jimin's POV
"გამიშვით,ყველანი მძულხართ,გამომიშვით აქედან!"
გავიგონე გაღვიძების თანავე როგორ ყვიროდა ჯონგუკი,თეთრი კარის უკნიდან.
"შიგნით არ შეხვალ და არ დაელაპარაკები?"
დედაჩემმა მკითხა დიდხნიანი სიჩუმის შემდეგ.
"არ შემიძლია,არ შემიძლია იმის მოსმენა თუ რამდენად ვძულვარ"
ჩვენ ფსიქიკურ ინსტიტუტში ვიყავით,და მე ვარ ის ,ვინც ჯონგუკი აქ მოიყვანა,მე ვარ ის,ვინც ნარკოტიკი შეუყვანა და აქ მოიყვანა,მე ვარ ის ვინც თავისუფლება ჩამოართვა.მაგრამ ვერ მივცემდი თავისუფლების ნებას,ვერ ვუყურებდი როგორ გაანადგურებდა საკუთარ თავს და ნელა დაიღუპებოდა..რადგან საკუთარ თავზე არ დარდობდა,დღეების განმავლობაში არაფერი უჭამია,სასწაული იყო რომ წყალი მაინც დალია,თორემ უკვე ოცხალი არ იქნებოდა.
შუბლი იმ კარს მივადე,რომლისგაღებასაც ასე ვყოყმანობდი,სხეული მითრთოდა მხოლოდ იმის წარმოდგენით რომ მის თვალებში დიდ სიძულვილს დავინახავდი..ის მე მენდო,მე კი იმედი გვუცრუე,ვიცოდი რამდენს ნიშნავდა ნდობა მისთვის.ვერ ვივიწყებ როგორ მიყურებდა მას შემდეგ რაც შრატი შევუყვანე,მის თვალებში დიდი ტკივილი და იმედგაცრუება იყო,ახლა კი მნიშვნელობა არ აქვს რას ვეტყვი,ის არღარ დამიჯერებს..მე მას სრულიად დავკარგავ.
"შენ ერთადერთი ხარ ვისაც ის იცნობს ჯიმინ,ის ალბათ შეშინდება როდესაც ექიმები მოიყრიან თავს მის გარშემო,ყოველთის წამლის ზემოქმედების ქვეშ ვერ გვეყოლებ,უბრალოდ სცადე რომ დაელაპარაკო.
______________________
აკანკალებული ხელები,კარის სახელურ მოვხვიე და შევაღე,ხოლო როდესაც ის დავინახე,ისეთი შეგრძნება მქონდა რომ ადგილზე მოვკვდებოდი..მისი ორივე ფეხი საწოლზე იყო დაბმული, და თავის განთავისუფლებას ცდილობდა.
"ჯონგუკ...გთხოვ,შეწყვიტე,, მე ჩავიჩურჩულე როდესაც მას მივუახლოვდი.
" საკუთარ თავს რამეს ატკენ."
YOU ARE READING
LOCKED
Random,,ჩვენ არაფერი ვიცით,არავინ გვეუბნება ის აქ რატომ არის,ერთადერთი რაც ვიცით,აქ თავისით მოვიდა ექვსი წლის წინ, და ის სახიფათო გახდება თუ ამ შპრიცს არგავუკეთებთ, ასე რომ ერთადერთი რაც უნდა გააკეთო ისარის რომ დარწმუნდე ყოველთვის წამლის ზემოქმედების ქვეშ...
