Fasenix Serisi 1 - AVERNUS

⚚ Avernus 14

 Alıntı ve paylaşımlar için instagram sayfası: fasenix_series

 Kendimi geçitten dışarı atar atmaz köşeyi dönen Rhesus'la göz göze geldim. Arkasında sekiz-on kişilik genç Avernus takımıyla hızlı adımlarla ilerlerken beni gördüklerinde hepsi olduğu yerde kalakalmıştı.

 Benimle karşılaşmayı beklemeyen Rhesus'un yaşadığı tereddüt, kısa sürede arkasındaki ekibe de yansıdı. Hepsinin bakışları Rhesus ve benim aramda gidip geliyor, kimse ses çıkartmaya cesaret edemiyordu.

 Benim de durumum onlardan farklı değildi. Burada hiç olmamam ve bu haldeyken onunla karşılaşmamam gerekiyordu. Rhesus'un üzerinde şimdiye kadar görmeye alışık olmadığım bir telaş var gibiydi. Eskiden beri benden hoşlanmazdı fakat Kayinaros etrafta değilken beni yok etmek isteyen öfke dolu bakışlarını gizleme ihtiyacı bile hissetmiyordu. Arkasındakilerin ifadesini görmek için onlara doğru kaçamak bir bakış fırlattığında artık emin olmuştum; Rhesus, Kayinaros'tan gizli bir şeylerin peşindeydi.

 Tekrar bana dönerek "gel" komutunu verdi. Kendi kendime dışarı çıkmış olmamdan ya da üzerime yapışan kan izlerinden hafızamın yerinde olduğunu anladığından şüphem yoktu. Yine de her zamanki gibi ikili oynuyor ve beni köşeye sıkıştırabileceği hiçbir fırsatı elinden kaçırmıyordu.

 Söylediğini yaparak ona doğru yürüdüm. Ben Rhesus'a doğru yaklaşırken o birkaç adım yana çekilmişti. Rhesus'un önümden çekilmesiyle görüntüyü dolduran kişi, şanssızlığımın en büyük kanıtı oldu. Bakışlarımdaki anlık şaşkınlığı yakalayan Bardon'un gözleri şüpheyle kısıldı ve ne yapacağını anlamadığı için Rhesus karşısında susmayı yeğledi.

-Aradığın fırsat ayağına geldi. Geri dönüşü olmayan bu yolda ettiğin yemini ispatlaman için liderleri olarak görev senindir.

 Ne görevinden bahsettiklerini anlamadan boş bakışlarla onları izledim. Bardon, Rhesus tarafından ciddi bir görevle onurlandırılmış olmanın heyecanıyla tek dizi üzerine çökerek başını eğdi.

-Avernus'un ateşi, kanımın üzerindedir. Yolunuzdan ayrılmadan gerekeni yapacağımdan emin olabilirsiniz efendim.

 Bu adanmışlık, doğru bir liderin ışığında ona istediği başarıyı getirebilirdi belki ama ne yazık ki yanlış taşa oynuyordu. Bardon'un sözlerinin Rhesus'un gözünde en ufak değeri olmadığına bahse girebilirdim.

-Ya bana istediğim sonuçla gel ya da kendini ölmüş bil.

 Nasıl bir saçmalığın içine düştüğümü kavramaya çalışıyordum. Bardon sessiz kalarak başını bile kaldırmamış, Rhesus ona ayağa kalkmasını söyleyene kadar da kıpırdamamıştı.

 Rhesus'un arkası kesilmeyen emirlerine harfiyen uyan Bardon, beni diğerlerinin arasına gizlediğinde, takım arkadaşları Eurus ve Athan'ın da onu yalnız bırakmadıklarını gördüm. Neyse ki üçü de saniyelik tepkilerimi okuyamayacak kadar Rhesus'a odaklanmışlardı. Diğerlerini ise ilk kez görüyordum. Rhesus'un peşinde ilerlemeye devam ederken eskisi gibi tepkisiz kalmaya çalıştım. Daha önce hiç geçmediğim gizli yollara saptıkça korkum da artmaya başlamıştı. Karanlığın Ateşi'nde bilmediğim yollar olması, başlı başına endişe sebebiydi.

 İlerledikçe işitmeye başladığımız sesler düşüncelerimi felce uğratmak üzereydi. Acımasız haykırışlar ve acı dolu yakarışlar birbirine karışıyor, duyduğum her yeni sesle ayaklarım geri geri gidiyordu. Yürüdüğümüz yerden aşağı bakma cesaretini, ancak yardım çığlıklarını duyduktan sonra gösterebildim ve hemen sonra da buna pişman oldum.