Απο αλλους κόσμους ✔️

⤴6⤵

Άλεξ POV

Την κοίταξα την ώρα που έβγαινε από το σχολείο με τον μπαμπά της. Βγήκα από το προαύλιο και προχώρησα προς το σπίτι μου.

(•••)

"Σοβαρά;" Είπε η αδερφή μου εδώ και πόση ώρα μιλάει με την Ελευθερία στο δίπλα δωμάτιο
"Ναι"
"Θα πας;"
"Έτσι λέω" είπε η Ελευθερία
"Ρία δεν ξέρω.."
"Μα γιατί ο Στέλιος είναι πολύ καλό παιδί"

Ποιος Στέλιος; Ο Ζαφειρίου; Αυτός έχει πάει με το μισό σχολείο και όλα τα κορίτσια έκλαιγαν. Αυτός είναι σαν εμένα.

Ρίας POV

Βγήκα από το μπάρ τρέχοντας. Μια ώρα και ακόμα δεν εμφανίστηκε. Πήγα στο μαγαζί που ήξερα ότι θα είναι η Λία και ο Θέμης.

"Τι έγινε;"
"Δεν εμφανίστηκε"
"Ρία"
"Δεν πειράζει ειμαι καλά" είπα και κάθισα στο τραπέζι μας.

(•••)

"Εεεμ Ρία; Νομίζω ότι θες να κοιτάξεις πίσω σου. Γύρισα το κεφάλι μου και τον κοίταξα.
"Λίγο αργά δεν νομίζεις;"
"Ρία.... Συγγνώμη εγώ"
"Εσύ τι;"
"Ο Άλεξ..."
"Τι ο Άλεξ"
"Αυτό μου είπε να μην έρθω στο ραντεβού"
"Ο Άλεξ" είπα και βγήκα από το μαγαζί τρέχοντας.

Έτρεχα όσο πιο γρήγορα μπορούσα μέχρι που έφτασα σπίτι του.Μου άνοιξε η μαμά του και αφού την χαιρέτησα έτρεξα στο δωμάτιο του.

"Ποιος νομίζεις ότι είσαι;" Είπα και άνοιξα τη πόρτα μπουκαρωντας.
"Ελευθερία;"
"Πες μου; Τι μου είσαι και κοντρολαρεις την ζωή μου; Σε πόσους; Σε πόσους έχεις πει να μην με πλησιάσουν;"
"Ελευθερία ο Στέλιος είναι κάθαρμα παίζει με τα κορίτσια"
"Όπως και εσύ. Από εδώ και μπρος κουμάντο κάνω εγώ στη ζωή μου και όχι εσύ το κατάλαβες;"
"Αυτό θα το δούμε" είπε και βγήκα έξω με νεύρα.....

(•••)

Καθόμουν στο κρεβάτι μου όταν χτύπησε η πόρτα.
"Ναι" είπα και άκουσα την πόρτα να κλείνει.
"Ελευθερία συγγνώμη"
"Φύγε Άλεξ" είπα αλλά ένιωσα τι στρώμα δίπλα μου να βουλιάζει.
"Το καταλαβαίνεις ότι δεν είσαι ο μπαμπάς μου ώστε να μου λες με ποιον θα βγαίνω έτσι;" Είπα και γύρισα να τον κοιτάξω
"Ελευθερία ήθελα να σε προστατέψω"
"Να με προστατέψεις; Αλήθεια; "
"Ναι γαμωτο σου ήθελα να σε προστατέψω."
"Μπορώ να προστατέψω τον εαυτό μου σε ευχαριστώ" είπα και με κοίταξε.
"Όχι όχι δεν μπορείς να προστατέψεις τον εαυτό σου γιατί αν μπορούσες δεν θα έβγαινες μαζί του." Φώναξε.
"Δεν σε αφορά το ότι βγήκα μαζί του. Και άλλωστε τι σε νοιάζει;" Φώναξα εγώ τώρα.
"Με νοιάζει γαμωτο σου. Με νοιάζει. Με νοιαζεις εσύ" είπε και με πλησίασε
"Μετά το γυμνάσιο δεν σε ένοιαζα και πολύ"
"Μετά το γυμνάσιο δεν μιλούσαμε μέχρι που τα έφτιαξαν ο Θέμης με την Ελ"
"Ξέρεις πόσο πόνεσα όταν ο άνθρωπος στον οποίο έλεγα τα πάντα πέρασε από δίπλα μου και δεν με χαιρέτησε; Ξέρεις πόσες μέρες έκανα να φάω; Πόσες φορές πήγα στο νοσοκομείο; Ποσο έκλαιγα τα βράδια; Όχι. Μόνο ο μπαμπάς μου ξέρει που ήταν δίπλα μου. Ήμουν μόνη μου όταν μέχρι και ο αδερφός μου με είχε στην απέξω όπως τώρα. Έλειπες όταν σε είχα ανάγκη. Και επειδή η αδερφή σου που ειναι κολλητη μου τα έχει με τον κολλητό σου δεν σημαίνει ότι εγώ είμαι αναγκασμένη να μιλάω μαζί σου. Θα σε παρακαλούσα να εξαφανιστεις απο μπροστά μου τώρα αμέσως" είπα και σκούπισα μερικά από τα δάκρυα μου.
"Ελεύθερια συγγνώμη"
"Φύγε. Σε παρακαλώ φύγε" φώναξα ενώ έκλαιγα. Βγήκε από το δωμάτιο μου και έπεσα στο κρεβάτι μου.