Into The Forest

Boyfriend Duty

CHARITY'S POV

Makalipas ang dalawang araw mula ng manggaling kami sa ospital. Dadalaw na kami kay Carl. Naiwan siya sa ospital non kasi nga malubha tama niya ng bala pero succesful naman angboperation at asa recovery room na siya. Nagpahinga lang muna kami sa dalawang araw na yon kasi nga, traumatized pa kami mula sa trahedyang nangyari sa amin at medyo masakit pa din ang mga katawan namin.

"Shaaaaaaa! Bilis naman! Papunta na yung mga kaibigan natin sa ospital! Kailangan kumpleto tayo doon pagdalaw natin kay Carl para naman matuwa siya!" Sigaw ko kay Charity mula sa labas ng kwarto.

"Saglit lang naman! Nagaayos pa ako!" Sigaw niya pabalik.

Haysst. Bakit ba kasi nagaayos pa siya eh sa ospital lang naman kami pupunta? Aha! Alam ko naaaaaa! Dadalaw nga pala kami sa ultimate crush niya!

"Osiya sige, take your time." Sagot ko sa kanya.

Gusto ko rin naman  na maging confident siya sa harap ng crush niya. Actually, di niya alam na alam na naming lahat na crush niya si Carl. Masyado kasi siyang halata eh. Di rin namin siya kinokompronta kasi katulad kay Liam, gusto namin na sa kanya mismo manggaling. Masyado pa niya kasing tinatago yung feelings niya eh halata naman. Naiintindihan ko rin naman kung bakit di niya sinasabi sakin kahit na nangako kami sa isat isa na walang lihiman. Kasi usapang crush niya yon eh, plus nahihiya siguro siya kasi kaibigan pa namin. Hayy, makababa na nga lang. Pababa na ako ng hagdan ng makarecieve ako ng message.

[Fr. Ejay:
Hi love, good morning. I'm outside your house. I'll drive you and Charity to the hospital para sabay sabay na tayo. May dala din akong breakfast. In case di pa kayo kumakain.]

Yieeeeee, what can I say? Napakaswerte ko talaga sa boyfriend ko. Husband material na nga eh. What I like of him the most, yung hindi lang ako yung mahal niya kundi pati pamilya ko at mga kaibigan ko.

[Reply:
Thank you love. Palabas na ako, I love you.]

Nagreply ako sa kanya, tapos naglakad na palabas. As I saw him na nakasandal sa kotse niya, di ko mapigilan mapangiti at kiligin. Pano? Ang gwapo ng boyfriend ko eh. Wala na akong mahihiling pa. Responsable, mabait, masipag, caring, sweet at gwapo. Hinding hindi talaga ako magsasawang mahalin tong lalaking to.

"Hi love good morning." Bati ko sa kanya ng makalapit ako sa kanya.

"Good morning, you look beautiful today." Sagot niya at agad akong niyakap ng mahigpit.

I hug him back.

"Ngayon lang?" Tanong ko.

"Of course, everyday." Sagot niya.

Napangiti nalang ako habang kayakap siya.

"Tama na landi, punta na tayo ospital." Sabi ni Natasha

Natawa nalang kaming dalawa ni Ejay sa sabi niya. Hindi namin alam na andiyan na pala siya.

"Alright, let's go." Sagot nalang ni Ejay.

Ng makapasok kaming lahat sa loob ng kotse nagdrive na agad si Ejay.

"Ayos na ayos ka ata ngayon, Natasha?" Tanong ni Ejay.

Alam kong sarcastic yun, pero hindi mapapansin ng kapatid ko yun kasi manhid siya.

"Talaga? Halata ba? Bawasan ko ba make up ko?" Tanong naman ni Natasha.

"No, you look good. You're beautiful." Sagot ni Ejay.

Agad naman na napangiti si Natasha sa sinabi ni Ejay.

