"Ne diyorsun?" sesim kırgın bir şekilde çıkarken içime büyük bir öküz oturmuştu.
"Beni sevmiyorsan söyle, bitirelim. Beni üzmene gerek yok." gözleri bir saniyeliğine olsa bile üzerimden çekilmiyordu, bu daha da streslenmeme neden oluyordu.
"Taehyung ne halt etmeye diyorsun bunları? Ben jungkook'a ne diyormuşum?" içimde bastırmaya çalıştığım siniri kontrolde tutuyordum çünkü yanlış anlaşılma olduğunu biliyordum.
"Yerim bu sabah bana gelip anlattı her şeyi. Hatta bu yüzden konuşmuyormuşsunuz. Bu yüzden aranız açılmış jungkook'la.Çünkü.. of lalisa niye anlatıyorsam, biliyorsun her şeyi işte."
"Hadi ama, hadi ama!" arkamı ona dönüp yerimde büküldüğümde tek düşündüğüm yerim'in suratıydı.
Taehyung'dan ses çıkmıyorken tekrar doğruldum ve ona geri döndüm.
"Ona inandın mı?"
"Lalisa, bunun doğru olması için elimde bir sürü sebep varken neden inanmayayım?" gözleri hafif dolmuşken benden bir açıklama bekler gibi kaşlarını bükmeyi ihtimal etmiyordu.
"Siz jungkook'la konuşmuyorsunuz, yerim senden korkuyor, bana iftira atıyorsun. Üstüne üstlük ona zorbalık ediyorsun. Evet, lalisa.. her şeyi anlattı bana ama ben seni seviyorum. Bunların hepsini görmezden gelebildim fakat bu sabah dediği şeyleri yediremiyorum. Bunu nasıl yapabilecek kapasiteye geldin?" bu dedikleri hiç gerçek değilmiş gibi gelirken hiçbir mimik oynatmamam onu daha çok geriyordu.
"Onun yalan atmış olma ihtimali yok mu?" dedim son derece bikkinlikle. Sakin olmamın nedeni ne biçim insan olduğunun verdiği acıydı. Onca aydır boşuna mı sevmiştik birbirimizi?
Gözlerini aniden yerden çekip şaşkınlıkla suratıma baktığında ellerini cebine sıkıştırdı.
"Düşünmedim, bilmiyorum. Her şey o kadar inandırıcıydı ki.."
"Ya akıl yoksunusun ya da aklın yok senin." bakışlarımı o iğrenç suratından çekip hiç düşünmeden onun yanından hızla geçip gidecekken kolumdan tuttu.
"Beni rahatlatmak yerine neden her şeyi sarpa sarıyorsun? Beni seviyorsan neden böyle bir şey olmadığını bana açıklamıyorsun?"
