jimin pov.
ჩემი ბინის კარს ვაღებდი,გონებაში კი ისევ მინგის ნათქვამზე ვფიქრობდი.გული მიმძიმდებოდა როდესაც მისი სიტყვები მახსენდებოდა.
ქვედა ტუჩზე ვიკბინე,ძალიან ბევრი შეკითხვა მიტრიალებდა თავში
...მაგრამ როგორც კი ჩემს ოთახში შევაბიჯე ჯონგუკის მოსაძებნად,ჩანთა დამივარდა და პირი ღია დამრჩა,როდესაც ჩემი მზერა ბიჭს დაეცა რომელსაც ვეძებდი.
ჯონგუკს თვალები გაუფართოვდა როდესაც დამინახა რომ მას ვუყურებდი,შემდეგი სიტყვებით რომ ვთქვათ,როდესაც დაინახა რომ გამოვიჭირე...სწრაფად ფაიწყო ფაციფუცი ,ცდილობდა ყველაფერი მის ზურგს უკან დაემალა,თითქოს უკვე გვიანი არ იყო.
მაგრამ ორი წამის შემდეგ დანებდა,მისი ლოყები წითელი გახდა სირცხვილისგან,თავი დახარა და თავისი თითებით თამაშობდა.
,,მაპატიე,გპირდები ყველაფერს დავალაგებ,ძალიან მალე ყველაფერი თავის ადგილას იქნება, თანაც დავიმახსოვრე საიდანაც ავიღე,,
ტუჩზე სისხლის დენამდე ვიკბინე..რატომ ფიქრობს რომ გაბრაზებული ვიქნები?როგორ შეიძლება ვინმე ამაზე გაბრაზდეს?
ცრემლების აუზი დამიდგა თვალებში,როდესაც ყველაფერი ისევ გამახსენდა.
ჯონგუკი ოთახის შუაში,თეთრ ხალიჩაზე იჯდა,ფეხები გადაჯვარედინებული ჰქონდა,მის გარშემო კი ჩემი წიგნები,დისკები ,ფოტოალბომები და ბევრი არც ისე მნიშვნელოვანი ნივთები იყო.
ნერწყვი ძლიერად გადავყლაპე,მთელი ძალა მოვიკრიბე რომ მასთან არ მივსულიყავი,ძლიერად ჩავხუტებოდი და მისი წითელი ლოყები არ დამეკოცნა,იქამდე სანამ სუნთქვას ვეღარ შეძლებდა.
ჩემი ცუდი ბიჭი ამ მომენტში ძალიან საყვარელი იყო,თავის თითებს უყურებდა და ქვედა ტუჩს იღეჭავდა შერცხვენილი.
,,მობოდიშება არ არის საჭირო,გაბრაზებული არ ვარ,მართალი გითხრა მიხარია რომ ჩემი ცხოვრებით დაინტერესდი,,
YOU ARE READING
LOCKED
Random,,ჩვენ არაფერი ვიცით,არავინ გვეუბნება ის აქ რატომ არის,ერთადერთი რაც ვიცით,აქ თავისით მოვიდა ექვსი წლის წინ, და ის სახიფათო გახდება თუ ამ შპრიცს არგავუკეთებთ, ასე რომ ერთადერთი რაც უნდა გააკეთო ისარის რომ დარწმუნდე ყოველთვის წამლის ზემოქმედების ქვეშ...
