နယ်မြို့လေးရဲ့ဆေးရုံတစ်ခုမှာ
"လူနာရှင်"
"ဟုတ်ကဲ့ခင်ဗျ.... "
"လူနာရဲ့အဖေလားဟင်...."
"မဟုတ်ပါဘူး.......အဲ.....လမ်းမှာတွေ့လို့ခေါ်လာတာ.....သူဘာဖြစ်သွားလဲဟင်"
"ဒီကလေးကတခြားဘယ်နေရာမှသိပ်မထိခိုက်ပေမယ့် ခေါင်းတော်တော်ထိသွားတော့.........သတိရလာရင်အဖြစ်အပျက်တွေမေ့သွားနိုင်ပါတယ်...."
"ဗျာ........အဲ့ဒါဆိုသူ့မိဘတွေရော မမှတ်မိလောက်ဘူးလား"
"လူနာနိုးလာမှပဲဆက်ပြောကြတာပေါ့......"
ငါ့မှာလည်းဘယ်လို ဒုက္ခတွေနဲ့လာကြုံနေမှန်းကိုမသိဘူး........သူဌေးကလည်းသူ့အလုပ်တွေအချိန်ဆိုင်းသွားလို့ပြောနေတယ်........တကယ်ပါပဲကွာ
ထိုအချိန်ဝမ်ချန်ရှန်းနိုးလာပြီး.....
"ဟိတ်ကလေး..........မင်းဘယ်သူလည်းမှတ်မိသေးလား"
"............."
"အဖေ အမေရော"
"............ကျွန်တော်........ ဘယ်သူလဲဟင် "
သွားပြီအဲ့ဒါမှတိုင်လည်ပြီ........ငါ့အလုပ်တွေရှိသေးတယ်.....တခုခုကြံမှဖြစ်မယ်
"အော်........ကလေးကိုဦးသိတာပေါ့ဦးနဲ့လိုက်ခဲ့နော်"ဟုဆိုကာဝမ်ချန်ရှန်းကိုဘယ်သူမှမသိအောင်ဆေးရုံထဲကပြန်ခေါ်ထုတ်လာသည်။
ခဏနေတော့ဆရာဝန်များရောက်လာပြီး
"ဆရာမ......ဒီကုတင်ကလူနာရော"
"ဟင်.......ဘယ်ရောက်သွားလဲမသိဘူး ကျွန်မလည်းဟိုဘက်မှာဆေးသွားယူနေတာ"
"လူတွေလည်းခက်ပါတယ်.........ကလေးကနေတော်တော်မကောင်းတာကိုဘယ်ခေါ်သွားလည်းမသိဘူး......အခုနေမကုရင်တသက်လုံးမှတ်မိမှာမဟုတ်တော့ဘူး။"
.........................................................
ဝမ်လင်ချောင်တို့လည်း......ရဲတပ်ဖွဲ့ဝင်တွေနဲ့လိုက်ရှာသော်လည်း......ဘယ်လိုမှမတွေ့.....မနက်တောင်ရောက်တော့မည်....ဝမ်လင်ချောင်စိတ်ထဲစိုးရိမ်မှုတို့ကအပြည့်.....
ထိုအချိန်တွင်
"သူဌေးကြီး........ဒီမှာတွေ့ပြီ......ဒီဘက်မှာ"
ဝမ်လင်ချောင်လည်းကမန်းကတန်းသွားကြည့်တော့ဒါရိုက်ဘာယူကyiboကိုချီလာသည်။
YOU ARE READING
သူဌေးသားလေးရဲ့Doctorကိုကို (Complete)
RomanceYizhanကိုbromanceအနေနဲ့ရေးမှာပါ။Sweetလည်းsweetပါမယ်။Dramaလည်းချိုးပါမယ်။(Both Unicode and Zawgyi)
