,,რა გინდა რომ გავაკეთო,,
ჯიმინმა ჩაიბუტბუტა ,საკმარისად ხმამაღლა რომ ჯონგუკს გაეგონა.
ჯონგუკი საწოლზე იწვა გვერდილად და თავი ხელზე ჰქონდა დაყრდნობილი,როდესაც ჯიმინს თვალებში უყურებდა..
,,არაფერი, შენთვის არმითხოვია რომ რაიმე გაგეკეთებინა ჩემთვის,,
,,რატომ არშეგიძლია მიმიღო? რატო არ ითხოვ დახმარებას? მოგწონს ასე ცხოვრება? მოგწონს,როდესაც შენი საკუთარი სხეულის კონტროლი არშეგიძლია? ცხოვრობდე შიშით და შენთავს ეკითხებოდე თუ რაჩაიდინეს შენმა სხვა პიროვნებებმა? ან რამოხდება თუ ვინმეს ისევ დაუშავებ რამეს?,,
,,და შენ რისი გაკეთება შეგიძლია ჯიმინ? შენ გინდა რომ მახეში გააბა ისინი და ეს შტატი შეუყვანო? და ისინი ნებას არგაძლევენ , ხომასეა,,..
,,არა, ეს არაფერ შუაშია, უბრალოდ მინდა ყველა თქვენგანს დაველაპარაკო და მესმოდეს თქვენი, არმინდა რომ რაიმე ცუდი დაგემართოს,,
ჯიმინმა ტუჩზე იკბინა როდესაც ის ადგა და მისკენ ნელი ნაბიჯებით წავიდა..
ჯონგუკის ინტენსიურმა და ბნელმა მზერამ მას სუნთქვა წაართვა..
ჯიმინმა ყველა ემოციის წაკითხვა შეძლო მის სახეზე, როდესაც ის ჯიმინს გამალებით აკვირდებოდა, თითქოს ცდილობდა მისი გულისთვის გაეგო...
მის ტუჩებზე პატარა ღიმილი გამოისახა, ხელები კი ჯიმინის სახისკენ წაიღო და ლოყაზე ფრთხილად ეფერებოდა...
,,უბრალოდ შეწყვიტე, შენ არაფრის გაკეთება არ შეგიძლია, ჩემი გონება დაზიანებულია, და რეალობა ესარის...შენი სიახლოვე კი ყველაფერს უარესს ხდის,,..
უეცრად ჯონგუკმა მისი სახე ორივე ხელით დაიჭირა...მისი შეხება ჯიმინის გულს უცნაურ რამეებს უკეთებდა...ჯონგუკმა ნელა დაიწყო მასთან მიახლოება,მისი თვალები არასოდეს ტოვენდა მისას, ჯიმინმა კი თვალები მჭიდროდ დახუჭა, მაგრამ მან მისი ტუჩები ვერიგრძნო, ამის მაგივრად ჯონგუკმა სახე მის თმაში ჩარგო..
YOU ARE READING
LOCKED
Random,,ჩვენ არაფერი ვიცით,არავინ გვეუბნება ის აქ რატომ არის,ერთადერთი რაც ვიცით,აქ თავისით მოვიდა ექვსი წლის წინ, და ის სახიფათო გახდება თუ ამ შპრიცს არგავუკეთებთ, ასე რომ ერთადერთი რაც უნდა გააკეთო ისარის რომ დარწმუნდე ყოველთვის წამლის ზემოქმედების ქვეშ...
