyla kendime geldim ve bakışlarımı gözlerine çıkardım. Park Jimin bana ne yapıyordu? Neden durup dururken dudaklarına bakmıştım ki?

-O zaman gidelim.

Kafamı sallayıp kendime sinirli bir şekilde Park Jimin'in sürekli gördüğüm fakat içine hiç girmediğim evine ilerledik. Jimin kapıyı açıp içeri girdiğinde bende etrafı inceliyordum. Evi sadeydi. Çok eşyası yoktu bu da onun çok zengin olmadığını gösteriyordu ya da belki de çok eşya sevmiyordu.

-İçeri gelsene.

Ayakkabılarımı çıkarıp yüzü kızarmış Park Jimin'in peşine takıldım. Şuana kadar kimsenin evine gitmeyen ben, Park Jimin'in evine gelmiştim. Neden teklifini kabul etmiştim? Onu nazikçe reddedebilirdim. Onu reddettiğimde yüzünde oluşacak hayal kırkılığı gözümde canlandı, onu reddedebilir miydim?

-Sen otur ben sıcak çikolataları yapıp geliyorum.

Onu başımla onaylayıp oturma odasındaki koltuğa ilerleyip oturdum. Gözlerim hala etrafı inceliyordu. Ben bir şeyi ilk bakışımda ezberleyebiliyordum. Park Jimin'in evi çoktan zihnimde yer edinmişti.

Duvarlarda asılı duran fotoğraflara gözüm takıldığında ayağa kalktım ve fotoğraflara ilerledim. Gözüme ilk çarpan kocaman gülümseyen küçük bir çocuk olmuştu. Bu Park Jimin olmalıydı. Sevimliliğine karşı gülümserken yanındaki annesini görünce yüzüm asıldı. Park Jimin bir anneye sahipti ve mutluydu. Belkide beni mutsuz yapan buydu, bir annemin olmaması.

Gözlerimi diğer resimlerde de gezdirdiğimde yaklaşan ayak seslerini duyunca koltuğuma geri döndüm ve hiçbirşey olmamış gibi etrafı incelemeye devam ettim.

Park Jimin görüş açıma girdiğinde gözlerimi ona diktim. Jimin tıpki fotoğraflardaki gibi kocaman gülümseyerek yanıma geliyordu. Park Jimin şanslıydı çünkü bir aileye sahipti.

-Evim güzel mi?

Bakışlarımı ondan çekip tekrar etrafta gezdirdim.

-Bilmem, çok sade.

Yüzü düştüğünde biraz sevindim sanırım. Çünkü o bir anneye sahipti ve onun mutlu olmasını kıskanmıştım. Fakat yine de içimde birşey onu üzdüğüme kızmıştı ve bunu toparlamamı söylüyordu.

-Bu yüzden sevdim.

Düşen yüzü tekrar eski halini aldığında bakışlarımı yüzünden çekip elinde tuttuğu bardağa çevirdim. O da bakışlarımı fark edince elindeki bardağı bana uzattı fakat elleri titriyordu. Bardağı alıp çatık kaşlarımla yanıma oturan Park Jimin'e baktım.