Fasenix Serisi 1 - AVERNUS

⚚ Dünya 3

 Alıntı ve paylaşımlar için instagram sayfası: fasenix_series

 Awela çalarken zaman kavramı yok oluyor, ruhum, adeta melodiler eşliğinde dans ediyordu. Ayaklarıma dokunan dalgalar, denize çekilirken sanki tüm endişelerimi de alıp götürüyordu. Gözlerimi araladığımda, aweladan çıkan alevlerin karanlık suyun üzerinde sergilediği ışık oyunlarını görebiliyor, gözlerimi kapattığımda ise gecenin sessizliğini okşayan ezgilerde kayboluyordum...

 Bir süre daha çalmaya devam ettikten sonra, geceyi, dalgaların sesiyle baş başa bırakmaya karar verdim. Sakinleşmiş ve şimdilik endişelerimden büyük ölçüde sıyrılmıştım.

Alkış sesleri kulağıma çalındığında, seyircimi görmek üzere sesin geldiği yöne döndüm.

-Yeryüzü için cesaret isteyen bir performans, dedi Rhan.

 Kanatlarını gizlemişti ve kayanın tepesinden bana bakarken Avernus'tan çok herhangi bir insan gibi görünüyordu.

-Burada ne işin var?

-Son olanlardan sonra Kayinaros sana göz kulak olmamı istedi.

 Bana endişelenecek bir durum olmadığını söylemesine rağmen Rhan'ı beni koruması için mi göndermişti?

-Buna gerek olduğunu düşünmüyorum, diye kestirip atmaya çalıştım.

-Ben ise oldukça gerekli olduğunu görüyorum.

 Îmalı bakışlarını elimdeki awelanın üzerinde gezdirirken rahatsız olarak onu arkama gizledim.

-Delia... Seni yetiştiren halkımıza saygı duyup ırkımızı tehlikeye atacak davranışlardan kaçınamaz mısın?

-Tam da bu yüzden kimsenin göremeyeceği ve yangın çıkma tehlikesinin olmadığı bir yerdeyim, bilmem fark ettin mi?

 Kollarımı iki yana açmış uçsuz bucaksız denizi ve beni gizleyen büyük kayayı işaret ediyordum. Rhan, kayanın tepesinden inerek önümde durduğunda nihayet gözlerimiz aynı seviyeye gelmişti.

-Yeterli değil, hâlâ başkaları tarafından fark edilme olasılığı yüksek bir yerdesin.

 Sakinleşmek için derin bir nefes aldım. Avernus'u tehlikeye atacak bir şey yapmak niyetinde değildim ancak insanların onlara inanmadığını Kayinaros'un kendisi söylemişti.

-Elimden gelenin en iyisini yaptım. Awela çalmaya ihtiyacım vardı.

 Rhan'ın yüzünde belli belirsiz bir gülümseme oluşup kayboldu.

-Kabullenmek zaman alacak, bunu görebiliyorum. Delia ben...

Birkaç saniye duraksadıktan sonra devam etti.

-Farklı ırklardan olduğumuzu bilmiyordum. Bilseydim, derste seni zorlamazdım.

 Zorlamak mı? Hafızası zayıflamıştı anlaşılan. Bakışlarında yer eden ciddiyetle gerçekten de eğitimde beni zorlamış olduğunu düşünüyor olmalıydı.

-O eğitimde tek zorlanmayan bendim Rhan. Gördüğün gibi yeryüzüne olan yolculuğu kendi ateş kozamda tamamlayabildim. Şimdi izninle, eve dönüyorum.

 Ateş karşısında güçsüz olduğumu ima etmesi hoşuma gitmemişti. Önünden geçip onu geride bırakırken kayanın üzerine tırmanmaya başladım. Beni anlamaya mı çalışıyor yoksa daha çok yaralamak mı istiyor, kestirmekte zorlanıyordum. Kayanın üzerine çıkmayı başardığımda bir adım daha atamadan olduğum yerde kaldım. Karşımda gördüklerim yüzünden vücudum hareket etmemeyi uygun görmüş, koca bir kayanın üzerinde öylece kalakalmıştım. Rhan'ın sesi bile öyle uzaktan geliyordu ki ismimi telaffuz ettiğini zar zor anlıyordum.