Fasenix Serisi 1 - AVERNUS

⚚ Vanora 1

Alıntı ve paylaşımlar için instagram sayfası: fasenix_series

-Arkadaşını Jachint'tin zindanında tutuyor olmalılar.

 Yeniden görmeye ve etrafımda Amity'nin yarattığı oksijen desteği olmadan nefes alabilmeye başladığımda, ondan duyduğum ilk sözler bu olmuştu. Elbette isimler bana bir şey ifade etmiyordu ama Jachint denen yerin şehrin ortasında görünen devasa gösterişli yapı olduğunu anlamakta zorlanmamıştım.

 Birkaç saniye gözlerini kapalı tutan Amity'nin yüzünde hafif bir gülümseme oluştuğunda ne yaptığını anlamaya çalışıyordum. Ben neler olduğunu anlayamadan,

-Yıldız'a gidiyoruz, diyerek onu takip etmem için tek eliyle işaret verdi.

-Yıldız?

-Jachint dört ana bölümden oluşur. Yıldız, Kıble, Gündoğusu ve Günbatısı. Yıldız'da eğitim alanlarımız var, dolayısıyla orada ortak dilde konuşabilirsin. Bize yardım edecek kişi, şu anda derste ter dökmekle meşgul.

 Kimden bahsediyorduk? Bu kadar ayrıntılı bilgi vermeye başlamasının ve neşesinin yerine gelmiş olmasının sebebini merak etmiyor değildim. Yürürken dikkatimi çeken kanatların saydamlık farkları, gelene geçene yaratıkmış gibi bakmama sebep oluyordu. Amity bendeki tuhaflığı fark ederek,

-Herkese öyle bakmaya devam edersen yakayı ele veririz, diye fısıldadı.

 Silkelenerek önümde döndüm.

-Özür dilerim, derken bakışlarıma hâkim olmaya çalışıyordum. Yine de sormadan duramayacaktım;

-Söylesene herkesin kanatları neden farklı?

 Amity'nin adımları hızlanırken ona uyum sağlamaya çalıştım.

-Çünkü herkesin duyguları aynı saflık derecesinde değildir ve benlik duygun ne kadar yüksek, bencil duyguların ne kadar ön plandaysa, suyla olan iletişimin de o kadar zayıflar; bu da kanatlarının görüntüsünü etkiler.

 Önümüzde beliren su kanalını geçmek üzere kullanacağımız gondola atlayan Amity, benim de binmemin ardından suya ivme vererek gondolu harekete geçirdi. Birçok kanal olmasında rağmen Amity, Jachint'e giden en kısa yolu biliyor gibi görünüyordu. Az önce çok uzaktaymış gibi görünen geniş alana çoktan varmış sayılırdık. Jachint'in şimdiye kadar hiç görmediğim karmaşık ve gösterişli bir mîmârîsi vardı. Yüksek kolonların altından geçen kanallar, Vanora'yı sırtında taşıyordu.

-Bu yolları nasıl ezberleyebiliyorsunuz?

Karmakarışık kanallara bakarken içimde uyanan hayreti gizleyemedim. Oysa Amity yola bile bakmıyordu.

-Ezberlemiyoruz, sadece suya gitmek istediğimiz yeri söylüyor ve gerisini suyun hafızasına bırakıyoruz.

 Yukarı kalkan kaşlarım, şaşkınlığımın yegâne ve yetersiz göstergesiydi. Nihayet bir kolonun önünde durduğumuzda, her kolonun aynı zamanda yukarı taşıyıcı birer asansör olduğunu idrak edebilmiştim. Etrafımda gördüğüm her şey benim için o kadar yeniydi ki ayrıntılar gözümden kaçıyordu.

-Kanatların yokken ulaşım zaman alır, diyen Amity asansörün içine atladı. Ben de onu takip ettim.

Yukarı yükseldikçe etrafı kaplayan mavi gözlerimi alıyor, siyah ve kırmızının tonlarının içinde yetişen bedenim tuhaf bir yabancılık hissiyle kaplanıyordu.

Asansörden indiğimizde karşımıza çıkan bina, köpekbalığı yüzgecini andırıyordu. Biz binaya yaklaşırken, küçük gruplar hâlinde binadan çıkan gençler birbirinden göz alıcıydı. Amity'nin yüz ifadesi, yeryüzündeki ciddiyetine bürünürken bize doğru yaklaşan genci görmemle kalbim hızlı hızlı çarpmaya başladı. Geri geri giden ayaklarım minik minik hızlanırken, Amity'nin de duyabileceği şekilde,