Απο αλλους κόσμους ✔️

⤴23⤵

Ρίας POV

Κατέβασα τη βαλίτσα από τη ντουλάπα μου και άρχισα να πακετάρω. Έβαλα μέσα όλα μου τα ρούχα. Κατέβηκα τις σκάλες αλλά έπεσα επάνω στην Ασπασία.
"Ένας κύριος σας περιμένει στο σαλόνι" είπε και άφησα τη βαλίτσα μου στη μέση του διαδρόμου. Μπήκα στο σαλόνι και κοίταξα τον καλοντυμένο κύριο να στέκεται με την πλάτη γυρισμένη αγναντεύοντας έξω από το παράθυρο.
"Μπορώ να σας βοηθήσω;"
"Ναι Ρία μπορείς" είπε και γύρισε
"Άλεξ.τι θες;" Διαπίστωσα
"Να μου πεις τι έπαθε η αδερφή μου και αφηνιασε έτσι μέσα στο δημαρχείο. Να μου πείς γιατί έφυγες;"
"Αυτό δεν το ξέρω"
"Δεν παντρεύτηκα" ήταν το μόνο που είπε
"Α ναι; Κρίμα" είπα και πήρα τη βαλίτσα μου. Βγήκα από το σπίτι μου και έβαλα τη βαλίτσα στο αμάξι.
"Ρία..."
"Τι Άλεξ;" Είπα απότομα
"Γιατι είσαι τόσο απότομη"
"Χμμμ δεν ξέρω ίσως γιατί ποτέ σου δεν έπιανες τα νόημα τον άλλον και ποτέ δεν έδινες βάση στα γεγονότα" είπα και μπήκα στο αμάξι μου.
"Ρία..."
"Φτάνει Άλεξ αλήθεια."
"Πιο νόημα να πιάσω"
"Αυτό πρέπει να το καταλάβεις μόνο σου" Είπα και ξεκίνησα για το νοσοκομείο

(•••)

"Κύριε Μιχάλη... Μπορώ να τον δω;"
"Φυσικά" είπε και με άφησε να μπω στο θάλαμο του.
"Μπαμπά μου; Ξύπνα σε παρακαλώ.... Πες μου ότι είσαι καλά.... Σε παρακαλώ.... Ξύπνα να δείς το εγγονάκι σου να μεγαλώνει. Το μικρό αυτό πλασματακι."
"Ρία μου.." είπε και άνοιξε τα μάτια του
"Μπαμπά" είπα και τον αγκάλιασα.
"Θέλω μια χάρη...."
"Ότι θες θα το έχεις."
"Πες το στον Άλεξ...." Είπε και το μηχάνημα δίπλα του άρχισε να κάνει τον ήχο που δεν ήθελα να ακούσω.
Μπήκε μέσα ο κύριος Μιχάλης. Άνοιγοκλεισα τα μάτια μου και άφησα τα δάκρυα μου να κυλήσουν...
"Μη... Είναι χαρούμενος" είπα και είδα το χαμόγελου του.

(•••)

Μπήκα στο σπίτι μου και πήγα στο δωμάτιο του Χρήστου. Χτύπησα την πόρτα.
"Ρια; Νόμιζα ότι θα έφευγες;"
"Χρήστο πέθανε" είπα και τον αγκάλιασα.
"Ο μπαμπάς ;"
"Ναι...."
"Πότε;"
"Τώρα.... Ήταν χαρούμενος Χρήστο.... Χαμογελούσε" είπα και δάκρυσα.
"Ελευθερία μου" είπε και με έσφιξε πάνω του.
"Ξέρω ότι τον αγαπούσες πολύ."
"Και εσένα σε αγαπάω πολύ και ας μην το δείχνω." Είπε και τον έσφιξα πάνω μου.

2 ημέρες μετά

"Ρία λυπάμαι...."
"Όλα καλά Ελ..."
"Χρήστο..."
"Ελ..." Είπε αυτός και συνέχισα να μιλάω με κόσμο.
"Ρία μου" είπε ο Θέμης και ήρθε πάνω μου και με αγκάλιασε
"Όλα καλά Θέμη αλήθεια..."
"Είναι και... Κάποιος ακόμα μαζί μου" είπε και ο Άλεξ εμφανίστηκε
"Χρήστο εγώ νιώθω κουρασμένη" είπα και ανέβηκα τις σκάλες για να μπω στο δωμάτιο μου αλλά με σταμάτησε.
"Ακουσε με σε παρακαλώ"
"Έχεις 1 λεπτό" είπα και τον κοίταξα
" Σκέφτηκα όλα όσα είπες αλλά ακόμα δεν έχω καταλάβει τι εννοείς. Πιο νόημα ακριβώς έπρεπε να καταλάβω από όλα αυτά"
"30 δεύτερα"
"ΑΠΛΆ ΠΕΣ ΜΟΥ ΓΑΜΩΤΟ ΣΟΥ ΑΥΤΌ ΠΟΥ ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΒΩ" φώναξε
"Πάντα τον σύγκρινα με εσένα ξέρεις."Είπα και μπήκα στο δωμάτιο μου
"Ποιον;"
"Το Μάνο. Σε όλα τον σύγκρινα. Εκείνη η νύχτα σήμαινε πολλά σε εμένα... Βλέπεις μου ήταν δύσκολο να προχωρήσω μαζί του έτσι. Δύσκολο θα ήταν να το συγκρίνω με εσένα και να τον κάνω να φανεί καλύτερος. Βλέπεις ήσουν στα πάντα για εμένα. Σε αγαπούσα και ακόμα σε αγαπάω. Αν και δεν νομίζω να σταματήσω ποτέ. Πάντα ευχόμουν να λειτουργήσουν τα πράγμα μεταξύ μας. Μερικές φορές ήθελα απλά να γυρίσω το χρόνο πίσω και να γευτώ άλλο ενά σου φιλί, να μοιραστώ μια ακόμα ανασα μου μαζί σου. Να νιώσω ξανά παιδί απροστάτευτο μέχρι να με πάρεις αγκαλιά γιατί σήμαινε. Ευχόμουν να έρθεις και να με πάρεις μακριά από το λάθος μου αυτό." Είπα και σκούπισα μερικά από τα δάκρυα μου.
"Κάτσε κάτσε εννοείς ότι.... "
"Ναι Άλεξ το παιδί είναι δικό σου. "
"Μα... Εμείς ..."
"Όχι το έλεγξα και ήταν πάνω στον καναπέ απείραχτο." Είπα και με κοίταξε. Είχε ασπρίσει και κρατούσε το κεφάλι του.
"Όχι...."
"Άλεξ; Είσαι καλά."
" Ναι... Απλά μου ήρθε ξαφνικό."
"Κοίτα δεν είναι ανάγκη να συμμετέχεις στη ζωή του αν δεν θες αλλά εγώ θα το κρατήσω και θα το μεγαλώσω." Είπα και βγήκα από το δωμάτιο μου. Ένιωσα κάποιον να μου κρατάει το χέρι. Με τράβηξε πάνω του και ένωσε τα χείλη μας, τα κούνησε απαλά και με έσφιξε μέσα στην αγκαλιά του.
"Σε ευχαριστώ" είπε και με έβγαλε από εκεί . Κατέβηκα κάτω και πλησίασα ξανά τον αδερφό μου.

Γεια σας

Να το και το δεύτερο

Εγώ είχα κλάψει γιατί είμαι ο πιο ευαίσθητος άνθρωπος που μπορεί να δείς.

Αυτά

Αντιοοοο

Τα λεμεεε

~Its Evi...