"Kaya boto talaga ko sayo eh! Magaling ka mambola eh no?" Sabi naman ni Natasha.

"Hahaha! Totoo naman yung sinabi ko. Pero parang may nakalimutan ka ata?" Tanong ni Ejay.

Napakunot naman yung noo namin ni Natasha.

"Anong nakalimutan ko?" Tanong ni Natasha.

"Nakalimutan mong kumain." Sagot naman ni Ejay.

Well kilalang kilala niya na talaga kami. Kapag may mga ganitong alisan di na kami nakakakain.

"Well don't worry. Superjay's always ready. I bought you some foods. Here!" Sabi ni Ejay

Inabot niya sa akin yung pagkain. It's pancake and lemon juice. I just grab mine and give Charity her food.

"Wow thank you Ejay, you're so sweet." Sabi ni Charity.

"Yeah thank you love, hindi mo talaga kami nakakalimutan. I love you." Sabi ko naman.

"Sus, parang bago naman sa inyo. Lagi naman akong ganyan. I love you too love." Sagot naman ni Ejay.

Ngumiti nalang ako sa kanya. Tahimik kaming kumakain ni Natasha habang nagdidrive si Ejay. Hanggang sa makarating na din kami sa ospital. Habang pababa kami ng car tinignan ko si Natasha at mukha siyang bothered. Well ganyan talaga pag magcoconfess. Napangiti nalang ako.

"Are you okay sha?" Tanong ko.

"Uh.. yeah. Why?" Tanong niya.

"Parang may iniisip kang malalim." Sagot ko.

"Ahhh, yeah. Actually cha, I really have something to tell you that I should've told you before. But I guess mamaya na lang para alam din ng iba." Sabi niya.

Ngumiti ako sa kanya at hinawakan ang pisngi niya.

"Well kung ano man yung sasabihin mo alam kong may mabuting kalalabasan." Sagot ko.

"Paano kung hindi?" Tanong niya.

"Ano ka ba! Kapatid mo ako, may tiwala ako sayo okay? Kaya tara na? Dalawan na natin si Carl." Sabi ko.

"Thankyou Cha!" Sagot niya.

"You always got our back Natasha." Sabi naman ni Ejay.

"Okaaay! Let's do this! Tara na. Sige na, dalawin na natin si Carl." Sabi ni Natasha.

Naglakad na kami papasok ng ospital and sa lobby nakita namin si Jazel at si Daniel. Mukhang nagaasaran nanaman silang dalawa at napipikon nanaman si Jazel dahil nakabusangot nanaman siya.

"What's up man?" Bungad ni Ejay kay Daniel.

"Yo bro! Eto hinihintay namin kayo dito sa lobby para sabay sabay na tayo dumalaw kay Carl." Sagot ni Daniel.

"Ohhh, so wala pa pala yung iba." Sabi ko.

"Yeah, you're just in time. Malamang padating palang din yung iba kasi maaga pa naman. Sadyang sobrang aga lang namin pumunta dito sa hospital kasi itong si Daniel aga aga pumunta sa bahay! Natutulog pa nga ako eh!" Asar na letanya ni Jazel.

"You know, it's better early than late! Kung di ko inagahan ng punta sa inyo malamang ngayong oras nagtotoothbrush ka palang sa sobrang kupad mo kumilos!" Sagot naman ni Daniel.

Natawa nalang kami ni Ejay sa kanila. Baka silang dalawa pa magkatuluyan sa kakaganyan nila.

"Enough guys! Puro kayo away, bat di nalang kayo magmahalan!" Sabi naman ni Natasha.

"Yuck!" Sagot ni Jazel.

"Arte mo! Parang talo ka pa." Sabi naman ni Daniel.

"Excuse me, may karapatan akong maginarte no!" Sagot naman ni Jazel.

Natawanan nalang kami at umupo nalang din sa couch sa lobby para maghintay sa iba oa naming mga kaibigan