Taehyung musi spłacić dług ojca, oddając się w ręce okrutnego księcia, którego swoim wdziękiem i dobrym sercem stara się zmienić każdego dnia z bestii w dawnego człowieka, którego kochał lud.
Bądź gdzie bezsilny książę szuka pomocy u delikatnego chł...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Chłopak spojrzał na mężczyznę w szoku, nie chcąc zgadzać się na jego decyzję. Miał żal do przybysza, że podjął ją bez konsultacji z jego osobą przez co odczuł, że to nie ugoda a przymus, który zmuszony zostanie spełnić, by zapewnić spokój swojemu ukochanemu ojcu oraz małej siostrzyczce. Dziewczynka kucała w kącie, ściskając w dłoni piękny medalik, który dostała od zmarłej rodzicielki gdy tylko przyszła na świat. Przedmiot miał uchronić ją przed całym złem tego świata oraz niesprawiedliwością losu. Taehyung również posiadał coś, co dawało mu szczęście, było dla niego niczym bariera ochronna, a mianowicie był to naszyjnik, który stworzył razem z ojcem pewnego słonecznego dnia nad morzem. Materiałem do utworzenia biżuterii były bursztyny oraz muszle, które sam znalazł. W momentach, gdy jego rodzic łowił owoce morza, on poszukiwał "skarbów", z których w późniejszym czasie tworzył akcesoria. Jego pasją było tworzenie biżuterii, która była charakterystyczna dla jego największej miłości - oceanu.
Chłopak ubóstwiał morski krajobraz. Niezaprzeczalnie był dla niego najpiękniejszym widokiem oraz największym ukojeniem, kiedy tylko stąpał bosymi stopami po nagrzanym przez promienie słoneczne piasku, kiedy wsłuchiwał się w szum fal, śpiew mew...
Jednakże żadna pozytywna emocja, żadne dobre słowo ani najładniejszy epitet świata nie były w stanie opisać tego, jak bardzo pajał miłością do wschodów, a także zachodów gorącej gwiazdy, które starał się podziwiać jak najczęściej. Nie mógł znaleźć odpowiedniego komplementu dla obrazu stworzonego przez naturę. Był zdania, że każde pochlebne słowo, które pada z ust podziwiającej ten widok osoby, jest dla niego obrazą. Zdecydowanie nie dało się opisać tego słowami, dlatego też on milczał, kiedy był pytany o to, co widzi.
Wolał przelać miłość gestami, dbać o środowisko niż wychwalać wodne dzieło. Plaża była dla niego drugim domem, w którym czuł się naprawdę bezpiecznie, spokojnie. Sama myśl, że będzie musiał oddać się w okrutne ręce księcia, stając się jego sługą, a co za tym szło w parze, że będzie niewolnikiem jego rozkazów, przyprawiała go o deszcze. Już w głowie wyobrażał sobie czarne scenariusze oraz pesymistyczne wizje. Czuł, że zostanie zamknięty, całkowicie odcięty od świata, przyrody.
Obawiał się, że nim uda mu się spłacić tak duży dług, nie ujrzy zbyt szybko ukochanego morza, nie poczuje na swojej skórze dotyku przezroczystej wody, nie ujrzy piasku, muszli, zwierząt morskich. Taka perspektywa sprawiała, że w jego ciemnych oczach zebrały się krystaliczne łzy rozpaczy, które starał się zatrzymać, aby nie odnalazły ujścia.
Z jednej strony zmuszony zostanie porzucić swoje pasje. Nie będzie mógł kontynuować kształcenia, doszkalania się. Być może straci kilka lat, pracując jako służący w zamku księcia Jeona, co spowoduje tym samym, że straci najlepsze lata swojego życia, w których byłby w stanie uczynić tak wiele pożytecznego. Jego dłonie nie będą już zajmować się tworzeniem dzieł, a wykorzystane zostaną do ciężkiej pracy. Z drugiej strony wystarczyło spojrzeć tylko na jego biednego ojca, który wylewał strumień łez, padając ciałem na zimną podłogę. Widział, że staruszek nie chciał dla niego takiego losu, że z pewnością oddałby się w ręce księcia, gdyby tylko był do tego zdatny. Choroba sprawiła, że był nieporadny, toteż sama propozycja zaciągnięcia się do służby pałacowej, była wręcz ośmieszająca, zważając na jego wiek oraz stan zdrowia.
