Απο αλλους κόσμους ✔️

⤴30⤵

Με πλησίασε η κυρία Λία και την κοίταξα.
"Ρία..."
"Κύρια Λία σας παρακαλώ. Δεν θα ασχοληθώ με αυτό τώρα έχω αλλά πράγματα. Ο πατέρας μου πέθανε και τον έθαψα."
"Ρία την μητέρα σου τη βρήκαμε 1 χρόνο μετά το θάνατο της στην αποθήκη του. Ήταν σε χαλιά κατάσταση. Δεν μπορούσε να μιλήσει"
"Που ήταν; Γιατί δεν ήρθε εδώ;"
"Δεν μπορούσε... Αν ερχόταν ήξερε ότι θα συνέβαινε κάτι σε εσας. "
"Κύρια Λία.. αυτή τη στιγμή με νοιάζει ο αδερφός μου θα σας παρακαλούσα να φύγετε" είπα ήρεμη και βγήκε από την πόρτα.

Έμμας POV

"Λία δεν θέλει να με δει το παιδί μου.... Το ίδιο μου το παιδί με μισεί και έχει και δίκιο. " Είπα και κάθησα στον καναπέ της. Άνοιξα την τηλεόραση και είδα ότι είχε ειδήσεις.
" Έμμα μου δεν είναι έτσι. Της ήρθε απότομο. Ας την λίγο να το καταλάβει και θα δεις. Όλα θα στρώσουν. "
"Θέλω να πάω στην αποθήκη μου" είπα και με κοίταξε. Σηκώθηκα και πήρα το μπουφάν μου αλλά έμεινα ακίνητη οταν άκουσα την τηλεόραση.
"Δραπέτευσε από την φυλακή ο Παύλος Δελής. Με κόπο κατάφεραν..." Βγήκα από το σπίτι και έτρεξα μέχρι την αποθήκη μου. Άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα. Μπήκα στο μπάνιο και κοίταξα την μάσκα μου.

Flashback

"Άρη" είπα και γύρισε πίσω και είδε το ρίνγκ μας. Θα νομίζει ότι με φαντάζεται. Έπρεπε να του μιλήσω μια τελευταία φορα
"Έμμα" είπε και έκανε να με πλησιάσει
" Μείνε δυνατός σε παρακαλώ έλα να μείνεις στην Αθήνα έλα στο σπίτι μας εδώ" είπα και κρύφτηκα στα σκοτάδια. Καλύτερα να με νομίζει νεκρή. Δίπλα μου κυνδινεύει
"Θα έρθω ψυχή μου στο υπόσχομαι" είπε και γονάτισε κάτω. Δάκρυσα. Πήρε τη μάσκα μου και τους φακούς μου και βγήκε από μέσα. Βγήκα από το σκοτάδι που κρυβόμουν μια ένιωσα το χέρι του Παύλου στον ώμο μου.

"Σε αγαπώ" φώναξε με δύναμη
"Σε αγαπώ γατάκι μου. " Είπε και ψυθιρισα.
"Και εγώ σε αγαπάω ψυχή μου" είπα και ένιωσα τον Παύλο να με τραβάει ώστε να βγούμε από την πίσω πόρτα.
"Προχώρα"
"Έρχομαι μαζί σου αλλά θα μου υποσχεθεις ότι δεν θα τούς πειράξεις.
"Μου αρκεί" είπε και έκανε να με φιλήσει αλλά τραβήχτηκα.

End of flashback

Άκουσα κάτι και προσπάθησα να πλησιάσω τον ήχο. Αναβα και έσβηνα τα φώτα μέχρι να βρω αυτό το κάτι και είδα τον Άρη. Τον Άρη μου. Δεμένο σε μια γωνία. Είχε κλειστά τα μάτια του και το στόμα του..
Έκλεισα το φως και τον πλησίασα. Εβγαλα το μαντήλι από το στόμα του και ένωσα τα χείλη μου με τα δικά του. Τραβήχτηκε αμέσως.
"Ποια είσαι;"
"Σταματά να μιλάς και φίλα με" είπα κι ξανά ένωσα τα χείλη μου με αυτά που πάντα κουμπωναν τελεια. Με αυτά που ήταν φτιαγμένα για να είναι μαζί. Έβγαλα το μαντήλι από το πρόσωπο του και κοίταξα τα μάτια του στα οποία χάνεσαι.
"Βγάλε τους φακούς σου τώρα" είπε και τους έβγαλα.
" Μου έλειψες" είπα και με κοίταξε.
"Αν είναι δυνατόν. Εσύ ζεις. " Είπε και με κουνούσε. Έλυσα τα σκοινιά από τα χέρια και τα πόδια του
" Ναι ζω" είπα και με τράβηξε πάνω του και με έσφιξε στην αγκαλιά του.
"Κι εμένα μου έλειψες... Γατάκι μου" είπε και ένιωσα κάτι μέσα μου να δημιουργείται ξανά. Άκουσα την πόρτα να ανοίγει και τον τράβηξα μαζί μου στα σκοτάδια..
"Που τον έχεις;" Είπε ο Παύλος στον Μιχάλη.
"Εδώ τον είχα αφήσει"
"Δεμένο;"
"Ναι"
"Η πόρτα; "
"Την κλείδωσα" κοίταξα τον Άρη περίεργα γιατί αυτή η πόρτα δεν κλειδώνει από τότε που αγόρασα αυτό το μέρος.
"Και πως στο διάολο το έσκασε ηλίθιε;"
"Δεν ξέρω Παύλο "
"Σκάσε άχρηστε " είπε και βγήκαν έξω.
"Έλα μαζι μου." Είπα και τον έβγαλα από την πίσω πόρτα και τον ανέβασα στην ταράτσα.
"Αυτό γιατί δεν το ξέρω;"
" Γιατί δεν έτυχε να το μάθεις ποτέ" πλησίασε το αυτί μου και με τράβηξε έντονα από τους γοφούς.
"Αν ήξερα ότι υπάρχει αυτό το μέρος θα είχαμε 3 παιδιά" είπε και με φίλησε.