Fasenix Serisi 1 - AVERNUS

⚚ Dünya 10

 Alıntı ve paylaşımlar için instagram sayfası: fasenix_series

 Bedenimi ele geçiren soğuk ve boğazımı saran acı hissiyle aralanan gözlerim tuzun etkisiyle yanmış, ellerim, çaresizce bağırmak üzere açılan ağzıma gitmişti. Suyun içindeki korkutucu sessizlikle çepeçevre sarılırken düşündüğümden çok daha az zamanım olduğunu fark ettim; nefesim tükenmek üzereydi...

 Gittikçe ağırlaşan vücudumu yukarı itmek için çırpındım. Kollarımla yukarı yükselmeye çalışıyor, her çırpınışımla yüzeydeki ay ışığı, tıpkı içimdeki umut gibi gitgide benden uzaklaşıyordu. Tenimi çevreleyen suyu, göğsümdeki baskıyı ve gözlerimdeki acıyı, rüyada olamayacak kadar net hissediyordum. Olanları düşünecek zamanım bile yoktu. Tek bildiğim, yatağıma yattığım ama denizin dibinde uyandığımdı ve... Ölüyordum.

 Ellerimi boğazımda birleştirerek çaresizce vücudumu kıvırdım. Kötü bir karabasanın içine sıkışmış kalmış olmalıydım; ya uyanacak ya da ölecektim. Dudaklarımı daha fazla kapalı tutmam artık mümkün değildi. Akciğerlerim birazcık hava için adeta göğsümü parçalıyordu. Engel olamadığım dudaklarım, ilk nefes alma girişimi için aralanırken aynı anda vücudum hafiflemiş ve başka bir bedenin sıcaklığı ile sarılmıştı. Boğazımdan içeri dolmaya başlayan tuzlu su, diğer acılarımı unutturmak üzereyken sonunda ılık yaz rüzgârının ıslak yüzümü yaladığını hissedebildim.

 Öksürük krizleri ile sarsılıyor, yuttuğum suyu dışarı atmak için can havliyle çabalıyordum. Karşımdaki her kimse, sırtına geçirdiğim tırnaklarımla canına okuyor olmalıydım...

 Ancak oksijen ciğerlerimi tatmin edip beynimi rahatlattığında kavrayışımı gevşetebildim. Parmak uçlarım, kürek kemiklerindeki sıcaklığı algılarken öksürmekten bir türlü açamadığım gözlerim aralandı.

"Rhan?"

-Güvendesin, sakin olmaya çalış.

 Kulağıma fısıldayan ses Rhan'a ait değildi!

 Yüzümü geri çeker çekmez, gözlerim, bir çift elâ göz ile buluştu. Ellerimi kürek kemiklerinden çekerek kendimi ondan uzaklaştırdım. Kai'nin yüzü, görmeyi düşündüğüm son yüzdü. Onun yeryüzünde bile olmaması gerekiyordu.

 Konuşmaya fırsat bulamadan suyun üzerinde oluşan ateşten duvar beni aniden ondan ayırdı. Başım, alevlerin sahibini ararcasına yukarı kalktığında suyun yüzeyine yaklaşan Rhan'ı görmüştüm. İçgüdüsel olarak yukarı uzanan kollarım, çok geçmeden Rhan'ın elleriyle buluştu. Nihayet sudan sıyrılabilmiş ve o korkunç sahneyi arkamda bırakmıştım.

 Birkaç dakika içinde eve dönmüş olmamıza rağmen tir tir titreyen vücuduma hâkim olamıyordum. Rhan, beni koltuklardan birine bıraktıktan sonra salonun kapısını ve tüm perdeleri kapatıp etrafımda alevler oluşturdu. Titreyen vücudumu kollarımla sardım. Karanlığı saran alevlerin ısısıyla kendime gelmeye çalışırken, o da sehpayı çekip önümde oturdu. Kısık ve sakin bir sesle bana seslendi.

-Delia?

 Aslında onu duyuyordum fakat suyun altında yaşadığım anlar zihnimde tekrar tekrar canlanırken cevap veremedim. Panikle uyandığım an, sessizlik, yalnızlık ve nefessizlik...

 Alevler tenimi kurutmaya başlamışken gözyaşlarım onlarla inatlaşırcasına yanaklarımdan süzüldü. Rhan'ın elleri omuzlarımı kavrayıp beni hafifçe sarstı.

-Delia, bana cevap vermeye çalış.

Bakışlarımı boşluktan çekemedim. Yapmamı istediği şey bana çok zor geliyordu.