Yıldız Mahallesi

10.bölüm

(Multimedya:Tuna Kiremitçi & Sena Şener-Birden geldin aklıma)

Birden geldin aklıma,yakıverdin ışıkları.
Hayret ettim kalbime bazen mutluluktan.
Sen kalbime denk gelen küçücük şey,
Ben kendini aşk sanan bir adam.

🥀İyi okumalar,bir taneler♥️

🌟🌟🌟
Hapşurduğumda;
çok yaşa,iyi yaşa yerine
benimle yaşa deseydi keşke.
Bende;sen de gör değil de,
emrin olur deseydim sessizce.
~Nazım Hikmet~

...
Bileğimde hiss ettiğim acıyla irkilmiştim.Nasıl bir ağrıydı ki bu her yerim acıyordu.Başım ise daha keskin acıyordu.Gözlerimi açamıyordum.Ne kadar çalışsam da açamıyordum.Uğultulu konuşmalar vardı bir de.Hiç bir şey anlayamadığım sesler.

Bir kaç kez denemem sonucunda gözlerim zorlukla açılmıştı.İlk defa bulanık gören gözlerim kimseyi ayırt edemiyordu.Gözlerimi açıp-kapattıktan sonra ise görüşüm az da olsa,aydınlanmıştı.

'Allaha şükür.'

Her kes buradaydı.Hatta tüm mahalleli bile diye bilirdim.Acaba ölüyor muydum ki?Ya da ecelim mi yaklaşıyordu?

'Allah korusun.Sen gebersen,ben de ölürüm,aptal.'

"Ay,Esma!Uyandı yavrucağın,uyandı!Ben demiştim.Uyanacak demiştim."

Bağıran kadına bakınca mahallemizin olmazsa olmazı olan Nimet Teyzeyi görmüştüm.Birisi bu kadına burasının hastahane olduğunu ve bağırmamasını söyleye bilir miydi acaba?

Gözlerim tam açılmadığı için baygın bakışlarla yanıma koşa koşa gelen annem ve babama baktım.Yüzlerinden ne kadar endişelendikleri o kadar belli oluyordu ki.

Annem yanıma gelip elimi tutarken,babam da hemen alnımı öpmüşdü.Daha sonra iki avcunu da yanaklarıma yerleştirip endişe dolu bakışları ile gözlerime baktı.

"Babasının canı,canı.Nasılsın,varlığım benim?İyisin değil mi?Bir yerin acıyor mu?Acıyorsa,söyle hemşireyi çağıralım?Esma,hemş-"

Zar-zor tebessüm ederek annem ve babama bakmıştım.Allahım,ben ne şanslı bir insandım.Böyle bir aileye sahiptim.

Böyle bir mahalleye,mahallenin insanlarına,arkadaşlarıma.Hepsi benim için toplanmışdı buraya.Allah bilir saat kaçtı şimdi.

"Canım ailem,iyiyim ben.Sadece bir az başım ağrıyor o kadar.Niye böyle yapıyorsunuz siz?Her kesi endişelendirmişsiniz."

Annem saçlarımı okşarken odada kim var hepsi yanıma toplaşmıştı.

"Canım kızım.Ateşin o kadar yükselmiş ki,doktor biraz daha geç gelirsek,havale geçireceğini söyledi.Allah korudu seni,yavrum.Çok şükür Allahım!"

Hepsi bana şefkatle bakarken aralarından Demir Abiye gözüm ilişmişti.Gözlerinde gördüğüm endişemiydi?Yoksa,kaybetme korkusu mu?

Gözlerimi kaçırıken Nimet Teyze annemi dürtmüştü.Yine ne diyecekti kim bilir.

"Ay,Esma!Ben demiştim ayol sana.Yılan gördüydüm geçen Nazlının falında.Uğursuzluk gelecek demiştim.Bak çıktı işte,kız!"

Annem gözlerini silerken elini Nimet Teyzenin omzuna koydu.Başını sallarken ona hak vermişti.

"Doğru dedin,komşum.Yavrum benim!"

Baygın bakışlarla onlara bakınca Nimet Teyze bu sefer çöpçatanlığına başlamıştı.Of,of!